«Είμαι ο James, είμαι 17 χρονών και είμαι αρκετά σίγουρος ότι είμαι ψυχοπαθής», εξηγεί ένας από τους δύο πρωταγωνιστές στην πρώτη σκηνή, πριν βουτήξει το χέρι του στο καυτό λάδι μιας φριτέζας. Έχει μάλιστα πεισθεί πως του αρέσει να σκοτώνει ζώα και σύντομα θέλει να περάσει αυτή του την κακή συνήθεια και στους υπόλοιπους ανθρώπους. Στο σχολείο του υπάρχει και η Alyssa, μια εκκεντρική έφηβη που γουστάρει να βρίζει συνεχώς. Ζει με τη μητέρα και τον πατριό της και επιδιώκει απεγνωσμένα να ξεφύγει από αυτή τη βαρετή ζωή και να γνωρίσει νέες εμπειρίες.

Την ίδια στιγμή που η κυπριακή και ελληνική τηλεόραση έχουν αποκλείσει τους νέους από τις σειρές ή τους παρουσιάζουν ως βλαμμένα που δεν αντιδρούν απέναντι στο οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους, όπως είναι η γενικότερη άποψη για τους νέους του σήμερα, μια βρετανική σειρά του Channel 4 (θα τη βρείτε πλέον και στο Netflix) με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο «The end of the f***ing world», που αντανακλά την αρνητικότητα των πρωταγωνιστών της, έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μας θυμίσει πως το σημαντικότερο ταξίδι στα εφηβικά χρόνια είναι αυτό της αυτογνωσίας. Και αυτό δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνει γονείς, σχολεία και βλακώδεις διδακτισμούς.

Το γεγονός ότι οι δύο συμμαθητές θα μπλεχτούν σε ένα road trip, με δυσάρεστες εξελίξεις αλά «Thelma and Louise», το οποίο όμως θα οδηγήσει στο να έρθουν πιο κοντά, είναι αναμενόμενο. Εκείνο που είναι ενδιαφέρον σε αυτή τη σειρά είναι πως είναι γυρισμένη με τέτοιο τρόπο που συχνά θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παραισθησίας (όπως ακριβώς είναι οι δύο πρωταγωνιστές). Άλλωστε, όσο μακριά σου είναι οι δύο ήρωες, είναι και τόσο κοντά σου. Γιατί μπορείς σε όλες τις ηλικίες να δείχνεις δυνατός και σκληρός, αλλά τα βράδια να κλαις στο ντους (oh Alyssa), ενώ μπορείς σε όλες τις φάσεις της ζωή σου να είσαι ευγενικός, αλλά στο μυαλό σου να κάνεις πλάνα για στυγερές δολοφονίες, αλά James. Εν ολίγοις, οι δύο χαρακτήρες κάνουν όσα κάναμε και εμείς ως έφηβοι και όσα μάλλον κάνουμε και σήμερα. Να θέλουμε να είμαστε άλλο από αυτό που δείχνουμε, λόγω φόβου. Για άμυνα.

Οι στιγμές που θα γελάσεις κατά τη διάρκεια των επεισοδίων είναι ισάριθμες με εκείνες που θα αναρωτηθείς για τα ανθρώπινα συναισθήματα και για την αξία του να λες αυτό που σκέφτεσαι. Γιατί μερικές φορές πρέπει να κάψεις το λάθος για να πας παρακάτω, έστω κι αν αυτό που θα προκύψει θα είναι πάλι λάθος. Το σίγουρο είναι πως εκείνο το τέλος του γα**μένου κόσμου είναι η αρχή ενός καινούργιου.

Αν και μοιάζει τραβηγμένη από τα μαλλιά η προσέγγιση της εφηβείας, μοιάζει να είναι συνάμα τόσο αυθεντική και ταυτόχρονα σαρκαστική. Και σίγουρα μας δείχνει πως οι νέοι δεν είναι… τα βλαμμένα που θέλουν να μας τα παρουσιάζουν. Απλώς ψάχνουν τη ζωή. Όπως κάναμε και εμείς κάποτε ως έφηβοι. 8 επεισόδια των 20 λεπτών, ομολογώ πως ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη διαδικασία του f***ing binge-watching! Τρεις ωρίτσες είναι, αξίζει.