Για παράδειγμα, εγώ θυμάμαι μικρός και έπειτα από εντολή εκ των άνωθεν, να παίρνω μία σακουλίτσα και να τη γεμίζω χρυσόμηλα ή κεράσια με το μάτι. Έπαιρνα πραγματικά όσο χώραγε η μικρή μου παλάμη μέχρι που να δυσκολευτεί πραγματικά ο άνωθεν να κάνει κόμπο στη σακούλα, αδιαφορώντας αν το 1/3 εν τέλει θα σαπίσει στο ψυγείο. Τότε, ο άνωθεν δεν είχε ως πρώτο του μέλημα μπαίνοντας στη φρουταρία, να κοιτάξει το ταμπελάκι της τιμής που κρεμόταν (διακριτικά) από την άκρη του κιβωτίου τύπου Σεγιδέπ. Ούτε να τη συγκρίνει με μία άλλη φρουταρία άλλης υπεραγοράς που πήγε τις προηγούμενες ημέρες. Ούτε να ζυγίζει με το χέρι τα τσαμπιά απ' τα σταφύλια για το ποιο στο τέλος θα διαλέξει. Ούτε αυτό, να αποτελεί θέμα συζήτησης για περίπου ένα τέταρτο το βράδυ στο σπίτι. «Δεν θα ξαναπάμε εδώ, γιατί εκεί είναι 10 σεντ πιο φτηνά τα αγγούρια. Α και τώρα που θυμήθηκα, κεράσια δεν θα ξαναπάρουμε, 8 ευρώ το κιλό; Ξέχασέ το».
Θυμάμαι επίσης τον… άνωθεν να εντοπίζει στην έξοδο και δη στο ταμείο τις διαφόρου είδους πελλάρες που έπαιρνα από τα ράφια γεμίζοντας το δικό μου παιδικό καρότσι με τη σημαιούλα στην άκρη του χερουλιού. Γιατί τώρα μικρό καρότσι, ούτε καν! Άσε που γενικά τα έχουν καταργήσει οι υπεραγορές. Βέβαια, ακόμα κι έτσι, η αντίδραση τότε, ήταν μάλλον ένα αληθινό χαμόγελο του στυλ, αφού τα πήρες που τα πήρες, άστα. Θα τα φάμε μαζί όλα τα ζαχαρωτά μέχρι να μας πονέσει η κοιλιά!
Τότε, η μάρκα ήταν μάρκα! Δεν άλλαζε για παράδειγμα το σαμπουάν από μήνα σε μήνα επειδή βρήκαμε ένα άλλο πιο φτηνό. Οι απόψεις μας στις υπεραγορές (και στη ζωή) ήταν πολύ πιο σταθερές από τώρα. Τώρα κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον από δύο τσάντες ρούχινες όλων των υπεραγορών και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν η «Χ» τσάντα γεμίζει με τα προϊόντα της «Ψ» υπεραγοράς κάθε Δευτέρα.
Συζήτηση 35άρηδων στην καφετέρια για το πιο φθηνό σουπερμάρκετ; «Δεν πάτε καλά, μάλλον σας σάλεψε», είπε ο 35άρης του 2000 στον 35άρη του 2025. Τώρα, μία υπεραγορά λέει πάντοτε την αλήθεια. Την αλήθεια των προβλημάτων σου, την αλήθεια των αναγκών σου και κυρίως την αλήθεια της πούγκας σου! Και βέβαια είναι πολύ υψηλά στην ιεραρχία των θεμάτων συζήτησης όχι μόνο στην καφετέρια που το μυαλό δουλεύει ταχύτατα λόγω φρέντο εσπρέσο, αλλά και στο μπαρ, που είναι πιο χαλαρά τα ζωνάρια. Αν μου έλεγες στα 18, ότι στα 35 θα μιλώ για τα σουπερμάρκετ ακουμπώντας και τις δύο αγκώνες σε μία ξύλινη μπάρα για να μπορέσω σταθερά να κρατώ το κεφάλι μου απ' τα αφτιά, μάλλον θα έπαιρνα την μπίρα από κοντά σου διότι σε χαλά. Αν μου έλεγες δε ότι θα γράφω κιόλας γι' αυτό, δεν θα ξανάπινες ποτέ μαζί μου, ούτε ένα ποτήρι νερό!
Άρπα την!
