Γεννήθηκε στο Βαρώσι, στην περιοχή του Αγίου Νικολάου. Ο παππούς της ήταν ο ιερέας της εκκλησίας του Σταυρού, οι θείοι του παππού της, ο Ιγνάτιος και ο Μητροφάνης, υπήρξαν ηγούμενοι στο Μοναστήρι του Μαχαιρά και ασχολήθηκαν με την αγιογραφία. Ο πατέρας της ήταν ο δάσκαλος Αρσένιος Νικολαΐδης, ο οποίος είχε ασχοληθεί πολύ με τη λαογραφία και έγραψε πολλά κείμενα, τα οποία δώρισε ο αδελφός του στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμμοχώστου, χωρίς ποτέ να προλάβουν να εκδοθούν.

Εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για τη ζωγραφική σε πολύ μικρή ηλικία. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καθηγητή Τέχνης. Μοναδική διέξοδος για να εκφράσει το ταλέντο της ήταν η κατασκευή των σκηνικών στις μαθητικές παραστάσεις.



Σε μικρή ηλικία αντιγράφει το περίφημο έργο του Γύζη "Η δόξα", που κάνει εντύπωση για την αρτιότητα της σύνθεσης και του χρώματος. Τη γλυπτική την ανακαλύπτει αργότερα, στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, όταν βλέπει κάποιον να σκαλίζει την πέτρα. Επιδιώκει να σπουδάσει τέχνη, ο πατέρας της όμως, λόγω της υπερβολικής αδυναμίας που είχε στα παιδιά του, δεν τη στέλνει για σπουδές. Στα 21 της καταφέρνει να εξοικονομήσει μερικά λεφτά και πηγαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου φοιτά ένα ακαδημαϊκό έτος κοντά στον καθηγητή της κεραμικής Γιώργη Γεωργίου. Επιστρέφει στην Κύπρο, παντρεύεται και αποκτά δύο κόρες. Δέκα χρόνια μετά ξαναγυρίζει στην Αθήνα με υποτροφία της Μορφωτικής Υπηρεσίας και φοιτά ξανά κοντά στον πρώτο της δάσκαλο.

Επιστρέφοντας στο νησί, έρχεται σε επαφή με την αρχαία κυπριακή πλαστική στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βαρωσίου, που ήταν δίπλα στο σπίτι τους, και μαθαίνει την τεχνική της αρχαίας κυπριακής τερακότας και των γλυπτών από την αρχαιολόγο Αγγελική Πιερίδου. Σημαντική καμπή στην τέχνη της αποτελεί η γνωριμία της με την κουκκουμάρα, την ανθρωπόμορφη στάμνα της παραδοσιακής κεραμικής της Αμμοχώστου (έκτοτε, η κουκκουμάρα υπήρξε η βάση της δουλειάς της). Εκεί, στο κουζαρκό του Μουσουπέτρου, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, μαθαίνει την παραδοσιακή τέχνη του πηλού και δημιουργεί τα πρώτα της έργα, τα οποία ψήνει μαζί με τις γλάστρες και τις βάττες των αδελφών Μουσουπέτρου.

Στην Αμμόχωστο δουλεύει σε μια εποχή που η πόλη γνωρίζει μεγάλη άνθηση. Της αναθέτουν να κάνει μεγάλα έργα για ξενοδοχεία. Τα νέα ξενοδοχεία της Αμμοχώστου αρχίζουν τότε να στολίζονται με κομμάτια παραδοσιακά, μεγεθύνσεις αρχαίων αντικειμένων, αλλά και μοντέρνα έργα, με τσιμέντο, σίδερο και ξύλο.

Το 1974 αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πόλη της και εγκαθίσταται στη Λάρνακα όπου ζει μέχρι σήμερα, δημιουργώντας ακατάπαυστα.Σκέψη της καθημερινά είναι τι απέγινε όλος ο πλούτος που άφησε πίσω της, εγκλωβισμένος στην Πόλη Φάντασμα.Κάποιες πληροφορίες που φτάνουν κατά καιρούς λένε ότι η κεραμική της "μάγεψε" κάποιον στρατιωτικό, ο οποίος περιμάζεψε όλα τα έργα από το σπίτι και το εργαστήριό της για να εμπλουτίσει τη συλλογή του.

Κανένα από τα έργα της Νίνας Ιακώβου δεν ήταν ανάμεσα στα 219 που πρόσφατα επέστρεψαν οι Τουρκοκύπριοι μέσω της Τεχνικής Επιτροπής για τον Πολιτισμό.Όπως και πολλά άλλα έργα τέχνης από εργαστήρια καλλιτεχνών, ξενοδοχεία, μουσεία και άλλους δημόσιους χώρους στην Αμμόχωστο, την Κερύνεια, τη Μόρφου...