Σοκαρίστηκαν οι Έλληνες ευρωβουλευτές όταν έμαθαν πως ο πρόεδρος Βουλής κράτους που κάποτε θεωρούν σοβαρό [το κράτος, όχι τον πρόεδρο της Βουλής] κάλεσε και εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής να συμφάγουν στις Βρυξέλλες με το σύνολο των ευρωβουλευτών Ελλάδας και Κύπρου. Λες και δεν είχε υπόψη την πρακτική που έχουν υιοθετήσει τα κόμματα στη χώρα, να αφήνουν εκτός, να μην κάνουν συνδιαλλαγές και να μην στηρίζουν την όποια ιδέα -ακόμα και την καλύτερη στον κόσμο- αν προέρχεται από έναν πολιτικό χώρο που έχει ως βασική του φιλοσοφία την τοξικότητα, τον ρατσισμό και την ανοιχτή περιφρόνηση της δημοκρατίας.

Ίσως και να μην έπρεπε να σοκαριστούν. Δεν είμαστε άλλωστε το σοβαρό κράτος που πολλοί υποθέτουν στην Ελλάδα. Το υποθέτουν επειδή η οικονομική μας κρίση θύμιζε τη δική τους επιφανειακά και φάνηκε να έχει χάπι εντ. Μάλιστα ο ηγέτης της εδώ Δεξιάς υιοθέτησε για δικό του θυρεό τον άπιαστο στόχο του ηγέτη της ελληνικής Δεξιάς: ο Σαμαράς ονειρεύτηκε το success story, ο Αβέρωφ μας πληροφορούσε πως το πετύχαμε.

Το κυπριακό πολιτικό σύστημα :Αναγνωρίζει στους τοπικούς χρυσαυγίτες τον εαυτό του στα νιάτα του, θεωρεί πως θα το απορροφήσει και θα το αφομοιώσει. Εδώ έχει αφομοιώσει άτομα που γύριζαν με περίστροφα για να επιβάλουν μια διακυβέρνηση διά των όπλων

Δεν είναι όμως μόνο ότι φανήκαμε τυχεροί και πως δεν φτάσαμε στην ολική εξαθλίωση. Είναι και θέμα συλλογικού χαρακτήρα. Δεν έπεφτε ξύλο στις ATM όταν έκλεισαν οι τράπεζες. Δεν κάψαμε κάδους. Ακόμα και οι διαμαρτυρίες μας ήταν περιορισμένες και ευγενικές. Κάποιοι αυτή την προσέγγιση τη θεωρούν κακή, κάποιοι βλέπουν και την άλλη πλευρά, θεωρώντας την ενδεικτική μιας στωικότητας που αφήνει το μυαλό καθαρό να αναζητήσει πρακτικές λύσεις με μεθοδικό τρόπο.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν είχε την ευκαιρία η Χρυσή Αυγή να εξαγάγει τον τραμπουκισμό που ανέπτυξε για τα ελληνικά δεδομένα. Έτσι προσαρμόστηκε, γιατί ήξερε πώς να προσαρμοστεί, στα δεδομένα του πολιτικού μας δυναμικού. Οι βουλευτές του τοπικού παραρτήματος της οργάνωσης αστειεύονται με τους δημοσιογράφους και οι κοινοβουλευτικοί τους συνεργάτες χτίζουν γέφυρες με τους βουλευτές που δεν αγχώνονται ιδιαίτερα για τις καταβολές του πολιτικού χώρου των χρυσαυγιτών, γιατί αποτελεί μια καθ' υπερβολήν έκφραση του δικού τους.

Καλώς ή κακώς, το κυπριακό πολιτικό σύστημα έχει πάρει μια πιο κυνική, ίσως, απόφαση από το ελληνικό: αναγνωρίζει στους τοπικούς χρυσαυγίτες τον εαυτό του στα νιάτα του, θεωρεί πως θα το απορροφήσει και θα το αφομοιώσει. Άλλωστε εδώ έχει αφομοιώσει άτομα που γύριζαν με περίστροφα για να επιβάλουν μια διακυβέρνηση διά των όπλων.

Γι' αυτό μην εκπλήσσεστε που ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων δεν ενοχλείται όταν βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι με μέλη οργάνωσης που κατηγορείται για ρατσιστικά εγκλήματα. Το πολιτικό προσωπικό της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατά τον μέσο όρο του, δεν πηγάζει από κάστα πολιτικών, αλλά από μια ομάδα οπλαρχηγών με διαφορετικά συμφέροντα που κληρονόμησαν το κράτος το 1960.

Φωτογραφία: Αρχείο Αβδελόπουλου /ΠΟΛΙΤΗΣ