Η φωτογραφία αυτή είχε παρθεί στη Λευκωσία το 1973. Επρόκειτο για μια ακόμη κινητοποίηση του λαού, που στην προκειμένη περίπτωση ζητούσε και απαιτούσε την επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Στη χώρα που όμως στη νεότερη ιστορία της έμελλε να βίωνε, δυστυχώς, πολλές στρατιωτικές δικτατορίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο όμως είναι το ότι εκείνος που ζητούσε πτώση της χούντας και επαναφορά της δημοκρατίας ήτανε ο λαός της Κύπρου και όχι ο λαός της ίδιας της Ελλάδος, που βίωνε μια ακόμη δικτατορία. Με ένα αλάθητο αισθητήριο, καταλάβαινε και αισθανόταν ότι η στρατοκρατία στην Ελλάδα θα μπορούσε να έπληττε ιδιαίτερα την Κύπρο.

Στην οποία δραστηριοποιούνταν ήδη ντόπια και εισαγόμενα όργανα της ελληνικής χούντας. Και η οποία είχε και βίωνε τα δικά της τοπικά σοβαρά προβλήματα. Η συγκεκριμένη χούντα κατά της οποίας διαδήλωναν οι άνθρωποι στη φωτογραφία, έπεσε. Ήταν η χούντα των Παπαδόπουλου και Παττακού. Που έπεσε μεν, αλλά με αντικατάστασή της από άλλη χούντα, εκείνη του Ιωαννίδη. Εκείνη που τελικά έπεσε επίσης, αλλά προκαλώντας τεράστιο πλήγμα όχι στην ίδια την Ελλάδα, αλλά στην Κύπρο. Το πραξικόπημα του Ιουλίου 1974 είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση μεν την ελληνικής χούντας, αλλά και την κατάληψη της μισής Κύπρου από την Τουρκία.

Το ιδιαίτερα τραγικό, λοιπόν, ήτανε τούτο, ότι η Κύπρος ήταν εκείνη που πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει για την ηλιθιότητα των Ελλήνων εθνοσωτήρων. Η Κύπρος, που δεν ανεχόταν τις δικτατορίες, και όχι η Ελλάδα που τις εξέτρεφε.