The Hunt: Μια πραγματικά συγκλονιστική και απίστευτα τολμηρή ταινία που σίγουρα θα διχάσει το κοινό αφού διαπραγματεύεται ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Χωρίς να υπάρχουν καλοί ή κακοί σε αυτή την ταινία και ενώ όλοι κάνουν ή πιστεύουν πως κάνουν ό,τι είναι το πιο σωστό, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα δράμα που θα ζήλευε κάθε δημιουργός και που ο θεατής δεν θα σταματήσει να το σκέφτεται για μέρες.

The Hunt: Το «The Hunt» ενώ καταπιάνεται με ένα θέμα κλισέ, στα χέρια του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ μετατρέπεται σε φιλμ προκλητικό και αμφιλεγόμενο. Ο ψυχολογικός ρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο όταν ο δαιμόνιος σκηνοθέτης θα επαναφέρει σε πρώτο πλάνο αυτό που λέγεται «σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων» αρκετά χρόνια μετά την «Οικογενειακή Γιορτή» [Festen] που τον έκανε διάσημο. Άντε τώρα να αποδείξει κανείς ότι οι κατηγορίες ενός μικρού κοριτσιού είναι αποκύημα φαντασίας. Αν είναι έτσι τελικά. Είναι δεδομένο πως το έργο αυτό από ένα σημείο και μετά θα σας κρατήσει με κομμένη την ανάσα, σε ένα παιχνίδι που η αλήθεια με το ψέμα κρέμεται από μια κλωστή. Κάποια κινηματογραφικά τρικ αμερικάνικου τύπου δεν ενοχλούν, αντίθετα θα λέγαμε ότι προσδίδουν την επιθυμητή ατμόσφαιρα θρίλερ, σίγουρα σε μία από τις καλύτερες στιγμές της χρονιάς που μας πέρασε. Ηθοποιός πολύ υψηλού επιπέδου ο Μαντς Μίκελσεν που δίκαια κέρδισε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φέστιβάλ Καννών 2012.

Paradise-Love: Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τον κινηματογράφο του Ούλριχ Ζάιντλ, μπροστά στο «Paradise-Love» ίσως σαστίσουν, ίσως εκνευριστούν αλλά είναι δεδομένο πως θα βρεθούν κι αυτοί που θα σπεύσουν να βρουν κι άλλες δικές του δημιουργίες, όπως για παράδειγμα τις «Σκυλίσιες Μέρες».

Είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο σημαντικούς  σκηνοθέτες της γενιάς του κι εδώ σίγουρα βρίσκεται στα καλύτερά του. Το έργο αυτό αποτελεί το πρώτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας για τον έρωτα, την πίστη και την ελπίδα, με τις τρεις αυτοτελείς ταινίες να διαγωνίζονται ξεχωριστά στα τρία μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης, ένα επίτευγμα που πέτυχε μόνο ο Πολωνός Κισλόφσκι με τα «χρώματά» του.

Η παρέα των ώριμων γυναικών που θα ταξιδέψουν μέχρι την Κένυα, θα ψάξουν την αυταπάτη του αγοραίου έρωτα αλλά τελικά θα μπλοκάρουν και θα εγκλωβιστούν γιατί θα αντιληφθούν ότι αυτό που τους λείπει είναι ο πραγματικός έρωτας και η ψυχική γαλήνη.

Ο Αυστριακός παίζει με το κοινό και το φακό του, προκαλεί με το γυμνό ακαλαίσθητο γυναικείο σώμα, αλλά τελικά πίσω από το ηδονοβλεπτικό κρύβεται το βαθιά ανθρώπινο πρόσωπο της ατομικής δυστυχίας. Βέβαια θα ήταν ιδανικό αν μαζί με αυτό το προκλητικό έργο προβάλλονταν και τα υπόλοιπα δύο μέρη, το πιο ισχυρό  «Paradise Faith» που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την εκκλησία στο Φεστιβάλ Βενετίας αλλά και το πιο πεσιμιστικό «Paradise Hope» που αποτυπώνει τη γενικότερη φιλοσοφία ζωής του ίδιου του σκηνοθέτη.

Βeasts of the Southern Wild: Πραγματικά μια συναρπαστική ταινία που καταφέρνει να συλλάβει την πεμπτουσία της παιδικής ηλικίας και την ίδια στιγμή να παρουσιάσει τις δυσκολίες της επιβίωσης με έναν μοναδικό- ποιητικό τρόπο. Το έργο αυτό μπορεί να συγκριθεί με το «Δέντρο της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ για τον τρόπο της ιδιαίτερης αφήγησης αλλά και με το «Life of Pi» του Ανγκ Λι για τις φιλοσοφικές πανανθρώπινες αξίες. Ο μοναδικός τρόπος που παρουσιάζεται η σχέση πατέρα και παιδιού μέσα από έναν τυφώνα και μια φυσική καταστροφή καθιστούν τον σκηνοθέτη Μπεν Ζαϊτλίν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά.

Συγκλονιστική η δεκάχρονη Quvenzhané Wallis με το άφρο μαλλί και το διαπεραστικό βλέμμα που κέρδισε δικαιολογημένα μια υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου.

Elephant:  Το « Elephant» αποτελεί το πιο αντισυμβατικό φιλμ του Γκας Βαν Σαντ (Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, Milk) και ταυτόχρονα μια επιτομή της σχολικής παραβατικότητας που εξακολουθεί να μαστίζει την αμερικάνικη κοινωνία στο σύνολο της. Μαζί με τις ταινίες «Gerry» και «Last Days» αποτέλεσαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας την «τριλογία του θανάτου» και μια στροφή του ίδιου του δημιουργού σε μια διαφορετική κινηματογραφική φόρμα. Η κάμερα του σκηνοθέτη, με την ουσιαστική συμβολή του αείμνηστου Κύπριου διευθυντή φωτογραφίας Χάρι Σαββίδης βρίσκεται από την αρχή μέχρι το τέλος στη θέση του παρατηρητή, καταγράφει και την παραμικρή λεπτομέρεια των μοιραίων χαρακτήρων, σπρώχνοντας το έργο συνειδητά σε ένα αργό τέμπο και σε μια επίπεδη  αλλά εξαιρετική κορύφωση. Ο τρόπος που δομείται το έργο και η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο παιχνίδι της  βίας και της αντι-βίας διδάσκεται στις καλύτερες κινηματογραφικές σχολές της υφηλίου.

+ Στείλτε τις δικές σας εισηγήσεις ή κριτικές στο parathiro@politis-news.com. Για το πρόγραμμα του φεστιβάλ, εδώ!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ©ΠΑΥΛΟΣ ΒΡΥΩΝΙΔΗΣ | ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ