Στην Αμερική βεβαίως και ναι, εδώ;

Όταν βαριέμαι παρατηρώ (να ένας Χατζηφραγκετιακός στίχος για να συνοδεύσεις τον καφέ σου Κυριακάτικα). Ψάχνω κάτι το οποίο θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και φτιάχνω μία όμορφη εικόνα η οποία αποθηκεύεται στο μυαλό μου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μία φορά είχε πάθει υπερφόρτωση και έπρεπε να συμπληρώσω κάνα δεκάωρο βαθύ ύπνου για να αδειάσει ο σκληρός δίσκος και να ετοιμαστεί να υποδεχτεί νέες εικόνες, νέα χαμόγελα και νέα μελαγχολία. Αυτό είμαι σίγουρος το παθαίνεις κι εσύ τα βράδια στον καναπέ, σκρόλαρε και να σκρολάρεις μέχρι να τελειώσει η μπαταρία του κινητού.

Την προηγούμενη βδομάδα, γύρω στη 01.00 το βράδυ είχε ολοκληρωθεί μία συναυλία που περιλάμβανε πυρσούς, χώμα, πειρατικές και παλαιστινιακές σημαίες, στριφτά τσιγάρα, αγκαλιές, χαμόγελα και μπίρες. Όλα αυτά τα χρησιμοποιούσαν τύποι με κοντά cargo παντελόνια, loose φανέλες, ατημέλητα μαλλιά και Vans ή Converse sneakers. Εγώ, ψιλοβαρεθής ώρα πριν το φινάλε, είχα ήδη παρατηρήσει τη δυσκολία των sneakers να πατήσουν στο έδαφος γιατί τα τενεκεδάκια είχαν προλάβει απ' το δέκατο τραγούδι κιόλας, να σκεπάσουν το κατά τ' άλλα μέτριο για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα Γ΄ κατηγορίας, αγωνιστικό χώρο.

Επειδή όμως τέτοιου είδους μαζώξεις, με αυτό το περιεχόμενο, επιφανειακά (όπως τελικά φαίνεται) αφήνουν κάτι όμορφο για να σχολιάσει κανείς, θεώρησα ότι μέσα στις 5-6 χιλιάδες κόσμου, οι περισσότεροι θα γέμιζαν την πλαστική σακούλα που πήραν απ' το μπαρ με τα άδεια τενεκεδάκια. Αυτή λοιπόν ήταν η εικόνα που είχε ήδη αποθηκευτεί στο μυαλό μου, ώρες πριν τελειώσει η συναυλία. Απ' όταν βασικά περίμενα καμιά ώρα στην ουρά για να πάρω τη δικιά μου τη σακούλα με γεμάτα και παγωμένα τα τενεκεδάκια.

Η επόμενη εικόνα αφορούσε 10-15 ανθρώπους οι οποίοι κρατώντας από δύο τεραστίων διαστάσεων πράσινες σακούλες, μάζευαν τα σκουπίδια μας. Και βέβαια αδιαφορούσαν για την «Πριγκηπέσα» ή γιατί δεν έπαιξαν το «Γλέντι». Όπως αδιαφορούσες εσύ, κι εγώ, να τους κάνεις τη ζωή λίγο πιο εύκολη με μία μικρή προσπάθεια. Ή τουλάχιστον, να μην τους σπρώχνεις για να βγεις 2 δεύτερα πιο γρήγορα από τον χώρο. Άσε τώρα μην θυμηθώ όταν νωρίτερα τραγουδούσες με πάθος και κλείνοντας τα μάτια τον στίχο: «Τους βλέπω μπρος τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι. Σαν στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι», του τραγουδιού «Στην Αμερική» το οποίο γι' αυτούς κάνει λόγο.

Πήρα κι εγώ τα παρτάλια τις σκέψεις μου, την πειρατική σημαία που ξέχασε κάποιος, τη σακουλίτσα μου και πήγα σπίτι…

Οι στίχοι του τραγουδιού «Στην Αμερική», του Θανάση Παπακωνσταντίνου:

Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει

Που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει

Παρ' όλα αυτά του ωκεανού, ξέρω, το μαύρο κύμα

Σε πάει ίσα στον βυθό σε πάει και στην Κίνα

Α! Και στην Αμερική, μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσια τον Κωστή

Τους βλέπω μπρος τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι

Σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι

Βουβές γυναίκες, άλαλες που δύναμη αναβλύζουν

Παιδάκια που δε νιώθουνε τον δρόμο που βαδίζουν

Α! Τα χρόνια τα παλιά, βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα