Γράφει η Πέγκυ Σπινέλη
Το πρωί, κάνοντας την καθιερωμένη κούρσα, πηγαίνοντας τη δεκάχρονη κόρη μου και τη φίλη της στο σχολείο, τις άκουγα να σχολιάζουν πόσο cool είναι το τάδε σχολείο, που διοργανώνει το πάρα πολύ fun «Gender Clothes Swap Day».
Tο cold brew δεν είχε δουλέψει ακόμα, αλλά ο αγγλικός όρος τον όποιο δεν διδάχτηκα στο φροντιστήριο του «Μαρίν» στο Περιστέρι των nineties, με έκανε να ρωτήσω «κεσκεσέ;».
Για εσάς τους «φέλοου πέζαντς», πρόκειται για event -όπως με ενημέρωσαν οι ροκόλες- κατά τη διάρκεια του οποίου τα αγόρια φοράνε σουτιέν και τα κορίτσια ντύνονται άντρες.
Ε, εντάξει! Ε, εννοείται πως άνοιξε το μάτι, ξύπνησαν τα νεύρα και με έπιασαν τα «μα-τι-μ@λ@κίες-είναι-αυτές-το-κέρατό-μου-μέσα» τύπου μονόλογοι.
Πρώτη στάση: τα βιολογικά φύλα είναι δύο - αν και η φύση, όπως μας δίδαξε η ιατρική επιστήμη και προσφάτως οι «Σέρρες» δεν είναι τόσο απόλυτη. Τα κοινωνικά φύλα ωστόσο mamacita, είναι μια άλλη ιστορία. Τι είναι αυτό που φοράνε οι γυναίκες, που όταν το φορέσουν σε αυτό το event τα αγόρια, θα προκαλέσει γέλιο; Είμαι γυναίκα, μάνα, ίνδαλμα και φοράω baggy jeans, πουκάμισα και boat shoes; Πού είναι το αστείο αν φορέσει κάποιος αρσενικός τα ρούχα μου, ρωτάω τις ροκόλες που ακόμη δεν είχαν καταλάβει γιατί έδινα πόνο;
Και μετά ακολούθησε η ερώτηση - που ήξερα πως θα ξυπνήσει την κόρη μου, η οποία προσφάτως ανακάλυψε pink floyd και τραγουδάει τον στίχο «teachers leave the kids alone» με μεγαλύτερο ενθουσιασμό από αυτό που ανοίγω εγώ το Βαλπολιτσέλα, Παρασκευή βράδυ. Η ερώτηση ήτο μακροσκελής αλλά άξιζε: «Στα H&M, έχουν έναν όροφο με ρούχα για αγοράκια και έναν για κοριτσάκια, αντί να έχουν έναν όροφο για μωρά και έναν για εφήβους. Αν έμενα στον όροφο με τα κοριτσάκια, θα σε έντυνα ωσάν και το Unicorn ξέρασε πάνω στην Μπάρμπι, τίγκα στο γκλίτερ και τις ροζ αποχρώσεις. Δεν θα φορούσες ποτέ μπλε μπλούζα, ούτε t shirt με το λογότυπο της NASA. Έπρεπε η μάμι να ακολουθήσει την εικόνα που το H&M αποφάσισε για εσένα αγάπη μου, ή η μάμι θα έπρεπε να αφήσει εσένα να γίνεις εσύ;» ρωτώ με μια αθωότητα που έχασα πριν από 27 χρόνια, τη 10χρονη που με κοίταζε όπως κοιτούσε η Cynthia Nixon τον Zohran Mamdani τη νύχτα των αποτελεσμάτων! Εκείνη τη στιγμή, τη χαραγμένη στον χρόνο, ήξερα πως θέτω σοβαρή υποψηφιότητα για τη «μάμι οφ δε γίαρ».
«Οπότε κορίτσια ρωτώ, τα ρούχα έχουν gender; γιατί όπως το καταλαβαίνω εγώ, φόρεμα φοράνε οι άνθρωποι που τους αρέσουν τα φορέματα, ροζ φοράνε αυτοί που αγαπούν το ροζ, στη NASA εργάζονται όσοι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν αρκετά σκληρά για να το πετύχουν, και ποδόσφαιρο παίζουν τα πλάσματα που ενθουσιάζονται με το άθλημα».
Τα κορίτσια κουνούσαν το κεφάλι σαν το σκυλάκι στο παρμπρίζ του θκειού μου του Χάρη και ήξερα πως ήταν η στιγμή να τα παίξω όλα για όλα!
«Δεν θα είχα πρόβλημα αν αυτή η αλλαγή γινόταν για να καταλάβουν τα αγόρια πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα με όλα αυτά τα 'πρέπει' ως δαμόκλειο σπάθη να απειλεί την ατομικότητά μας. Στην Ισλανδία τον Οκτώβριο του 1975, το 90 με 95% των γυναικών κατέβηκαν σε απεργία. Ξύπνησαν το πρωί και έφυγαν από το σπίτι. Άφησαν τους άντρες να ξυπνήσουν τα μωρά, να τα ταΐσουν, να τα πάνε σχολείο, να πάνε στις δουλειές τους και να τα κάνουν όλα χωρίς καμιά γυναίκα στο γραφείο και μετά να φύγουν στη μέση του meeting, γιατί η γυναίκα τους δεν θα πήγαινε να πάρει τα παιδιά από το σχολείο, ούτε θα τους μαγείρευε, διάβαζε, έπλενε, κοίμιζε, καθάριζε το σπίτι. Και ξέρετε τι πέτυχαν από το 1975 αυτές οι γυναίκες; Να αλλάξουν τη χώρα τους και να την κάνουν τη χώρα με τη μικρότερη διαφορά ανάμεσα στους μισθούς των ανδρών και των γυναικών».
Οπότε κορίτσια μου, ρωτώ με πηγαία απορία τύπου Μέριλ Στριπ: «αντί να θέλουμε να κανονικοποιήσουμε κάτι που, τάχα, είναι αστείο ενώ στην πραγματικότητα κοροϊδεύει όλα όσα είμαστε, μήπως να κανονίσουμε να γίνει το σχολείο μας πιο ασφαλές για τα αγοράκια που θέλουν να φοράνε ροζ και τη χώρα μας να πληρώνει το ίδιο για την ίδια δουλειά που κάνει κάποιος που φοράει φόρεμα, κοστούμι ή σουτιέν θηλασμού.
Δεν πήρα απάντηση. Πήρα όμως ένα πολύ ενθουσιώδες «Slay queen» από τις ροκόλες 7 και 20 το πρωί. Το λες και «βίκτορι»!
