Γράφει ο Andy Vedder

Μετά την περσινή χρονιά πειραματισμών [lineup χωρίς κράχτη για τους εγχώριους μουσικόφιλους και αλλαγή χώρου] στους οποίους το κοινό δεν ανταποκρίθηκε, ο Φέγγαρος επέστρεψε φέτος... with a bang. Επέστρεψε μεταφορικά, ίσως με τη μεγαλύτερη προσέλευση κοινού που είδαμε ποτέ. Και επέστρεψε και κυριολεκτικά στον Κάτω Δρυ, την κοινότητα όπου ωρίμασε ως φεστιβάλ από το 2014 μέχρι το 2017.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η διοργανώτρια Λουβάνα Δίσκοι έπαιξε φέτος με πιο ασφαλή χαρτιά [Φοίβος Δεληβοριάς, Μαρίνα Σάττη], από τα ρίσκα που πάρθηκαν το 2018 [Deerhoof, Joan as Policewoman] και προφανώς δεν είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον του μουσικού κοινού της Κύπρου. Πέρα από τα "σιγουράκια" όμως, τα οποία αναμφίβολα συνέβαλαν στην προσέλευση 3.000 θεατών στο φεστιβάλ, καταγράψαμε αρκετά "μικρότερα" και αξιοσημείωτα που επιτρέπουν αισιοδοξία, τόσο για το μέλλον του ίδιου του Φέγγαρου όσο και γενικότερα για την εξέλιξη του μουσικού κοινού στο νησί.

Δεκάχρονα το 2020: Η φετινή επιτυχία του φεστιβάλ πιστώνεται στους διοργανωτές, τους φορτώνει όμως και το βάρος για να κάνουν το επόμενο βήμα για τα 10χρονα του Φέγγαρου

Η πρώτη αβίαστη παρατήρηση είναι ότι απέδωσε το άνοιγμα στην εγχώρια σκηνή. Το lineup περιλάμβανε μουσικά σχήματα και μεμονωμένους καλλιτέχνες από αρκετά μουσικά είδη, από χιπ-χοπ μέχρι modern jazz και από ροκ μέχρι μέταλ. Το άνοιγμα αυτό δημιούργησε μια δυναμική στους εγχώριους μουσικούς κύκλους και έναν ενθουσιασμό ότι κάποια από τα καλύτερα ή/και ανερχόμενα σχήματα του νησιού αυτή τη στιγμή θα βρεθούν στο ίδιο φεστιβάλ.

Η δεύτερη είναι ότι, όντως, για να πετύχει ένα φεστιβάλ στην Κύπρο θέλει κράχτες. Ο Δεληβοριάς και η Σάττη προφανώς έπαιξαν αυτόν τον ρόλο και το γεγονός ότι δεν έχουν φθαρεί ακόμα στο νησί, καθώς δεν έρχονται για συναυλίες κάθε εξάμηνο όπως άλλοι μουσικοί από την Ελλάδα, συνέτεινε στο να προσελκύσει ο Φέγγαρος κοινό το οποίο σε διαφορετική περίπτωση ενδεχομένως να αδιαφορούσε για τη διοργάνωση.

Η τρίτη -και για μας πιο ενθαρρυντική- παρατήρηση αφορά το ίδιο το κοινό. Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, κατά την οποία το lineup στην κύρια σκηνή ήταν πιο ροκ-μέταλ διαθέσεων, παρατηρήσαμε ότι υπήρξε μεγαλύτερη προσέλευση απ' ό,τι την αντίστοιχη μέρα του φεστιβάλ το 2017, κατά την οποία headliners ήταν οι Villagers of Ioannina City. Headliners της φετινής πρώτης μέρας ήταν οι Planet of Zeus, των οποίων η διείσδυση στο κυπριακό κοινό σε ουδεμία περίπτωση μπορεί να συγκριθεί με αυτή των VIC [τουλάχιστον όχι ακόμα]. Δικαιούμαστε λοιπόν να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το μουσικό κοινό της Κύπρου ωριμάζει και επιζητά επιτέλους διαφορετικά ακούσματα, χωρίς να περιορίζεται σε σχήματα και καλλιτέχνες που δημιούργησαν όνομα κυρίως τη δεκαετία του 1990.

Ο Φέγγαρος θα συμπληρώσει το 2020 δέκα χρόνια. Η φετινή επιτυχία του φεστιβάλ πιστώνεται στους διοργανωτές που δεν τα παράτησαν παρά το περσινό -ας μας επιτραπεί ο όρος- στραπάτσο. Τους φορτώνει όμως και το βάρος για να κάνουν το επόμενο βήμα για τα 10χρονα του Φέγγαρου. Αν τα προηγούμενα χρόνια είδαμε να παρελαύνουν στη σκηνή του φεστιβάλ ονόματα όπως ο Fantastic Negrito, η Joss Stone και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, δικαιούμαστε να έχουμε αντίστοιχου μεγέθους απαιτήσεις για τον επόμενο Φέγγαρο. Το αξίζει άλλωστε το ίδιο το φεστιβάλ. Και είμαστε σίγουροι ότι και οι φίλοι μας στη Λουβάνα θα συμφωνούν.


Προβλήματα σαφώς υπήρξαν και θα υπάρξουν. Ο Κάτω Δρυς είναι μια μικρή κοινότητα με ελάχιστες υποδομές [π.χ. δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι υγιεινής, ούτε θέατρο - αυτό βρίσκεται υπό κατασκευή]. Η άνοδος στο χωριό 3.000 μουσικόφιλων για ένα τριήμερο, λοιπόν, δημιούργησε αναπόφευκτα προβλήματα και όχι μόνο κυκλοφοριακά [τα οποία ενδεχομένως να αποφεύγονταν αν όλοι οι οδηγοί ακολουθούσαν τις οδηγίες των εθελοντών και στάθμευαν στους ενδεδειγμένους χώρους αντί στην άκρη του μοναδικού δρόμου που διαπερνά το χωριό]. Παράπονα υπήρξαν επίσης για τον κατασκηνωτικό χώρο, καθώς οι αριθμοί ξεπέρασαν τις προσδοκίες και οι τουαλέτες και τα ντους αποδείχτηκαν λίγα για τους κατασκηνωτές.

Φωτογραφίες (c)Emma Louise Photography