Δεν ήταν απλώς σκηνοθέτιδα, ηθοποιός, σύμβουλος θεατρικής γραφής και όλοι αυτοί οι τίτλοι. Η Αλεξία Παπαλαζάρου ήταν δημιουργός. Ένας άνθρωπος του θεάτρου και του πολιτισμού που έδινε χώρο και αγάπη για να δημιουργούνται έργα, παραστάσεις και να εξελίσσονται άνθρωποι με ταλέντο.
Ένα από όλα αυτά τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα που διάβασα σε όλες τις κοινωνικές πλατφόρμες και ξεχώρισα ήταν αυτό της, επίσης σκηνοθέτιδας, Μαρίας Κυριάκου. Η ίδια έγραψε στο Facebook, την ημέρα θανάτου της Αλεξίας:
«Η Αλεξία Παπαλαζάρου υπήρξε πολλά σημαντική στη δική μου πορεία στον χώρο. Ήταν ο άνθρωπος που μας έδωσε το θέατρό της το 2008, χωρίς σχεδόν καθόλου λεφτά, όταν δεν μας ήξερε κανένας στη Λευκωσία και ψάχναμε κάπου να παίξουμε τις παραστάσεις μας. Ήταν τζιαμαί γενναιόδωρη σε νέους αθρώπους που ονειρεύκουνταν. Χρωστώ της πολλά. Στο καλό Αλεξία μου, θα σε θυμούμαι πάντα».
Αυτό το μήνυμα έφερε και την ανάγκη για να γραφτεί αυτό το σημείωμα. Διότι, ακριβώς, αυτό είχα και έχω ακόμη στο μυαλό μου για την Αλεξία Παπαλαζάρου. Έναν άνθρωπο, ο οποίος έδινε χώρο για δημιουργία και εξέλιξη του θεατρικού τοπίου. Είτε αυτό συνέβαινε μέσα από τους μαθητές της και τα θεατρικά εργαστήρια που πραγματοποιούσε, είτε μέσα από τις ερμηνείες της, τις σκηνοθεσίες της, είτε μέσα από τις ακριβές της συμβουλές.
Ακόμη και μέσα από την παρουσία της, ως καρκινοπαθούσα. Ως πλέον, εδώ και αρκετά χρόνια, θεραπευμένη από τον καρκίνο, έχω να πω πως πάντα λάτρευα να βλέπω ανθρώπους να μιλούν, να λένε τι χρειάζεται ένας καρκινοπαθής [σε ουσιαστική στήριξη, όχι μόνο ταμεία και συνδέσμους που προσφέρουν] και την ίδια ώρα να υποδεικνύουν πως ναι, συνεχίζουμε να ζούμε. Γιατί, μπορεί να κάνεις χημειοθεραπείες, αλλά το μυαλό πάντα τρέχει στο τι κάνεις και η επιλογή είναι συνήθως δύσκολη αλλά και μία: Είτε προσπαθείς και συνεχίζεις όσο μπορείς να κάνεις όσα έκανες πριν ή αφήνεσαι να σε τρώει το σαράκι εάν τελικά σε προλάβουν τα νύχια της αρρώστιας. Το τελευταίο, βέβαια, είναι μάλλον παιχνίδι τύχης, αφού το κράτος μας δεν θέλει να δει τι πραγματικά σημαίνει πρόληψη.
Πίσω στα μηνύματα για την Αλεξία, κρατάω ακόμη ένα στο μυαλό μου. Αυτό της Μαρίνας Μαλένη, λίγο πριν την τελετή της κηδείας:
«Δεν έβαλα μαύρα. Εμείς οι θκυο τα μαύρα εφορούσαμεν τα επειδή αρέσκαν μας. Τα μαύρα λέει ένας ανθρωπολόγος φορεί τα ο κόσμος στις κηδείες για να μεν τους δει να τους πάρει μαζίν του ο νεκρός. Εγώ εμπήκα στο αεροπλάνο τζαι έφερα σε μαζί μου. Τζαι σήμερα έβαλα το πιο φωτεινό χρώμα του ήλιου. Να με θωρείς, να είμαστεν πάντα μαζί.
Αγαπώ σε».
Πριν μερικές εβδομάδες, είχα επικοινωνήσει με τον ΘΟΚ για το εργαστήρι «[Δεν είναι μόνο] λόγια στο χαρτί», το οποίο καθοδηγούσε η Αλεξία Παπαλαζάρου. Θεώρησα αυτή τη δουλειά σημαντική για τη θεατρική δημιουργία. Όπως είχα μοιραστεί, τότε, σε μία συζήτηση με τη Μαρίνα Μαλένη που δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε ποτέ λόγω της αναβολής του Μαραθωνίου Φθινοπωρινών Θεατρικών Αναγνώσεων, κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη, το πρόγραμμα αυτό και το γεγονός ότι προέκυψαν 12 θεατρικά -κυπριακά- κείμενα, φαινόταν σαν «όαση στον ΘΟΚ, γιατί αυτό ήταν και η Αλεξία Παπαλαζάρου. Αυτό το πρόγραμμα έδωσε πνοή για το μέλλον του θεατρικού πεδίου αλλά και για τον ΘΟΚ -ο οποίος δυστυχώς μας απογοητεύει πολύ τον τελευταίο καιρό. Η γραφή, όμως, μέσα από την καθοδήγησή της θα μείνει για πάντα. Είναι το φωτεινό χρώμα που έβαλε η Μαρίνα, αυτό ήταν η Αλεξία. Επομένως, το έργο της δημιουργού, όπως είπα στην αρχή, είναι εκεί και θα συνεχίσει να εξελίσσεται μέσα από όλους τους ανθρώπους που πήραν έστω και μία συμβουλή της. Ακόμη, και μέσα από την τελευταία της παρουσία, ως επίτιμο μέλος του Κέντρου Θεάτρου για Παιδιά και Νεαρά Άτομα - ASSITEJ Κύπρου, στο πρόγραμμά του, «Γράψε μου το στόρι σου». Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, στην ουσία, ενθάρρυνε εφήβους, τη νέα γενιά, να γράψουν και να εκφραστούν μέσα από το θέατρο.
Καλό ταξίδι, στο φως
