Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Μπορεί και να μην υπάρχει καλύτερη ένδειξη πως σύντομα θα αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό που μάθαμε να λέμε Κυπριακό [βαρέλες, οδοφράγματα, νεκρές ζώνες, κατοχικοί στρατοί] από την απόφαση κάποιων απεγνωσμένων πολιτικών να κρατήσουν τη θερινή ώρα της Τουρκίας και στον βορρά.

Άντε να δεχτούμε ότι οι μεγάλες καταστροφές είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της παλιάς τάξης πραγμάτων και οι πόνοι της γέννας της νέας. Αλλά μια σουρεαλιστική τάξη πραγμάτων, μια παράδοξη τοπογραφία όπου δρόμοι οδηγούν στο κενό, όπου υπάρχουν κτήρια στα οποία μπαίνεις από έναν καθημερινό δρόμο και βγαίνεις από την άλλη στο περιθώριο του διεθνούς δικαίου, πώς τελειώνει;

Εκτός απροόπτου, η Λευκωσία από τις 31 Οκτωβρίου θα έχει δύο ώρες, γιατί αποφασίστηκε πως είναι πιο λογικό τα ρολόγια να χτυπούν ταυτόχρονα με μια χώρα στην άλλη πλευρά της θάλασσας παρά με τα ρολόγια στο επόμενο τετράγωνο. Το Κυπριακό έχει πάψει να μας εκπλήσσει και τώρα απεγνωσμένο προσπαθεί να γίνει όλο και πιο εξωφρενικό, όλο και πιο εξτραβαγκάντ και θεατρικό, μπας και ασχοληθούμε μαζί του.

Τον χώρο τον έχουμε διαρρήξει προ πολλού, στήνοντας όχι απλώς διαφορετικά είδη κρατών, δομών και περιοχών ειδικού καθεστώτος. Τώρα ετοιμαζόμαστε να διαρρήξουμε και τον χρόνο. Όχι απλώς κατά το κλισέ, που θέλει τον χρόνο να έχει σταματήσει στη νεκρή ζώνη και στο περίκλειστο Βαρώσι - άλλωστε εκεί ο χρόνος συνεχίζει να κυλά και η φύση να ζει, απλώς δεν βρισκόμαστε εκεί για του δώσουμε την έγκριση της υποκειμενικής μας αντίληψης. Από τις 31 Οκτωβρίου, για πρώτη φορά από την ημέρα που οι βικτωριανοί Εγγλέζοι θα συντόνιζαν μέσω τηλεγράφου τα ρολόγια σε όλη την Κύπρο, ο χρόνος θα κυλά ξανά διαφορετικά στον Απόστολο Ανδρέα και την Πάφο.

Αν καταφέρουμε να περάσουμε από τη σημερινή σουρεαλιστική πολιτική κατάσταση στην επόμενη, αυτή θα είναι μάλλον σουρεαλιστική γιατί μπορεί να αλλάζουν οι συνταγματικές δομές, δεν αλλάζουν όμως τόσο γρήγορα οι άνθρωποι. Αν τα καταφέρουμε, όμως, θα θυμόμαστε τους λίγους μήνες που τα οδοφράγματα έγιναν χρονομηχανές και η βρόμα από τον σταθμό επεξεργασίας απορριμμάτων από τη Μια Μηλιά ξεκινούσε από το μέλλον και τη μυρίζαμε στο παρελθόν, έως την τελευταία ένδειξη πως ό,τι και να πεις την τρέχουσα περίοδο της Ιστορίας αυτή έχει τελειώσει.

Και καλύτερος προπομπός, ο [μάλλον] μετεωρίτης που έπεσε το ίδιο βράδυ που ανακοινώθηκε η γελοία επικείμενη διαφορά ώρας. Και που άλλοι τον είδαν στις 12.30 και άλλοι στις 1.30. Άλλωστε πέρασε πάνω από τη Λευκωσία και έπεσε [μάλλον] στη Μόρφου λίγα δευτερόλεπτα και ταυτόχρονα μία ώρα αργότερα.