Με πολύ απλά λόγια, η νέα παραγωγή της θεατρικής ομάδας Paravan Proactions ήταν μια ταξιδιάρικη θεατρική εμπειρία στον χρόνο, στον χώρο και στη συνάντηση θεμάτων που σε άλλη περίπτωση δεν θα τα βρίσκαμε μαζί. Τι μπορεί να δει κανείς σε μια παράσταση που καταπιάνεται με τόσα πολλά θέματα; Κατ’ αρχάς, στις δύο κύριες θεματικές: την επιστροφή του Αλέξη στην Κύπρο καθώς βρέθηκαν τα οστά τού αγνοούμενου πατέρα του & την αναζήτηση της φεγγαρόπετρας «της Κύπρου» που ξεκίνησε από το φεγγάρι αλλά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της [ή χάθηκε κάπου, κάπως].

Προσωπικά σκεφτόμουν τις προοπτικές και τις προσλήψεις, τις θέσεις και την οπτική τους κάθε φορά: τη -μικρο-ιστορία της Κύπρου που διαχέεται σε ολόκληρο το νησί και καταλαμβάνει ζωές και γενιές κι είναι τεράστια, αλλά τόσο μικρή μπροστά στη -μακρο-ιστορία του Σύμπαντος: αυτό το γνωστό «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα» σε χρήση, σε δράση, μπροστά στα μάτια μας, με την άμμο/χώμα/γη στα πόδια μας και το φεγγάρι στις οθόνες και κατά νου.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μου άρεσαν στο Happy Mess. Δεν ξέρω αν έχει σημασία να ειπωθούν, γιατί στην ολότητά της η παράσταση με κέρδισε. Ακόμη και τα πολύ ενοχλητικά «ξέρεις ότι...», «ήξερες ότι...», «γνωρίζετε ότι...», «ξέρεις το;», σε κάθε δεύτερη πρόταση, δεν έχουν σημασία στο σύνολο του -να το πάρει το ποτάμι!- πολύ καλού κειμένου που υπογράφει ο Σταύρος Λαμπράκης σε συνεργασία με τους συντελεστές της παραγωγής.

Δεν είναι εύκολο να διαχειρίζεται κανείς τόσες πολλές πληροφορίες και να παραδίδει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Έντονο και το στοιχείο του σωματικού θεάτρου. Για όσους παρακολουθούν παραστάσεις σύγχρονου χορού, μάλλον δεν ικανοποίησαν οι ηθοποιοί σε αυτό το καθήκον τους, να φέρουν σε πέρας τις χορογραφίες του Παναγιώτη Τοφή. Ωστόσο, οι ερμηνείες τους ήταν τέτοιες, που δεν σε νοιάζει κάτι άλλο. Για τη γενική εικόνα της παραγωγής, την ευθύνη της οποίας είχε το σκηνογραφικό -και εν προκειμένω σκηνοθετικό- δίδυμο Μελίτας Κούτα και Χάρη Καυκαρίδη, δεν θα πω λέξη. Είμαι φαν.

Μερόπη Μωυσέως