Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Ήταν πολλά δύσκολη η απόφαση να ψάξω να τον έβρω. Έπρεπεν να φύω που το καταφύγιον που εμείνισκα εδώ τζαι τόσα χρόνια. Όσον ήταν ζωντανή η Κατερίνα, εν έβρισκα λόγον να φύω, ό,τι ήθελα είχα το τζειαμαί δίπλα μου. Μετά που επέθανεν, εν έβρισκα λόγον να φύω, εν υπήρχεν κάτι που να θέλω άμμα εν είχα την Κατερίναν.

Λλίο μετά που τον είδα πρώτην φοράν, έκαμα κάπκοιες απόπειρες να τον έβρω. Εκάλυψα μιαν απόστασην περίπου 5 χιλιόμετρα σε διάμετρον, αλλά δεν εντόπισα κάτι. Να περπατήσω 5 χιλιόμετρα όμως δεν είναι εύκολον εγχείρημαν για μένα. Κατ’ αρχάς, επειδή στην ουσίαν έν’ 10 χιλιόμετρα που διανύω κάθε φοράν (5 να πάω τζαι 5 να στραφώ). Που την άλλην, με τον ρυθμόν που επερπατούσα, έπαιρνεν μου μιαν ολόκληρην μέραν να κάμω την διαδρομήν. Με λλία λόγια, τα 5 χιλιόμετρα απόσταση που το σπίτιν μου ήταν η κορυφαία μου επίδοση, εκτός τζαι αν αποφάσιζα να αλλάξω τακτικήν. Δηλαδή, να εγκαταλείψω το σπίτιν μου τζαι να συνεχίσω να ψάχνω, περιπλανώμενος τζαι μένοντας στον δρόμον.

Άλλον να το λαλείς τζαι άλλον να το κάμνεις όμως. Σε έτσι περίπτωσην θα έπρεπε να προβλέψω προμήθειες που να με διατηρήσουν για μερικές μέρες. Σίουρα, όμως, δεν υπήρχεν περίπτωση να έχω ατέλειωτην παροχήν προμηθειών. Οπόταν, πάλε η απόσταση που θα εμπορούσα να καλύψω επεριορίζετουν που την αντοχήν μου αλλά τζαι που την ποσότηταν προμηθειών που θα εμπορούσα να κουβαλήσω ανά πάσα στιγμήν μαζίν μου.

Μετά που αρκετήν σκέψην, αποφάσισα ότι πρέπει να περιορίσω τις επιλογές μου. Δεν εμπορούσα να καλύψω ολόκληρην την απόστασην περιμετρικά. Θα έπρεπε να επιλέξω κάπκοιες συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Έτσι, λοιπόν, είπα ότι θα καλύψω αρχικά μιαν απόστασην 10 χιλιομέτρων βόρεια του σπιτιού μου. Βόρεια ήταν που ήβρα τα πεταμένα φιστούτζια δίπλα που το διπλοκάμπινον. Τούτον θα μου έπαιρνεν δύο μέρες περίπου. Με την ίδιαν λογικήν θα εκάλυπτα μετά μιαν απόστασην 10 χιλιομέτρων νότια του σπιτιού μου μέσα στο δάσος. Αν ήμουν κάπκοιος που θα ήθελα να κρυφτώ, πού θα εκρύφκουμουν; Στο δάσος φυσικά.

Εκόφκουνταν τα πόθκια μου μόνον τζαι μόνον που εσκέφτουμουν το εγχείρημαν. Δεν εμπορούσα όμως να συνεχίσω να υπάρχω ξέροντας ότι υπάρχουν άλλοι επιζώντες σε τούτον το νησίν. Η επιδημία ήμουν σίουρος ότι εξήλειψεν τους ούλλους. Τόσα χρόνια δεν εφάνηκεν κανένας.

Πού εκρύφκετουν τούτος ο τύπος τόσον τζαιρόν; Τζαι προς τι τούτη η περίεργη συμπεριφορά; Δηλαδή, το να είσαι ντυμένος παλιάτσος τζαι να ποσιεπάζεις που τα παράθυρα του κόσμου ήταν παράξενη συμπεριφορά πριν να καταστραφεί ο πλανήτης. Πόσω μάλλον τωρά!

Έπρεπεν να ανακαλύψω τι συμβαίννει. Το ίδιον θα ήθελεν να κάμω τζαι η Κατερίνα μου. Έτσι λοιπόν επήρα το απόφασην τζαι άρχισα να ετοιμάζω τα πράματα μου για το μεγάλον ταξίδιν.