Τελευταία άκουσα μιαν πολλά βάσιμην κουβένταν. Οτιδήποτε λαλεί κάποιος πριν που την λέξη "αλλά" εν ισχύει. Για παράδειγμα, "εγώ εν είμαι ρατσιστής, αλλά...". Ούλλοι λλίον-πολλά είμαστεν ρατσιστές. Ούλλοι μεγαλώννουμεν τζιαι φυτεύκουν μας ιδέες που μας προωθούν να δημιουργήσουμεν στερεότυπα τζιαι γενικές αντιλήψεις όσον αφορά ομάδες ανθρώπων. Την δεκαετίαν του '80, για παράδειγμαν, σε ούλλην την γενιάν μου εμάθαν να μισούν τους Τούρκους. Ακόμα τζιαι εγώ, σήμερα, μετά που τόσα τζαι τόσα που είδα τζιαι έμαθα, άμα θωρώ την τούρκικην σημαίαν πιάννει με έναν σφίξιμον. Νιώθω μιαν απειλήν, κάτι ξένον.
Θέλω να καταλήξω στο ότι έν' φυσιολογικόν να έσιεις προκαταλήψεις. Γεννιούμαστεν χωρίς προκαταλήψεις, αλλά μαθαίνουν μας να είμαστεν προκατειλημμένοι. Έν' μέσα στο ταξίδιν της ανάπτυξης του ανθρώπου να μάθει να αναγνωρίζει τες περιπτώσεις που αντιδρά με βάση της προκαταλήψεις του τζιαι αναλόγως να δρα με βάση τζιείνον που έν' σωστόν τζιαι καλόν για την κοινωνίαν. Πρέπει σε κάποιαν φάσην της ζωής μας να μπορούμεν να πούμεν, "Ρε, δαμαί μιλά η αγράμματη η στετέ μου, όχι ο εαυτός μου", "Δαμαί μιλά ο χώρκατος, ο ρατσιστής ο δάσκαλος μου, όχι ο εαυτός μου", "Τούτον που κάμνω εννά επηρεάσει αρνητικά κάποιον άνθρωπον που εν μου έκαμεν κάτι".
Αγαπητέ μου Κυπραίε: Τζιείνον που πρέπει να κάμεις είναι να καταπιέσεις τες ορμές σου, τες παλαβές τζιαι αναχρονιστικές ιδέες που έσιεις μέσα σου τζιαι να ανταποκριθείς σωστά στις περιστάσεις
Έν' έναν στάδιον που πολλοί Κυπραίοι εν εκαταφέραν να φτάσουν. Τζιαι όπως φαίνεται εν θα καταφέρουν να φτάσουν ποττέ. Δηλαδή, μαθαίνουν κάτι, ακούουν κάτι, διατηρούν την αντίληψην τους για πάντα τζιαι άμα τους πεις τίποτε απαντούν "Εγώ εν τζιαι είμαι ρατσιστής, αλλά τούτον που γίνεται στο τάδε σχολείον ή στον τάδε τόπον με τζείνην την ομάδαν ανθρώπων εν πρέπει να γίνεται".
Αφορμή έν' τζιείνη η ιστορία με το σχολείον τζαι την είδησην ότι εκάμαν στάσην οι μιτσιοί επειδή εφέραν τους αλλοδαπούς στην τάξην. Η ουσία, όμως, έν' ότι γενικά είμαστεν ρατσιστές σαν λαός τζιαι αρνούμαστεν να το παραδεχτούμεν.
Ίσως τζιείνοι οι μιτσιοί να μεν ήταν αλλοδαποί, όπως αποδείχθηκεν ήταν πιο μεγάλοι, ήταν που σύστημαν μαθητείας τζιαι ίσως να μεν εταιρκάζαν στην τάξην. Η αντίδραση όμως των γονιών να πείσουν τα κοπελλούθκια να διαμαρτυρηθούν με τούτον τον τρόπον κατά την γνώμην μου ήταν ρατσιστική. Ήταν μια αντίδραση βασισμένη σε διακρίσεις τζιαι προκαταλήψεις. Οι ανακοινώσεις μετά, δε, ήταν ακόμα σιειρόττερες. Κλασσική αντίδραση Κυπραίου. "Εγώ εν είμαι ρατσιστής, αλλά..."
Γενικά, αγαπητέ μου Κυπραίε, είσαι ρατσιστής. Ούλλοι έχουμεν το σκουλούτζιν μέσα μας. Τζιείνον που πρέπει να κάμεις είναι να καταπιέσεις τες ορμές σου, τες παλαβές τζιαι αναχρονιστικές ιδέες που έσιεις μέσα σου τζιαι να ανταποκριθείς σωστά στις περιστάσεις. Τζιαι να μάθεις τα κοπελλούθκια σου να αντιδρούν καλλύττερα που σέναν, τζιαι ίσως μιαν μέραν να μεν λαλούν τζιαι τζιείνα "Εγώ εν είμαι ρατσιστής, αλλά..."
Εικόνα: James Victoire, 1993 / MoMa, New York
