Προς μεγάλη απογοήτευση πολλών, μετά από τρεις επιτυχείς σεζόν, η σειρά One Day at a Τime δεν ανανεώθηκε από το Netflix. Ας ελπίσουμε ότι η παραγωγή ίσως να συνεχιστεί από κάποιαν άλλη εταιρία (ήδη έδειξε κάποιο ενδιαφέρον η CBS) και στο μεταξύ, ας δούμε γιατί η σειρά αυτή αγαπήθηκε τόσο πολύ από τόσους πολλούς και γιατί προσφέρει μια προοπτική που είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη.
To One Day at a Time ήταν αρχικά μια σειρά παραγωγής του NBC που παίχτηκε από το 1975 μέχρι το 1984 και που είχε σαν θέμα της τη ζωή μιας διαζευγμένης μητέρας και των δύο της κόρων. Η σειρά επανήλθε 33 χρόνια μετά, το 2017, όταν το Netflix αποφάσισε να γυρίσει το remake της. Το reboot πέτυχε. Στην καινούργια εκδοχή της σειράς, κέντρο της αφήγησης είναι και πάλι τα καθημερινά βιώματα μιας οικογένειας, αυτή τη φορά όμως μιας Latinx οικογένειας. Η σειρά είναι έξυπνη, απολαυστική και συγκινητική ενώ καταφέρνει να είναι απόλυτα πιστή στην εποχή της. Και παρόλο που δεν χαρακτηρίζεται από φαντασμαγορικά στοιχεία (ok, εκτός από τις θεαματικές εισόδους της Lydia), ούτε από ένα ιδιαίτερα υψηλό budget, ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάστηκε από το κοινό είναι εντυπωσιακός. Και αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με τους ωραίους διαλόγους και τις δυνατές ατάκες, αλλά και με το γεγονός ότι είναι μια σειρά που λειτουργεί πολύ καλά στο επίπεδο της αφήγησης.
Η σειρά, παραγωγής των Gloria Calderon Kellett, Mike Royce και Norman Lear, περιστρέφεται γύρω από μια κουβανο-αμερικανική οικογένεια που ζει στο Los Angeles. Τα μέλη της οικογένειας είναι η Penelope (Justina Machado), single μητέρα, βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν και νυν νοσοκόμα στην κλινική του Dr Berkowitz (Stephen Tobolowsky), η μητέρα της Lydia (Rita Moreno, οι λέξεις δύσκολα μπορούν να συλλάβουν το μεγαλείο αυτής της γυναίκας), μια γοητευτική, δραματική και παθιασμένη πρώην χορεύτρια με τεράστια αυτοπεποίθηση και νοσταλγία για τα παλιά, και τα παιδιά της Penelope, Elena (Isabella Gomez), σχολαστική μαθήτρια, ενθουσιώδης ακτιβίστρια και φανατική φεμινίστρια και Alex(Marcel Ruiz), το νεαρότερο μέλος της οικογένειας, κακομαθημένος από τη γιαγιά του, έξυπνος, φιλάρεσκος και τρυφερός. Όλες (και όλοι τους) μένουν μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα που σφύζει πάντα από ζωή και που περιστασιακά τους κάνει να ασφυκτιούν. Μια παράξενη (παρείσακτη και μαζί ευπρόσδεκτη) προσθήκη στην οικογένεια είναι ο Schneider (ToddGrinnell), ο λευκός, πλούσιος σπιτονοικοκύρης τους που αυτοπροσκαλείται συνεχώς στο σπιτικό των Alvarez, όπου βρίσκει ζεστασιά και μια αίσθηση του ανήκειν καθώς παλεύει να ξεπεράσει το παρελθόν καταχρήσεων και εθισμού του.
Το One Day at a Τime είναι μια κωμική sitcom και αναμφίβολα, στη σύντομη διάρκεια κάθε επεισοδίου της θα γελάσει κανείς πολλές φορές. Πέρα όμως από αυτό το χιούμορ, η σειρά χαρακτηρίζεται από μια καλοδουλεμένη και εγκάρδια αφήγηση που προσεγγίζει τους χαρακτήρες, τις σχέσεις τους και τις ιστορίες τους με βάθος και με προσοχή ακόμα και στις πιο δύσκολες πτυχές τους. Μέσα στην απλότητά της, η σειρά καταφέρνει να είναι τολμηρή. Όχι μόνο βάζει στο κέντρο της την ιστορία μεταναστών, αλλά καταπιάνεται συχνά με πολύπλοκα και δύσκολα ερωτήματα, που απαιτούν λεπτότητα και προσοχή. Καταφέρνει να εξερευνήσει θέματα όπως είναι οι φυλετικές διακρίσεις η κατάθλιψη, η διαταραχή μετατραυματικού στρες και η ψυχική υγεία γενικότερα, θέματα LGBTQI (η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας στην εφηβεία, το coming out στην οικογένεια, οι προσωπικές αντωνυμίες - ένα ολόκληρο επεισόδιο είναι αφιερωμένο στις προτιμώμενες προσωπικές αντωνυμίες!), αλλά και θέματα όπως οι εξαρτήσεις, ο εθισμός και η ενδοοικογενειακή βία. Με αυτούς και με άλλους τρόπους η σειρά μάς ανοίγει καινούργιους ορίζοντες αφήγησης και τηλεοπτικής εμπειρίας και διευρύνει την προοπτική μας για το πώς μοιάζει μια αμερικανική οικογένεια.
Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι οι σχέσεις μεταξύ των τριών γενεών γυναικών Alvarez, ο διάλογος που καταφέρνουν να εγκαθιδρύσουν μεταξύ τους και ο τρόπος που η κάθε μια αντιλαμβάνεται την ίδια της τη γυναικεία φύση. Η χαρισματική Lydia προσκολλημένη στην παράδοση και στη δεκαετία του 1950 όταν ήταν ακόμα στην Κούβα, επιμένει ότι μια γυναίκα πρέπει πάνω από όλα να είναι αρεστή (και ότι το κραγιόν είναι ένα από τα πιο σημαντικά προσόντα σε μια γυναίκα). Η κόρη της, Penelope, ενσαρκώνει ένα διαφορετικό, δυναμικότερο είδος θηλυκότητας - συμμετείχε στον πόλεμο του Αφγανιστάν, έχει χωρίσει από μια βίαιη σχέση με τον πρώην άντρα της και προσπαθεί σκληρά, μεγαλώνοντας τα παιδιά της, να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του να τους δώσει δυνατές αρχές, να τους εμφυσήσει μια περηφάνια για την καταγωγή τους αλλά και μια δυνατή αίσθηση της ελευθερίας. Τέλος η νεαρή Elena, woke ακτιβίστρια, φεμινίστρια και αντιρατσίστρια που απεχθάνεται τα ασφυκτικά πλαίσια της γυναικείας “ευπρέπειας” και τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται η abuelita Lydia, προσπαθήσει να ορίσει τη δική της ταυτότητα πέρα από προκατασκευασμένους ρόλους. Οι τρεις τους, αν και ανήκουν στην ίδια οικογένεια, μοιάζουν κάποιες φορές να προέρχονται από τρεις διαφορετικούς κόσμους. Ως εκ τούτου, δεν καταφέρνουν πάντα να καταλάβουν η μια την άλλη. Εντούτοις, βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να δέχονται (ακόμα κι αν είναι με βαριά καρδιά) τα ελαττώματα, τις ελλείψεις και τα όρια η μια της άλλης, να δέχονται (ακόμα κι αν είναι με ένα μεγάλο παράπονο) η μια την άλλη. Κυρίως, βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να είναι εκεί η μια για την άλλη.
