Στις 10 Μαΐου η Jamila Woods, μουσικός, ποιήτρια και δασκάλα, θα κυκλοφορήσει τον δεύτερο της δίσκο με τίτλο LEGACY! LEGACY! Οι τίτλοι των κομματιών εξηγούν και τον τίτλο του δίσκου της. Είναι μια σειρά από ονόματα, κυρίως Αφροαμερικανών καλλιτεχνών και ακτιβιστών, τη ζωή και το έργο των οποίων η Woods αντιλαμβάνεται ως κληρονομία: (Νikki) Giovanni, Sonia (Sanchez), Frida (Kahlo), Eartha (Kitt), Miles (Davis), Muddy (Waters), (Jean-Michel) Basquiat, Sun Ra, Octavia (Butler), (James) Baldwin, κ.ά. Καθώς αναμένουμε τον ολοκληρωμένο δίσκο της Woods, μπορούμε να απολαύσουμε το single που κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες, το Zora.
Το κομμάτι εμπνέεται από (και αποτελεί φόρο τιμής προς) τη Zora Neale Hurston, τη σπουδαία Αφροαμερικανή συγγραφέα και ανθρωπολόγο. Είναι γραμμένο από την προοπτική της Hurston, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η Woods, η οποία εξηγά ότι πρόκειται για ένα κομμάτι που απελευθερώνει από στερεότυπα και εικασίες. Kάθε στίχος μοιάζει να είναι και ένας αφορισμός που μπορούμε να κρατήσουμε, όπως π.χ. “None of us are free but some of us are brave,” ή “Fear ain’t no way to live.” Με μια φωνή με απροκάλυπτη ευθύτητα, το τραγούδι αποπνέει μια πηγαία και αστείρευτη αυτοπεποίθηση, μια δυνατή, τολμηρή και αμετανόητη θηλυκότητα, όπως αυτήν της ίδιας της Hurston.
Το Zora κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριo, που στις ΗΠΑ είναι black history month. Ευκαιρία λοιπόν να ανατρέξουμε στα πεταχτά κι εμείς στην ιστορία της Zora Neale Hurston, αν και είναι αδύνατο να συνοψίσει κανείς τη ζωή της σε λίγες γραμμές. Σύμφωνα με την ίδια, γεννήθηκε το 1901 στο Eatonville της Florida, την πρώτη αμιγώς μαύρη incorporated (δηλαδή που διέθετε επίσημες τοπικές αρχές) πόλη των ΗΠΑ. Πολλοί κριτικοί τονίζουν ότι λόγω του βιώματός της μακρυά από τους λευκούς και τον φυλετικό τους ρατσισμό, η Hurston δεν έμαθε ποτέ να βλέπει τον εαυτό της ως λειψό, δεν έμαθε ποτέ να αισθάνεται κατωτερότητα λόγω του χρώματος του δέρματός της ούτε και λόγω του φύλου της.
Σπούδασε ανθρωπολογία και διεξήγαγε έρευνες στον τομέα της εθνογραφίας. Εξέδωσε μυθιστορήματα (μεταξύ άλλων και το αριστούργημα Their Eyes Were Watching God), διηγήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια, και ήταν κεντρική φιγούρα της Αναγέννησης του Χάρλεμ. Άξονας της δουλειάς της ήταν τα βιώματα των Αφροαμερικανών και η γυναικεία αφροαμερικανική εμπειρία. Η Alice Walker, εντοπίζει μέσα στη γραφή της κάτι που ονομάζει “φυλετική υγεία” και που εξηγά ως “μια αίσθηση των μαύρων ανθρώπων ως ολοκληρωμένα, πολυσύνθετα και αμείωτα ανθρώπινα όντα.” Χρησιμοποίησε για τους χαρακτήρες της το ζωντανό τοπικό ιδίωμα, δίνοντας του συγγραφική αξιοπρέπεια — κάτι που στους κύκλους της αποτελούσε λογοτεχνικό ταμπού και για το οποίο δέχτηκε σφοδρές κριτικές. Ίσως όμως η Hurston να ήξερε ότι θα κέρδιζε το στοίχημα του χρόνου, ότι η δουλειά της θα ήταν ένας φάρος που θα καθοδηγούσε τις μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Γι’ αυτό, ίσως, μπορούσε να προσπερνά τα αιχμηρά λόγια αυτών που απέρριπταν τη δουλειά της, σα να έλεγε, όπως λέει η Woods, “I dare you to shrink my wave, I'm on a new plane,” ή “Your words don’t leave scars, believe me, I’ve heard them all.”
Το video του Zora, σε σκηνοθεσία του Vincent Martell, είναι γυρισμένο, όπως του αρμόζει, στα αρχεία Johnson Publishing στο Stony Island Arts Bank του Chicagο, ένα σημαντικό αρχείο της αφροαμερικανικής λογοτεχνίας και πολιτισμού. Μέσα στην απλότητά του έχει μια εκρηκτική ενέργεια. Καθώς η κάμερα ακολουθά τους μουσικούς, παίζει υπέροχα παιχνίδια με το φως. Και όταν η Jamila Woods τραγουδα “My weaponry is my energy / I tenderly fill my enemies with white light,” μπορεί κανείς να θυμηθεί το φως που εκπέμπει η γραφή της Zora Neale Hurston και που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, φτάνοντας στη Jamila Woods και σε μας.
