Γράφει η Λίνα Πρωτοπαπά

Όπως η Beyoncé, η μεγάλη της αδερφή, έτσι και η Solange Knowles μας έχει μάθει να αναμένουμε μεγάλες και όμορφες εκπλήξεις. Τον Οκτώβριο ανακοίνωσε σε ένα προφίλ που της αφιέρωσε η New York Τimes ότι ετοίμαζε έναν καινούργιο δίσκο. Ο δίσκος της, δήλωνε τότε, θα έφτανε στον κόσμο πλήρως διαμορφωμένος, σε κάποια μυστήρια και αναπάντεχη στιγμή σαν ένας μετεωρίτης, ανοίγoντας έναν κρατήρα στον πολιτισμό. Μήνες μετά, τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου, η Solange άρχισε να δίνει μέσα από τα social media διάφορα αινιγματικά σημάδια (φωτογραφίες, εικόνες, βίντεο-στιγμιότυπα) που οι φανς της έσπευσαν να αποκωδικοποιήσουν υποπτευόμενοι τα καλά νέα. Και έτσι απλά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου και μέσα στα πρώτα λεπτά της 1ης Μαρτίου, το When I Get Home, ο τέταρτος δίσκος της Solange, πλήρως ολοκληρωμένος, έπεσε στη γη.

“Do nothing without intention,” λέει ένα από τα
interludes της. Kαι
αν κάτι είναι βέβαιο είναι πως η Solange δεν κάνει τίποτα χωρίς πρόθεση, συμπεριλαμβανόμενης της
επιλογής της για την ημερομηνία κυκλοφορίας του νέου της δίσκου, δηλαδή την ακριβή στιγμή που o Φεβρoυάριος γίνεται Μάρτης, ενώνοντας το black history month με το women’s history month. Αυτοί
είναι και οι δυο μεγάλοι κόσμοι που συναντιούνται και εορτάζονται μέσα στον
δίσκο: η
αφροαμερικανική κληρονομιά (ακούστε, για παράδειγμα, το Almeda) και η κληρονομιά της γυναικείας
αριστείας (ακούστε τη
φωνή της Debbie Allen και
της Phylicia Rashad στο
S McGregor, και την Pat Parker στο Exit Scott).

Όσοι
είχαν ακούσει τον προηγούμενο δίσκο της Solange, A Seat at the Table, είχαν μεγάλες προσδοκίες για
ότιδήποτε θα τον ακολουθούσε, και το When I Get Home καταφέρνει να τις ικανοποιήσει. Η νέα της δουλειά είναι ξεκάθαρα
η συνέχεια της προηγούμενης αλλά με ακόμα περισσότερο πειραματισμό. Ο προηγούμενος της δίσκος, λέει η Solange ήταν για όλους, αυτός είναι για την ίδια.
Δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Απαιτεί πλήρη αφοσίωση από τους ακροατές του,
μια αφοσίωση που επιβραβεύει γιατί είναι ένας εξαιρετικά καλοφτιαγμένος,
ποιοτικός, υπνωτικός,
κάπως μαγικός και φανταστικά ατμοσφαιρικός δίσκος. Μουσικά, το When I Get Home δε χωράει εύκολα σε κανένα genre. Είναι ένα
ραφιναρισμένο μείγμα από R&B,
jazz, soul, electronic και hip-hop μουσικής. Οι στίχοι
και οι μελωδίες ανήκουν στη ίδια, αλλά συνεργάστηκε στην παραγωγή με πολλά και
μεγάλα ονόματα, μεταξύ
άλλων: Panda Bear, Pharrell, Raphael Saadiq Moog, Gucci Mane, Dev Hynes, άλλως Blood Orange, Sampha, Tyler the Creator.
Η παρουσιά τους είναι όμως διακριτική. Τον δίσκο διαπερνά παντού και συνεχώς το
όραμα και η αισθητική υπογραφή της Solange.

Με τα 19
του κομμάτια, το When I Get
Home είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος του, μια επιστροφή στις
ρίζες της Solange, στην
καταγωγή της από το Houston,
Texas, αλλά και στις μουσικές και πολιτιστικές της ρίζες που πανε πέρα
από την άμεση της καταγωγή και αγκαλιάζουν ολόκληρη την αφροαμερικανική
διασπορική εμπειρία. O δίσκος
συνοδέυεται από ένα εξαιρετικό 33λεπτο
video, ένα Texas
film, όπως η ίδια το ονομάζει, σκηνοθετημένο από την ίδια, που φέρνει
μαζί πολλά από τα στοιχεία του δίσκου, προσθέτοντας ακόμη μια διάσταση στην ήδη
πολυδιάστατη αυτή δουλειά: από
τους μαύρους καουμπόυδες και τα candy-painted
slab αυτοκίνητα του Houston,
στο Third Ward, τη
γειτονιά όπου μεγάλωσε, σε έναν ψηφιακό, φανταστικό κόσμο—όλα συνυπάρχουν
αρμονικά. Είναι ένα κομμάτι video
art συναρπαστικό, τελετουργικό και γεμάτο συμβολισμούς. Σμίγει σουρρεαλισμό, μυστικισμό και Αφροφουτουρισμό,
θυμίζοντας μας πού και πού κάτι
από τις ταινίες του Jodorowksi,
του Buñuel, του Parajanov.

Στο Can I Hold the Mic, άλλο ένα interlude (παραγωγής του γιου της Julez) η Solange λέει: “I can’t be a singular
expression of myself, there’s too many parts,
too many spaces, too many manifestations, too many lines, too many curves, too
many troubles, too many journeys, too many mountains, too many rivers, so many…” Ο δίσκος αυτός προσφέρει διάφορες όψεις της Solange αφήνοντάς μας να αναμένουμε με ανυπομονησία κι άλλες
εκφράσεις της, άλλες εκφάνσεις της, άλλα κομμάτια της, άλλους τόπους και άλλα
ταξίδια μαζί της. Μέχρι τότε, χαμηλώστε τα φώτα
και ανάψτε τα κεριά για να ακούσετε το When I Get Home έτσι όπως του αξίζει. Ίσως να νιώσετε κι εσείς την
ανάγκη να την ρωτήσετε, “do you realize how magnificent you are?”