Όλη αυτή η φασαρία με το facebook με έχει επηρεάσει πολύ. Σου λέει, έχει ξεφύγει πια η κατάσταση εντελώς.
Πώς το χαρακτήρισαν οι Βρετανοί, «ψηφιακούς γκάνγκστερ», έτσι δεν είναι; Πριν
από λίγες μέρες προσπάθησε να βάλει φρένο η αυστραλιανή κυβέρνηση για τη
διαχείριση των διαφημίσεων και για την ιεράρχηση των ειδήσεων και το facebook της απάντησε να πάει να κουρευτεί. Κάτι τέτοιες ώρες νιώθω τυχερή που
είμαι Ευρωπαία και άμα μιλάει η Κομισιόν τρέμουν οι πολίτες, ναι σίγουρα,
τρέμει όμως και το facebook.
Τι να κάνω λοιπόν; Στο facebook με έβαλαν συνάδελφοι το 2008 γιατί λέει δεν μπορούσα να είμαι απ’ έξω. Και
για δύο χρόνια αδυνατούσα να καταλάβω γιατί έβλεπα στον τοίχο μου παιχνίδια και
ποιος μου έβαζε αυτές τις ειδοποιήσεις εκεί αφού εγώ παιχνίδια δεν έπαιζα.
Μιλάμε για 10 χρόνια πριν, όχι 100…
Από τότε, μου έδωσε αρκετές χαρές. Κατ’ αρχήν, είναι ένα
μέσο ανταλλαγής μηνυμάτων πολύ πιο εύκολο και άμεσο από το ηλεκτρονικό
ταχυδρομείο που σιγά-σιγά εξελίχθηκε κι έγινε και μέσο για να τηλεφωνείς και να
κάνεις βιντεοκλήσεις. Είκοσι χρόνια πριν, όταν ζούσα στο εξωτερικό, πόσο
πεθυμούσα να δω τη μανούλα μου κι όχι μόνο να την ακούω από το τηλέφωνο. Αυτά
τα έκανε και το skype θα μου πεις και
τώρα τα έχουν στάνταρντ όλοι και σε λίγο θα ενοποιηθούν κιόλας για να μην έχουμε
από δέκα ο καθένας και χάσουμε την μπάλα.
Βρήκα παλιούς φίλους, γνωστούς, συγγενείς που δεν ήξερα
ότι υπάρχουν. Κατάφερα να κρατήσω άμεση επαφή με φίλους που βρίσκονται πολύ
μακριά, μερικές φορές πιο άμεση και με άλλους που είναι δύο γωνίες παρακάτω.
Κλείνω δουλειές στο άψε-σβήσε, χωρίς πολλές επισημότητες
και χωρίς χάσιμο χρόνου. Και πρόσφατα, πολύ πρόσφατα (δηλαδή την περασμένη
εβδομάδα) ανακάλυψα ότι αφήνοντας πίσω τις ντροπές πολλών χρόνων, μπορώ να κάνω
τη δουλειά μου περισσότερο γνωστή ακόμα και σε αυτούς που δεν διαβάζουν τον «Πολίτη»,
κάνοντας ένα απλό share. Σε μία ωρίτσα το
συγκεκριμένο κείμενο έχει πάνω από 50 άλλα shares πηγαίνοντας το άρθρο ακόμα πιο μακριά.
Πώς να αντισταθείς σε αυτό; Το μεγάλο ερώτημα φυσικά
είναι γιατί το κρατάω το προφίλ μου στο facebook ή όχι;
Πώς είναι δυνατόν να το κρατάω όταν γνωρίζω πολύ καλά ότι
πρόκειται για μια εταιρεία που με εκμεταλλεύεται; Και που μου λέει ψέματα. Και
που με χρησιμοποιεί.
Ήμουνα πριν από λίγες μέρες στην παρουσίαση του βιβλίου
του Νίκου Σμυρναίου, Το Ολιγοπώλιο του διαδικτύου, στην Αθήνα (δείτε κι
εδώ το ρεπορτάζ της ΕΡΤ αν θέλετε https://youtu.be/O2m-QsAMnHI) και όταν ακούστηκε από τον
συγγραφέα ότι χωρίς εμάς, χωρίς τις αναρτήσεις μας, χωρίς το περιεχόμενο που
βάζουμε αυτές οι εταιρείες θα ήταν ένα τίποτα και κανονικά δεν θα έπρεπε να
πληρώνουν μόνο τα μέσα ενημέρωσης (που δεν τα πληρώνουν) αλλά κι εμάς, από κάτω
άρχισαν να φωνάζουν αααα και ωωωω. Γιατί βρε παιδιά αααα και ωωωω; Τόσα χρόνια
το λέμε από τις σελίδες του «Παραθύρου». Εμείς είμαστε το περιεχόμενο.
Είδατε όμως τι έγινε με τον θάνατο
του πολυβραβευμένου και πολυαγαπημένου φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη. Ανεβάσαμε
όλοι τα συλλυπητήριά μας μαζί με τις υπέροχες φωτογραφίες του και τις έκοψε.
Στεγνά. Γιατί είχαν γυμνά παιδιά, λέει. Γιατί ούτε ο αλγόριθμος ούτε το φτωχό
εργατικό δυναμικό από τις Φιλιππίνες και τη Μαλαισία που κάνει τη «λογοκρισία»
για την παιδική πορνογραφία και άλλα θέματα μπορεί να ξεχωρίσουν ανάμεσα στην
ανωμαλία του παιδόφιλου και το μεγαλείο του Μπεχράκη.
Μήπως πρέπει να φύγουμε όλοι; Για τον Γιάννη ρε γαμώτο.
