Γράφει η Λίνα Πρωτοπαπά
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το Brooklyn Nine-Nine χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Kάπου στο δεύτερο επεισόδιο όμως ήμουν ήδη φαν. Το χαζοχαρούμενο χιούμορ και οι παιδιάστικες ατάκες του ντετέκτιβ Jake Peralta (Andy Samberg) άρχισαν να δουλεύουν. Το ίδιο και το αδιάσειστο πείσμα της συναδέλφου και ανταγωνίστριάς του, ντετέκτιβ Amy Santiago (Melissa Fumero), που είναι αποφασισμένη να διαπρέψει στη δουλειά της, να συντρίψει (φιλικά) τον Jake στον διαγωνισμό για το ποιος είναι ο καλύτερος ντετέκτιβ και να πάρει την έγκριση των ανωτέρων της.
Άρχισα να συνηθίζω την αμηχανία που προκαλεί ο αδέξιος gourmand ντετέκτιβ Charles Boyle με κάθε λέξη που λέει, καθώς προσπαθεί να προσεγγίσει ρομαντικά (και μάταια) το πιο ακατάλληλο γι’ αυτόν άτομο στην ιστορία του πλανήτη Γη: την τρομακτική, οξύθυμη και αντικοινωνική (αλλά κάποτε γλυκιά) ντετέκτιβ Rosa Diaz (Stephanie Beatriz). Βρήκα ξεκαρδιστική τη νεοϋορκέζικη αδιαφορία/εξάντληση της Gina Linetti (Chelsea Peretti forever) με τα επιούσια, η απάθεια της οποίας διακόπτεται πού και πού από αστικούς φιλοσοφικούς αφορισμούς και εκρήξεις p’zazz (και τα δυο εμπνευσμένα κατά κύριο λόγο από τη Beyonce και τη Rihanna).
Ο αρχιφύλακας Terry Jeffords (Terry Crews) με συγκίνησε με τους φόβους και τις ανησυχίες που του προκαλεί η πατρότητα, και με την τρυφερή του αγάπη για τα δίδυμα κορίτσια του, που κάθε τόσο τον κάνει να ξεσπάει σε κλάματα. Πάνω απ’ όλα και όλους αγάπησα αμέσως και ολοκληρωτικά τον αρχηγό του σταθμού, τον Captain Raymond Holt (φανταστικός ο Andre Braugher), τον πιο νηφάλιο, λογικό, σοβαρό, επίσημο, ανέκφραστο και λακωνικό χαρακτήρα που θυμάμαι να έχω δει ποτέ σε κωμική σειρά. Και συνάμα, ίσως τον πιο αστείο.
Το Brooklyn Nine-Nine είναι πολύ, πολύ, πάρα πολύ αστείο. Είναι όμως και αξιοσημείωτο για τους χαρακτήρες του, για το πώς τους παρουσιάζει και για το πόσο όμορφα αναπτύσσονται μέσα από τις αλληλεπιδράσεις τους. Οι πρωταγωνιστές, έστω και με την κωμική τους ακρότητα, είναι ολοκληρωμένοι, και αν εκ πρώτης όψεως δεν είναι πειστικοί ένας προς έναν, γίνονται όλο και πιο πειστικοί ως προς το σύνολό τους, μέσα από τις σχέσεις τους και τις δυναμικές που τις διαπερνούν. Η διαφορετικότητα εδώ δεν είναι προσχηματική αλλά ουσιαστική και το αποτέλεσμα είναι η ζωντάνια των πρωταγωνιστών. Καθώς χτίζει και εμβαθύνει τους χαρακτήρες της με προσοχή, η σειρά καταφέρνει να σπάσει πολλά από τα στερεότυπα, τηλεοπτικά και μη, που τείνουν να αλλοιώνουν π.χ. την παρουσίαση κοινωνικών μειονοτήτων. Εκτιμώ ιδιαίτερα τον τρόπο που χειρίζεται κατηγορίες όπως ο ανδρισμός, η θηλυκότητα και η ομοφυλοφιλία χωρίς ποτέ να ξεπέφτει σε εύκολα κλισέ.
Τέλος, παρόλο που είναι μια feel-good σειρά, το Brooklyn Nine-Nine δεν δειλιάζει να αγγίξει ακανθώδη ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η αστυνομική βία, η ομοφοβία. Και πάλι καταφέρνει να το κάνει σωστά, χωρίς επιπολαιότητα και χωρίς να μοιάζει σαν ticking the boxes της πολιτικής ορθότητας. Για παράδειγμα, στο παρόν της σειράς ο Holt είναι ένας εξαιρετικά επιτυχημένος και εξαιρετικά σεβαστός αρχηγός, καθώς και ένας γκέι, μαύρος άντρας, παντρεμένος με τον Dr Kevin Cozner (Marc Evan Jackson) - ο γάμος τους χαίρει θαυμασμού από όλους. Περιστασιακά όμως, επισκεπτόμαστε την αρχή της καριέρας του Holt, όταν ήταν ένας νεαρός, ανοιχτά γκέι, μαύρος αστυνομικός τη δεκαετία του ’80. Μέσω flashbacks βλέπουμε πώς η συστημική ομοφοβία και ο ρατσισμός μέσα στην NYPD έχουν διαμορφώσει τα βιώματά του και πώς υπογραμμίζουν την ακεραιότητά του. Αλλού, σε μια ανατριχιαστική σκηνή, ο Terry, χωρίς την προστασία της στολής του, γίνεται θύμα ρατσιστικής βίας εκ μέρους του ίδιου του θεσμού για τον οποίο εργάζεται με τόση αφοσίωση. Τέτοιες σκηνές θυμίζουν πώς κάθε είδος τέχνης, ακόμα και μια ελαφριά κωμωδία, μπορεί να αντιμετωπίσει βαριά ερωτήματα.
+ Δείτε τις πρώτες 4 σεζόν του Brooklyn Nine-Nine στο Netflix.
