‘LANDSCAPE’ – Mε ποιους τρόπους αυτή η παράσταση διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές σου; Τι να περιμένει να δει ο θεατής;

To “Landscape” είναι μία έρευνα που συνεχίζεται, την μελετούσα και στα προηγούμενα έργα, στο “Wish” και στο “Mainstage”. Μελετώ την σχέση του θεατή με το έργο, του θεατή με το θέαμα, αλλά και του θεατή με τον ίδιο τον καλλιτέχνη και πως αυτό το μοίρασμα μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικές καταστάσεις. Ποιος επιβάλλεται σε ποιον; Ποιο χώρο μοιραζόμαστε; Ποια σωματική και ψυχολογική κατάσταση μοιραζόμαστε;

Γι’ αυτό στα προηγούμενα έργα όπως και στο ‘Landscape’ πάντα χρησιμοποιούμε τον θεατρικό χώρο με ένα μη αναμενόμενο τρόπο. Δηλαδή θέλουμε ο θεατής να είναι πιο ενεργός, να έχει ελευθερία στο που θα καθίσει στο χώρο, πόσο κοντά θέλει να είναι στον περφόρμερ; Κάθε απόφαση του επηρεάζει και τον ίδιο και το έργο.

Η διαφορά στο “Landscape” είναι ότι ο περφόρμερ (εγώ δηλαδή) βρίσκεται σε συγκεκριμένο σημείο μέσα στο θεατρικό χώρο άρα δεν έχει την επιλογή της εγγύτητας. Ο θεατής θα αποφασίσει πόσο κοντά η πόσο μακριά από τον περφόρμερ θέλει να είναι. Θέλει να δει κάθε λεπτομέρεια του έργου; ή θέλει να το δει σαν ένα τοπίο, άρα θα καθίσει πιο μακριά;

Άλλη διαφορά του “Landscape” έχει να κάνει με τη θεματική, δηλαδή επικεντρωνόμαστε στο γυναικείο σώμα και πως περνάει μέσα από το τραύμα και μέσα από την απόλαυση. Το ίδιο το γυναικείο σώμα κάνει αυτή την επιλογή και όχι πάντα κάτω από ένα “male gaze”.

Τι προσπαθείς να ‘κερδίσεις’ ως καλλιτέχνης από αυτό το περφόρμανς;

Δεν ξέρω εάν μου αρέσει η λέξη «κερδίζω». Το περφόρμανς είναι ένα μοίρασμα. Μην σου πω πως κάποιες φορές ‘χάνεις’. Ειδικά όταν το έργο έχει κάποια προσωπικά βιώματα που ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει και μπορεί και να δει και τον εαυτό του, νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα – κενός αλλά ταυτόχρονα γεμάτος. Δίνεις κάτι και μοιράζεσαι κάτι δικό σου αλλά ταυτόχρονα δεν είναι δικό σου γιατί μπορεί κάποιος ο οποίος το βλέπει να ταυτιστεί με αυτό. Ειδικά στο έργο “Landscape” υπάρχει αυτό το βίωμα που είμαι σίγουρη πως αναγνωρίζουν πολλές γυναίκες.

Αν έστω ένας άνθρωπος καταφέρει και αναγνωρίσει μία κατάσταση που βλέπει, σωματική η ψυχική, για εμένα είναι απίστευτα σημαντικό. Αυτό το έργο γίνεται γι’ αυτό το λόγο, ψάχνοντας αυτή την επικοινωνία γιατί υπάρχουν πράγματα που είναι δύσκολο να πούμε και να μοιραστούμε, είτε έχει να κάνει με το θέμα του τραύματος είτε της απόλαυσης. Ζούμε ακόμα σε μια εποχή όπου η απόλαυση της γυναίκας είναι ταμπού.

Πως συνδυάζεις το θέμα του τραύματος με το θέμα της απόλαυσης;

Ένας τραυματισμένος άνθρωπος έχει δικαίωμα στην απόλαυση έστω και αν πέρασε μέσα από μία δύσκολη κατάσταση και αν ζει σε μία πατριαρχική κοινωνία που του προκάλεσε τραύματα για το πως να δέχεται και να απολαμβάνει τον εαυτό του.

Η πατριαρχική κουλτούρα του 21^ου αιώνα είναι ένα από τα κεντρικά θέματα του περφόρμανς σου. Λαμβάνοντας υπόψη τι συμβαίνει σήμερα σε χώρες όπως το Ιράν, όπου τα δικαιώματα των γυναικών καταπατόυνται καθημερινά, τι περιμένεις να δεις στον χώρο των τεχνών;

Στον χώρο των τεχνών εκείνο που θα ήθελα εγώ να συνεχίσω να κάνω είναι να δημιουργώ ελεύθερα, χωρίς φόβο. Όσοι μπορούμε να δημιουργούμε χωρίς φόβο να συνεχίσουμε να το κάνουμε γιατί αυτός είναι ο τρόπος μας. Μιλάμε μέσα από τα έργα μας.

Τι θα ήθελες να δεις παραπάνω στο καλλιτεχνικό χώρο της Κύπρου;

Έχουμε σπουδαίους καλλιτέχνες στην Κύπρο. Έχουμε καλλιτέχνες που κάνουν φοβερή καριέρα στο εξωτερικό. Πρέπει να συνεχίσουμε να δημιουργούμε ελεύθερα. Από εκεί και πέρα πρέπει η εξουσία να δείξει την στήριξη της πιο έμπρακτά σε αυτούς τους ανθρώπους. Οι θεσμοί και η εξουσία πρέπει να δουν την τέχνη διαφορετικά για να πάμε πιο μπροστά σαν κοινωνία, αλλά μας λείπει το όραμα.

Για περισσότερα στο έργο ‘Landscape’ διαβάστε εδώ.

Συνέντευξη από Κατερίνα Πατσαλίδου