Παράθυρο logo
Η μπαλάντα της φρίκης
Δημοσιεύθηκε 21.11.2016
Η μπαλάντα της φρίκης

Της Αλίκης Μάζη Παπαγιάννη


 


  • Στον μικρό διαμορφωμένο εμφανώς με αγάπη θεατρικό χώρο, στον Πολυχώρο ΕΣΤΙΑ (Ολυμπίας 7, Λυκαβητός, Λευκωσία) παρουσιάζεται «Η μπαλάντα της φρίκης». Το θεατρικό υλικό στηρίζεται στο γράμμα της Ηλέκτρας Παπά (Άννας Παπαδάκη).




Η περίπτωση της Ηλέκτρας Παπά περιλαμβάνεται στο απαγορευμένο μέχρι την πτώση της δικτατορίας (1967-1974) βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Κάτρη: «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα». Είναι η ιστορία του βασανισμού της Ηλέκτρας Παπά από τους ανακριτές της χούντας.




  • Ο σκηνοθέτης Άγις Παΐκος είναι απόφοιτος της Σορβόννης με αντικείμενο κινηματογραφικές και θεατρικές σπουδές και με υποτροφία στης ΗΠΑ. Ευαισθητοποιημένος στο θέμα έκανε την επιλογή του έργου γιατί μιλά για μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας (καθώς και εκείνη του εμφυλίου) της περιόδου των συνταγματαρχών (1967-1974). Και γιατί τις συνέπειες αυτού του χρονικού διαστήματος βιώνουμε ακόμα, οδυνηρά, ως Έλληνες της Κύπρου, αφού οι συνταγματάρχες της χούντας, με τη συνεργασία των εδώ συμμάχων, άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες στους Τούρκους εισβολείς.




 




  • Ο ίδιος είχε και τη σκηνογραφική επιμέλεια. Δίχως φόβο για το δραματικό ιστορικό-πραγματικό πλαίσιο, χρησιμοποιεί μόνο μερικά βασικά νοηματικά στοιχεία, υποβοηθητικά σκηνογραφικά για τις λιτές του εικόνες.




 




  • Η Φάνη Πέτσα είναι η ερμηνεύτρια του μοναδικού ρόλου της Ηλέκτρας Παπά. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Θεατρολογίας και Μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου έχει εξελίξει εμφανώς την ερμηνευτική της δυνατότητα από τότε που την πρωτοπαρουσιάσαμε.




 




  • Χαρακτηριστικό ποιοτικό, γι’ αυτή τη δύσκολη θεατρική θεματική μεταφορά ερμηνευτικά, η απόδοση με μια ΛΕΠΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Λεπτή ισορροπία στην ένταση των παθών ψυχολογικών και σωματικών της αντιδικτατορικής αγωνίστριας Ηλέκτρας Παπά.




 Απέδωσε το κείμενο με αγάπη και σεβασμό, κάνοντας με τον τρόπο της μια επίκληση στον συνάνθρωπο και θεατή να ανακαλύψει τη δύναμη που κρατά μέσα του και να αντιδράσει σε οτιδήποτε μαστίζει τον σημερινό κόσμο.


Διέσωσε την πηγή έμπνευσής της, συνυφαίνοντας εντιμότητα και σεβασμό προς την αντιδικτατορική αγωνίστρια.


Λειτούργησε λιτά μόνο με τον παλμό και το ύφος στον λόγο και με ευκρινείς και συμβολικές εικόνες κινησιολογικά. Ιδιαίτερα νοητό το ότι δεν δίστασε να τονίσει την προτίμηση για θάνατο παρά τη ζήση ανάξιας ζωής.


Στο τέλος αποκαλύπτει η ίδια, ως αντίλαλο ελπίδας γι’ αυτή τη σύγχρονη τραγωδία, μια δυνατή συμβολική εικόνα, πάνω από την πόρτα της εξόδου προς την ελευθερία:  Ενός παιδιού μικρού που παίζει με ένα καραβάκι (σύμβολο ελπίδας για το μέλλον που θα ταξιδεύει) δίπλα στο γαλανό κύμα, ξεδίπλωμα μιας λεύτερης ψυχής.


Ενότητα συνεργασίας συντελεστών στο θεατρικό:


Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Σερένα


Σχεδιασμός φωτισμού: Σάββας Προδρόμου


Φωτογραφίες - Οπτικογράφηση:        Δημήτρης Λουκά


Κατασκευή σκηνικών: Πάμπος Ευρυπίδου


Εικαστική παρέμβαση: Άννα Μαρία Χαραλάμπους