Θα έγραφα απλά «Δείτε το, Δείτε το, Δείτε το». Αλλά προέκυψε ένα ποστ του σκηνοθέτη του έργου, Τάκη Τζαμαργιά, στο facebook με τίτλο «Για τον Πέτρο της Κύπρου» που αξίζει να προστεθεί: «Τώρα που τέλειωσαν όλα, Τώρα που έφυγε… ο σκηνοθέτης, Τώρα που η παράσταση βρήκε το βηματισμό της και ολοκλήρωσα και το μεγαλύτερο μέρος για τον Ριχάρδο στο Σύγχρονο, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να εκφράσω τις σκέψεις μου σε όλους τους συνεργάτες –για την υπέροχη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς– κάτι που όφειλα να κάνω πριν φύγω από την Κύπρο, αλλά το ανεξέλεγκτο άγχος μου δεν το επέτρεψε. Θέλω λοιπόν να εκφράσω ειλικρινά την ευγνωμοσύνη μου για την υπέροχη συνεργασία που εισέπραξα σε όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας για την παράσταση στην Κύπρο, στην οποία διατηρούσα επιφυλάξεις, ως γνωστόν, λόγω της προηγούμενης στην Ελλάδα.

Είμαι περήφανος γιατί κατάφερα όχι πάντα με τον πιο εύκολο τρόπο να πυροδοτήσω τον ψυχισμό σας και να ανταποκριθείτε τελικά με τον πιο γόνιμο και δημιουργικό τρόπο στα όποια αιτήματά μου. Από κανένα δεν εισέπραξα αδιαφορία ή βαρεμάρα, αλλά βαθιά πίστη και αφοσίωση σε όλα τα επίπεδα. Στις πρόβες ανεξαρτήτως αν γκρίνιαζα ή στραβομουτσούνιαζα, σας ένιωθα ως οικογένειά μου και μέσα από δύσκολα μονοπάτια πίεσης επικοινωνήσαμε βαθιά και ουσιαστικά. Μπορεί οι λέξεις αυτές να ακούγονται παρωχημένες, ολίγον τι περισπούδαστες ή διδακτικές αλλά τι να κάνουμε, αυτές είμαι εγώ. Για μένα το θέατρο είναι ΠΡΑΞΗ ΖΩΗΣ που επιδιώκει μιαν άλλη επικοινωνία που δεν μας επιτρέπεται στην κανονική ζωή μας. Για αυτήν την πράξη παλεύω κάποιες φορές εμμονικά, σχεδόν υστερικά πάντα σε έναν αγώνα αυτοβελτίωσης και ουσιαστικής εξέλιξης όχι για το θέατρο –που δεν ξέρω πόσο μας έχει ανάγκη– αλλά για τον εαυτό μας.» Δείτε το, Δείτε το, Δείτε το.

Μερόπη Μωυσέως