Άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό και πάλι το παλιό ΓΣΠ. Αυτή τη φορά όμως, αντί να φιλοξενεί αγώνες και φιλάθλους, παίρνει έναν άλλο ρόλο και στο έδαφος του πραγματοποιούνται καλλιτεχνικές παραστάσεις.
Πρεμιέρα έκανε μια ιδιαίτερη μουσική παράσταση, «Η πάλη των στοισ̆ειών», ένα έργο αφιερωμένο στον έρωτα και την παρεμβολή του αναπόφευκτου θανάτου, όπως περιγράφουν οι δημιουργοί.
Τα λόγια του συγγραφέα, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, από το ομώνυμο πεζογράφημα, ζωντάνεψαν μέσα από το μουσικό πρίσμα του Γιάννη Λαουτάρη, ο οποίος περίτεχνα έντυσε διαλεγμένους στίχους με ανατολίτικους ήχους και αμανέδες, δημιουργώντας μια αίσθηση πραγματικής «πάλης» των συναισθημάτων.
Παράσταση και χώρος ανάβλυζαν κάτι μοντέρνο που ταυτόχρονα βούλιαζε στο παλιό, έτσι που δεν μπορούσες να αποφασίσεις σε ποια χρονική περίοδο βρίσκεσαι. Φωνές και μουσικά όργανα μπλέκονταν μαζί, τραβώντας τους θεατές σε μια ακούσια κατάβαση στον Άδη, όπως γράφει και το κείμενο. Το μήνυμα δε ηχούσε ενδιάμεσα «περνά η ώρα» και όπως ανέφερε και ο ίδιος ο συνθέτης στο τέλος της παράστασης, ο έρωτας και ο θάνατος είναι αναπόφευκτα και «αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία».
Το «Π» βρέθηκε στην ξεχωριστή αυτή παράσταση, όπου ο χαρισματικός μουσικός, Γιάννης Λαουτάρης μοιράστηκε τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε το κείμενο και τι ήθελε να αναδείξει μέσα από αυτό.
Ποια διαδικασία ακολούθησες για να συνθέσεις τη μουσική πάνω στο κείμενο;
Αρχικά, πρέπει να πω ότι, το κείμενο το παρέλαβα έτοιμο και μπορούσα να δουλέψω πάνω του. Είχε μια αφηρημένη χρονικά ώρα και με βοήθησε να λειτουργήσω πάνω στο κείμενο, οπότε δούλεψα ελεύθερα σε χρονικά πλαίσια. Το κείμενο από μόνο του αφηγείται την πάλη μεταξύ του έρωτα, του θανάτου, της ξενιτιάς και άλλων «στοισ̆ειών» προσπαθώντας να βγει το πιο δυνατό. Και πάντα νικά ο έρωτας χωρίς προσπάθεια. Διάλεξα κάποια κομμάτια στη θεματική που ήθελα να ακολουθήσω και δούλεψα με τα δύο στοισ̆ειά, τον έρωτα και τον θάνατο τα οποία είναι κύρια στη ζωή, με τα άλλα στοισ̆ειά να τονίζονται μέσα από τα κοινωνικά ερωτήματα των δύο.
Γιατί διάλεξες το συγκεκριμένο ηχόχρωμα;
Διάλεξα όργανα τα οποία εμένα πρώτα ως ακροατή και μετά ως συνθέτη με ελκύουν και περνώ χρόνο ακούγοντάς τα και όχι επιλογές τεχνικών ζητημάτων. Ήταν υβριδική μουσική, με επιρροές από βαλκανική, ελληνική, ανατολίτικη και ηλεκτρονική με σκοπό να δοκιμαστώ πρώτα από όλα και να δω πως μπορώ να αφουγκραστώ και να ανακαλύψω πως μπορούν να συνυπάρξουν. Ο κάθε οργανοπαίχτης κουβαλά έναν τόπο και σμίγουν όλα μαζί σε έναν νέο τόπο. Ο άνθρωπος κουβαλά τον τόπο που ήταν, που είναι τώρα και εκεί που θέλει να πάει μετά και δημιουργεί έναν νέο τόπο. Ήταν μια προσπάθεια να τιμήσουμε όλα αυτά που είμαστε.
Οι μουσικοί επί σκηνής ήταν οι Γρηγορία Νικόλα, Κυριάκος Μαρκουλλής, Νίκος Παντέχης, Παναγιώτης Παρασκευά, Παντελής Γκάσσας, Πάρης Παράσχος, Στέλιος Αντωνίου και Χριστός Ισιδώρου. Τα σχεδιαστικά ανέλαβαν οι Νικόλας Ροτσίδης και Μάρω Κακουρή.
Φωτογραφία : Tης αρθρογράφου από την πρώτη παράσταση που φιλοξένησε το αμφιθέατρο του παλαιού ΓΣΠ.
