Ένα από τα πράγματα που έκανα το 2019, αλλά που δεν έγραψα και πολλά για αυτό, ήταν να παρακολουθώ το τι γράφεται για την ελάχιστη χρήση του κινητού και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με άλλα λόγια πώς αφήνουμε το κινητό στην άκρη και ασχολούμαστε λίγο με τη ζωή. Μίνιμαλ τεχνολογία που στα αγγλικά ακούγεται ίσως καλύτερα: minimal digital.
Ο καβγάς αυτός έχει ξεκινήσει τη ζωή μου εδώ και πάνω από 10 χρόνια πριν, όταν προσπαθούσα να πείσω τους γύρω μου ότι δεν τρέχει τίποτα και ένα τηλεφώνημα να χάσουμε και μία είδηση να μην δούμε και μία ανάρτηση να προσπεράσουμε. Και τα λέω εγώ αυτά που είναι δυστυχώς η δουλειά μου και όχι η διασκέδαση. Και μόνο κάποιοι ελάχιστοι, όταν έγινε και για αυτούς δουλειά, ομολόγησαν επιτέλους ότι με καταλαβαίνουν. Είναι δύσκολο να απαριθμήσω τα βιβλία που βγήκαν, τα άρθρα που γράφτηκαν, τις μελέτες που έγιναν αλλά όλα συμφωνούν σε ένα πράγμα: ότι μας χρειάζεται λιγότερη ψηφιακή ζωή.
Ή αλλού ή λιγότερο: Δεν τρέχει τίποτα και ένα τηλεφώνημα να χάσουμε και μία είδηση να μην δούμε και μία ανάρτηση να προσπεράσουμε
Τη χρονιά που πέρασε ακόμα και οι μεγάλες εταιρείες που ζουν από αυτό, που κάθε φορά που πιάνουμε το κινητό μας στο χέρι η μετοχή τους αξίζει και λίγο περισσότερο, ακόμα και αυτές έβγαλαν μανιφέστα για να μας βοηθήσουν να ελέγξουμε και να περιορίσουμε το πόσο χρόνο περνάμε στα κινητά μας. Έβγαλαν μάλιστα και ειδοποιήσεις για να μην ξεχνάμε να ΜΗΝ βλέπουμε τις εφαρμογές τους. Time well spent, χρόνος που ξοδεύουμε σωστά, αυτό είναι το καινούργιο σύνθημα. Όχι και πολύ καινούργιο δηλαδή, υπάρχει κάμποσα χρόνια τώρα αλλά πέρσι έγινε της μοδός. Μεταξύ μας, αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν το κάνουν γιατί είναι καλοί άνθρωποι και μας νοιάζονται αλλά γιατί φοβούνται τις συνέπειες οι οποίες πλέον αποδεικνύονται και επιστημονικά: κατάθλιψη, αυτοκτονίες, απόσπαση προσοχής, μειωμένη αποδοτικότητα. Και αυτά δεν είναι κακά μόνο για τη γενική οικονομία αορίστως αλλά κάποια στιγμή, κάποιος δικαστής των ΗΠΑ θα βγάλει την πρώτη αποζημίωση για την οικογένεια κάποιου που αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε αρκετά likes. Και τότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τους γίγαντες του διαδικτύου που σήμερα θεωρούμε τόσο κραταιούς όσο τις καπνοβιομηχανίες κάποτε.Παρά τις προσπάθειές τους, ωστόσο, οι καμπάνιες για τον ποιοτικό χρόνο στο διαδίκτυο δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα: ο χρόνος που περνάμε στο κινητό μας αυξάνεται διαρκώς.
Μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση είναι εκείνη του κυρίου Ζάκερμαν (προσοχή όχι του Ζάκερμπεργκ), ερευνητή στο MIT, ο οποίος μας προτείνει, μια που περνάμε τόσο χρόνο στο κινητό μας, να δημιουργήσουμε μέσα κοινωνικής δικτύωσης που να είναι καλύτερα, από πλευράς ενδυνάμωσης της δράσης μας ως πολίτες. Περνάμε που περνάμε χρόνο σ' αυτά δηλαδή, να κάνουμε και κάτι που ν' αξίζει τον κόπο.
Να θυμηθούμε κάτι: τα social media όπως και πολλές άλλες πλατφόρμες τις οποίες κατατάσσουμε στην οικονομία του διαμοιρασμού δεν είναι παρά μεσάζοντες, στη συγκεκριμένη περίπτωση των κοινωνικών μας σχέσεων. Δεν κάνουν κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχουν δικό τους περιεχόμενο. Εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε τι θα γράψουν μέσα. Και αφού λοιπόν το κάνουμε, καλύτερα να ασχοληθούμε με τις καλές πλευρές. Ρίξτε μια ματιά στο https://www.gell.com/ για να δείτε τι θα μπορούσε να είναι πάνω κάτω. Όχι ότι μου αρέσει ή το βρίσκω ωραίο. Σε σχέση με το facebook είναι μάλλον βαρετό. Αλλά φτάνει πια μ' αυτό το ξεκατίνιασμα στο facebook ή στο twitter. Μια φρίκη έχει καταντήσει πλέον. Ή αλλού ή λιγότερο, νά μια σοβαρή απόφαση που πρέπει να πάρουμε το 2020.
