Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Η Κατερίνα εκαταλάβετουν 'που την πρώτην μμαθκιάν ότι ήταν ανασφαλής τζαι είσιεν πολλά ευάλωτα σημεία. Ακόμα τζαι πκιο δυνατά τζαι απροσπέλαστα συστήματα υπάρχει τρόπος να τα σπάσεις τζαι να κάμεις ό,τι θέλεις μαζίν τους.

Οι άθθρωποι 'εν έχουν πολλές διαφορές 'που τους υπολογιστές. Τζαι οι άθθρωποι χακκάρουνται, φτάνει να έβρεις τον τρόπον τους. Την αδυναμίαν τους.

Η Κατερίνα, σχεδόν τριάντα. Όμορφη κοπέλλα, αλλά όχι πρότυπο ομορφιάς. Παραπανίσια κιλά, κάπκοιες μέρες έρκετουν απεριποίητη, τες παραπάνω φορές απλά έκαμνεν μιαν πολλά επιφανειακήν προσπάθειαν να φκιαχτεί. Τα μικρά τατουάζ που είσεν διάσπαρτα στο κορμίν της εφανερώναν μιαν προσωπικότηταν διαφορετικήν 'που τες άλλες.

Εφαντάζουμουν την τες νύχτες στο δωμάτιον της, σε έναν μικρόν διαμέρισμαν στην καρδιάν της Λευκωσίας. Να κάθεται 'που νωρίς μπροστά στην τηλεόρασην να παρακολουθεί ξένες σειρές τζαι να τρώει μακαρόνια με έτοιμην σάλτσαν. Να πίννει φτηνόν κρασίν τζαι σε τακτά χρονικά διαστήματα να τσιακκαρίσκει αν έσει κανέναν λάικ στο φέισπουκ.

Να πηαίννει βάρδιαν με το αυτοκίνητον στο νοσοκομείον τζαι να ακούει Pink Floyd τζαι The Smiths. Να κλείει τα παράθυρα άμπα τζαι ακούσει την κανένας, να τταππώννει το ράδιον τζαι να τραουδά με ούλλην της την δύναμην. Να σηκώννεται η τρίχα της τζαι να νιώθει ότι στο τέλος της διαδρομής θα εύρει το νόημαν της ζωής της. Ότι κάτι θα αλλάξει τζείνην την μέραν, κάτι θα είναι διαφορετικόν, κάτι θα την γλυτώσει 'που τούτον το μονότονον μαρτύριον της καθημερινότητας.

Αλλά στο τέλος να βρίσκει τα ίδια. Τίποτε. Διαφορετική μέρα, με τα ίδια πράματα.

Τζαι μιαν μέραν, ήρτα εγώ.

Εγώ που την καταλαβαίνω. Εγώ που την νιώθω. Που ακούω ό,τι ακούει. Που οι στίχοι των τραγουδιών που γουστάρει έν' φυτεμμένοι μέσα μου τζαι ψάχνουν να εύρουν το ταίριν που εννά τους ποτίσει τζι εννά βλαστήσουν, να τυλίξουν τες ζωές μας.

Εγώ ένας κατάδικος. Ένας παρεξηγημένος άθθρωπος, που το μόνον που ήθελα ήταν να ξυπνήσω τον κόσμον, να στείλω έναν μήνυμαν, έστω με κάπκοιον παράδοξον τρόπον.

Ένας κακοποιός, ένας φονιάς. Ένας φονιάς που την καταλαβαίνει. Ένας φονιάς που τες νύχτες άμα έσει βάρδιαν κάθεται κρυφά δίπλα του τζαι μιλά της για την ζωήν, για τα πράματα που αξίζουμεν να έχουμεν, για την αντίδρασην στο σύστημαν, για την «Δικιάν μας κοντινήν Αμερικήν».

Σιγά-σιγά, έσκαψα ένα τούνελ μέσα στο μυαλόν της. Εθρονιάστηκα στον νουν της. Ήμουν μάστρος των συναισθημάτων τζαι των κινήσεων της. Οι μέρες επλησιάζαν για να με φκάλουν 'που το νοσοκομείον τζαι να με στρέψουν στην φυλακήν. Ήξερα ότι την έλεγχα. Ήξερα ότι έπρεπε να κάμω την κίνησην μου τζαι να την χρησιμοποιήσω για να αποδράσω.