Γράφει η Λίνα Πρωτοπαπά
Ο τίτλος του Private Life λέει πολλά για το τι είδους ταινία είναι. Εξίσου αποκαλυπτική είναι η πρώτη του σκηνή. Πριν ακόμη εμφανιστεί οτιδήποτε στην οθόνη μας, ακούμε τους απαλούς, κοφτούς ψίθυρους ενός άντρα και τις βαθιές ανάσες μιας γυναίκας. Φανταζόμαστε ότι η κάμερα θα μας μεταφέρει σε μια στιγμή οικειότητας, ίσως σε μια ερωτική στιγμή. Και επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μας, το πρώτο πλάνο εστιάζει στο ημίγυμνο σώμα της πρωταγωνίστριας. Ένας άντρας της μετακινεί λίγο το εσώρουχο, μετρά μέχρι το τρία και καρφώνει μια ένεση στο γλουτό της. Είναι μια ανατροπή που μας αποξενώνει στιγμιαία, παίρνοντάς μας κάπου που ίσως να μην ήμασταν έτοιμοι να πάμε. Αν, όμως, μετά το τέλος της ταινίας επιστρέψουμε νοητικά σε αυτή την πρώτη σκηνή θα δούμε ότι η αρχική μας εντύπωση ήταν σωστή. Όπως το φανταστήκαμε εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα, η ταινία είχε όντως κάτι να μας πει για την οικειότητα.
Το Private Life, μια παραγωγή του Netflix [2018], είναι γραμμένo και σκηνoθετημένο από την Tamara Jenkins και καταπιάνεται με ένα θέμα που απασχολεί πολλούς αλλά συχνά παραμένει αποσιωπημένο: την υπογονιμότητα. To cast εντυπωσιάζει. Η Kathryn Hahn είναι καταπληκτική στον ρόλο της Rachel, μιας επιτυχημένης συγγραφέως που αγωνίζεται, μαζί με τον σύζυγό της, να συλλάβει ένα παιδί. Η Hahn μας δίνει μια ενδόμυχη ματιά μέσα στο βίωμα μιας γυναίκας που στα σαράντα και κάτι της συνειδητοποιεί, με μεγάλη σύγχυση που κάποτε συνoρεύει με ματαίωση, αλλά και με σθένος, πόσο πολύ θέλει και πόσο δύσκολο είναι να γίνει μητέρα. O Paul Giamatti μας χαρίζει μια φανταστική ερμηνεία -που σε βάθος και ένταση θυμίζει τον ρόλο του στο Sideways- ως Richard, πρώην θεατρικός σκηνοθέτης και νυν παραγωγός σπιτικών ξιδάτων, σύζυγος και σύμμαχος της Rachel στον αγώνα για τη σύλληψη ενός παιδιού.
Οι δυο προσπαθούν με κάθε τρόπο [ενδομήτρια σπερματέγχυση, εξωσωματική γονιμοποίηση, υιοθεσία] να αποκτήσουν ένα παιδί. Στην πορεία αυτή νιώθουν να τιμωρούνται όχι μόνο από την ακαμψία της ίδιας τους της βιολογίας αλλά και από τους ανθρώπους που τους περιτριγυρίζουν και που τους αντιμετωπίζουν με επίκριση, που βρίσκουν τις προσπάθειές τους όχι απλά μάταιες αλλά και παράλογες - η γυναίκα του αδερφού του Richard το λέει ξεκάθαρα: “They’re like fertility junkies”, δηλαδή “είναι σαν πρεζόνια γονιμοποίησης”. Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια αδυσώπητη βιομηχανία γονιμότητας που εκμεταλλεύεται την ανάγκη τους ζητώντας τους υπέρογκα ποσά για αμφίβολων αποτελεσμάτων θεραπείες - και με το ανυπόφορο χιούμορ των γιατρών. Βυθιζόμαστε μαζί με τη Rachel και τον Richard μέσα σε μια καθημερινότητα που αποτελείται από αίθουσες αναμονής, ιατρικά κρεβάτια, χάπια, σύριγγες. Και μέσα από όλα αυτά, το Private Life μας δείχνει ακόμα κάτι σημαντικό: την αδυναμία και την απροθυμία του ιατρικού κατεστημένου να δει και να χειριστεί το γυναικείο σώμα με συμπόνια.
Κάτι όμως αλλάζει όταν η θετή ανιψιά του Richard, η Sadie (εξαίσια ερμηνεία και από την Kayli Carter), τους επισκέπτεται. Δυσαρεστημένη από τη φοιτητική ζωή, αποφασίζει να αφήσει για λίγο τα μαθήματα και να μείνει στη Νέα Υόρκη με τους κουλ θετούς της θείους που αγαπά και θαυμάζει, που αντίθετα με τη φιλόδοξη μητέρα της είναι διανοούμενοι και που όπως και αυτή αγαπούν τις τέχνες. Η Rachel και ο Richard, που σχεδόν έχουν ξεμείνει πια από επιλογές, αποφασίζουν να ζητήσουν από τη νεαρή Sadie να τους δωρίσει μερικά ωάριά της για εξωσωματική γονιμοποίηση. Ξαφνικά, οι απελπισμένοι Rachel και Richard βρίσκουν ξανά ελπίδα και η χαμένη Sadie βρίσκει έναν σκοπό ζωής. Το Private Life ξέρει να κινείται με μαεστρία μέσα από τα δυο αυτά άκρα: την απελπισία και την ελπίδα, την κατάρρευση και την επιμονή. Και βρίσκει το χιούμορ, την τρυφερότητα και την ειλικρίνεια να πει αυτή την ιστορία με ωμότητα αλλά και με ευαισθησία.
