Γράφει η Νένα Φιλούση

Να εξηγηθούμε απ΄ την αρχή. Αυτά με τις θεατρικές συμβάσεις τ’ αφήνω στους θεατρολόγους και λοιπούς ειδικούς. Μ’ ενδιαφέρει κυρίως η θεματική του κειμένου. Το κείμενο.

Στην παράσταση ένιωθα διαρκώς ότι το κείμενο απεικόνιζε πρόσωπα υπαρκτά, πέρα για πέρα σύγχρονα, ενδεχομένως ανατριχιαστικά διαχρονικά (σκέψου έλεγα να μετακινούσαμε το στόρι δέκα ή είκοσι χρόνια πριν ή και δέκα χρόνια μετά, τι θα άλλαζε;). Τα πρόσωπα του έργου λες και αποτελούσαν όψεις του ίδιου αυτοαφηγούμενου Κυπρίου (και όχι μόνο). Είναι σαν να στριφογυρίζουν οι ήρωες γύρω από έναν άξονα, καθόλου νοητό, ίσα ίσα, μάλλον χειροπιαστό και αγχωτικό, γι’ αυτό και ολότελα πιστευτό. Ατάκες που είπαμε ή ακούσαμε. Εμπειρίες που είχαμε ή βιώσαμε μέσα από φίλους, συντρόφους. Μια οικειότητα που στάθηκε συχνά ανομολόγητη και ενίοτε μας καθιστά σχεδόν καρικατούρες: Το φασιστικό στοιχείο έξω (παρέλαση) και μέσα (ο τυπάς που ειρωνεύεται και επιβάλλεται και ξενογαμά, εξίσου δυστυχισμένος με την απόλυτη σύμβαση της συζύγου-καθηγήτριας), η αναζήτηση της αγάπης και το ερωτικό παιχνίδι με όλες τις συγκρούσεις και τις νευρώσεις που επιφέρει (η ερωτική προτίμηση στο φύλο δεν μας αφορά άμεσα, κυρίως έχει να κάνει με την πραγμάτωση), η ενηλικίωση και η μέση ηλικία που μας τρομάζει και κρατάμε μια επαφή με την κοντινή νιότη, η οποία άλλοτε ειλικρινής και μεγαλόψυχη μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε κι άλλοτε καυστική και καταγγελτική αφορίζει το δήθεν και τις προφάσεις μας. Η νεότητα που θέλει να φύγει, που ούτως ή άλλως διαφεύγει από τις συμφωνηθείσες σιωπές. Λανθάνει, ταξιδεύει, κυλά γρήγορα, είναι μονίμως ερωτική και ερωτεύσιμη.

Από την άλλη, η συγυρισμένη ζωή του «είμαι καλά όπως είμαι» υπονομεύεται από το «μεθύσι» του ήρωα και την απελευθέρωση ασυνείδητων και απωθημένων επιθυμιών. Η φιλία και η κτητικότητα, η επιβολή του Άλλου σώματος, η ορμέμφυτη ανάγκη για εκτόνωση και η αβυσσαλέα ροπή μας για να ζήσουμε. Να ζήσουμε. Το λέμε και το δείχνουμε σαν να μας κόβουν ένα κομμάτι αυτής της ελευθερίας, οι αγκυλώσεις που δημιουργήσαμε οι ίδιοι, οι εγκλωβισμοί που μας ελκύουν τραγικά και σχεδόν νομοτελειακά. Το μικροαστικό πετσί μας που δεν ξεκολλάει, είτε είμαστε η κουτσομπόλα της πολυκατοικίας, ο ντελιβεράς που ονειρεύεται μια πραγματική δουλειά, ο φοιτητής - ερωτικό φετίχ (και αφορμή να ειπωθούν αλήθειες), είτε ο αρχιτέκτονας που συμβιβάστηκε, η μεσόκοπη (;) φίλη του που σπασμωδικά ψάχνει τον έρωτα. Είμαστε όλα αυτά εν τέλει και άλλα συναφή.

Ο χείμαρρος από απλές, καθημερινές αλήθειες, λειτούργησε σαν κάτοπτρο που έστησε η ομάδα των ηθοποιών με την οπτική του Ευριπίδη Δίκαιου, με ειρωνικό, πικρό χαμογελάκι. Ακόμα και ο επιληπτικός γάτος που δεν εννοεί να χαρίσει το χάδι του και η «αγελάδα» της αφθονίας και της αθωότητας έχουν τις συνδηλώσεις τους. Πολύ καλή δουλειά, με απλά υλικά, αφτιασίδωτα. Μας βιογράφησαν μια χαρά.

+ «Ο θείος Γιάννης» ανεβαίνει από το Θέατρο Versus και ταξιδεύει στη Λευκωσία για έξι παραστάσεις: Στο Wherehaus 612 [βιοτεχνική περιοχή Παλλουριώτισσας] τις Παρασκευές 15, 22 και 29/03 στις 20:30 και τα Σάββατα 16, 23, 30/03 στις 18:00. Για πληροφορίες τηλ. 99395970