Αν κατάφερε κάτι ο Πάρις Ερωτοκρίτου προσαρμόζοντας το έργο τού Γκέοργκ Μπύχνερ και φέρνοντάς το από το 1836 σε κάτι σαν τη σημερινή εποχή [έχει τη σημασία του το ότι οι βασιλιάδες δεν έγιναν πρόεδροι και τα δουκάτα δεν άλλαξαν πολίτευμα], είναι πως, αντί να δημιουργήσει μια αίσθηση ασφάλειας για το κοινό, το έφερε στην ακριβώς αντίθετη κατάσταση. Κανείς δεν ξέρει, βλέποντας τον πρίγκιπα Λεόντιο και την πριγκίπισσα Λένα να γίνονται διαφορετικοί άνθρωποι προσπαθώντας να ξεφύγουν από την πλήξη τους, αν βρισκόμαστε σε ένα άχρονο παρόν ή σε ένα απροσδιόριστο δυστοπικό μέλλον. Η σκιά του φεουδαρχισμού που απειλεί τη σημερινή πολιτική σκηνή κρέμεται πάνω από τους ήρωες του Μπύχνερ και οι επιλογές τους και οι ανησυχίες τους γίνονται ακόμα πιο οικείες σε ένα κοινό που ζει σε έναν κόσμο που νομίζει πως αλλάζει γρήγορα – ενώ σύμφωνα με την ερμηνεία που φαίνεται να υιοθετεί ο σκηνοθέτης, τα πολιτικά μοτίβα δεν αλλάζουν αλλά μόνο οι εκφράσεις τους.

Πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία και τη δουλειά όλων των ηθοποιών, οι οποίοι κρατούν τον θεατή σε ένα συνεχές trip που ακολουθεί την κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών και που φλερτάρει με το bad trip ενός εφιάλτη, αν υπάρχει ένα πρόβλημα είναι ότι οι κάποτε ασύνδετες σκηνές αφήνουν ερωτήματα στο κοινό. Που δεν είναι σίγουρο αν αυτές οι σκηνές προκύπτουν επίτηδες ή αν αποτελούν παράγωγο της προσαρμογής ενός έργου διαφορετικής εποχής. Υποψιάζομαι πως συνέβη κάτι και από τα δύο. Αλλά το ότι μια φαινομενικά απλή προσαρμογή μιας [φαινομενικά] απλής κωμωδίας του 19ου αιώνα στριφογυρίζει ακόμα στο μυαλό του συγκεκριμένου θεατή λέει από μόνο του κάτι.

Γιώργος Κακούρης