Την τελευταία βδομάδα, το ενδιαφέρον μας μονοπωλούν οι διαπραγματεύσεις των δύο ηγετών, Νίκου Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί, στο Μοντ Πελεράν της Ελβετίας. Πριν κάποιος ισχυριστεί ότι έχουμε πληγεί κι εμείς από τον μονοθεματισμό όσων ασχολούνται αποκλειστικά με το Κυπριακό, ας είμαστε ειλικρινείς και ας δικαιολογηθούμε λέγοντας ότι στα μάτια μας θα ήταν θλιβερό εν μέσω τόσο σοβαρών εξελίξεων να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο. Πάντως ακόμα και όσοι δυστροπήσουν μ’ αυτή μας την εμμονή, οφείλουν να παραδεχτούν ότι το ζήτημα αυτό βρίσκεται παντού, εμφατικά ή αδιόρατα. Από την απλή καθημερινότητα μέχρι την υπερβατικότητα της τέχνης.

Επιστρέφοντας, καλούμενοι να γράψουμε τα δέοντα, δεν μπορεί παρά να φαντασιωνόμαστε τα Bayramdan Sonra του μέλλοντος. Αυτά, απαλλαγμένα από τις εικόνες που επιβάλλει ένα ζήτημα σαν το Κυπριακό, θα περιγράφουν μια τέχνη διαρκώς κινούμενη, που δεν θα παρεκτρέπεται από τον στόχο της προς τη μικροπολιτική, προς την εξυπηρέτηση κατεστημένων αφηγημάτων και προς το αιώνιο άγχος της επιχορήγησης.

Δεν θα παρεκτρέπεται δηλαδή από την πραγματική της λειτουργία, που δεν είναι άλλη από το να παρεκτρέπεται δημιουργικά.

Λ. Μ. Γ.