Διοργάνωση ‘Όγδοης Ετήσιας Έκθεσης για νέους Κύπριους δημιουργούς

Ο πολιτιστικός φορέας ΑΚΑΜΑΝΤΙΣ σε συνεργασία με την εικαστικό Ελένη Νικοδήμου διοργανώνουν την Όγδοη Ετήσια Έκθεση για νέους Κύπριους δημιουργούς. Αυτή τη χρονιά καλεί τους καλλιτέχνες να επιλέξουν και να εμπνευστούν από τα πιο κάτω θέματα τα οποία είναι:

 1)      Μια πολύχρωμη σκέψη σε ασπρόμαυρο χρώμα

2)      Το τώρα σε διάλογο με το χθες στην τέχνη

Ανάλυση των θεμάτων γίνεται πιο κάτω από την εικαστικό Ελένη Νικοδήμου.

 Προηγούμενες Ομαδικές Εκθέσεις

Οι ομαδικές εκθέσεις στην Ακαμαντίδα έχουν καθιερωθεί ως θεσμός ανάδειξης και προώθησης του έργου των νέων καλλιτεχνών. Στη Ομαδική έκθεση που διοργανώθηκε τον Οκτώβρη του 2007 συμμετείχαν 17 νέοι Κύπριοι καλλιτέχνες, ενώ στην έκθεση του 2008 συμμετείχαν 24 νέοι καλλιτέχνες. Στην έκθεση του 2009 συμμετείχαν 32 καλλιτέχνες και μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις δόθηκαν στο ίδρυμα  Smile. Στη Ομαδική έκθεση που διοργανώθηκε τον Νοέμβριο του 2010  συμμετείχαν 48 νέοι Κύπριοι καλλιτέχνες και στην έκθεση φιλοξενήθηκαν πέραν των 110 έργων. Όλα τα καθαρά έσοδα και χορηγίες δόθηκαν στην εντατική μονάδα νεογνών του Αρχιεπισκόπου Μακάριου του ΙΙΙ Νοσοκομείου. Στην ομαδική έκθεση που διοργανώθηκε το 2011 συμμετείχαν 50 νέοι Κύπριοι καλλιτέχνες και φιλοξενήθηκαν περί τα 100 έργα. Όλα τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και τις χορηγίες δόθηκαν στην Παιδο-Ογκολογική Μονάδα του Αρχιεπισκόπου Μακάριου του ΙΙΙ Νοσοκομείου. Στην ομαδική έκθεση που διοργανώθηκε το 2012 συμμετείχαν 50 νέοι καλλιτέχνες και γύρω στα 100 έργα. Όλα τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και τις χορηγίες δόθηκαν στον σύνδεσμο «Οι Φίλοι της Παιδικής Στέγης».Στην ομαδική έκθεση που διοργανώθηκε το 2014 συμμετείχαν 50 νέοι καλλιτέχνες και γύρω στα 150 έργα. Όλα τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και τις χορηγίες δόθηκαν στο Ίδρυμα Αρχιεπίσκοπος Λουκάς -  Κοινότητα ΠΑΝ ΣΟΦ – Πολυδύναμος χώρος αγάπης για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Πληροφορίες για τον πολιτιστικό φορέα Ακαμαντίς και τις προηγούμενες εκθέσεις μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.akamantis.com.

Φιλανθρωπικός σκοπός έκθεσης

Ο σκοπός της έκθεσης όπως και τις προηγούμενες χρονιές έχει αποκλειστικά φιλανθρωπικό χαρακτήρα και ο πολιτιστικός φορέας ΑΚΑΜΑΝΤΙΣ θα δωρίσει όλα τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις των έργων και τις χορηγίες που τυχόν λάβει για φιλανθρωπικό σκοπό.

Το ίδρυμα που επιλέχθηκε για την φετινή χρονιά προς το οποίο θα γίνει η δωρεά θα ανακοινωθεί σε μετέπειτα στάδιο.

Με το πέρας της έκθεσης γίνεται λογιστικός έλεγχος των αποτελεσμάτων ο οποίος δημοσιεύεται στη ιστοσελίδα της Ακαμαντίδαςwww.akamantis.com.

Όροι:

1) Ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να επιλέξει είτε ένα από τα θέματα είτε και τα δυο.

 2) Τιμές:Ο κάθε δημιουργός καθορίζει το ποσό που ζητά για το έργο του. Επιπρόσθετα θα υπάρχει ένα ποσό ισάξιο του 20% επιπλέον της τιμής του δημιουργού, το οποίο θα δοθεί στον φιλανθρωπικό σκοπό. Στο συνολικό ποσό της τιμής πώλησης (τιμή δημιουργού και επιπλέον 20%) θα επιβάλλεται 5% ΦΠΑ που προνοείται από τον νόμο. Εξαιρούνται οι φωτογραφίες και η ψηφιακή τέχνηστις οποίες επιβάλλεται 19% ΦΠΑ.

3) Μέσα και υλικά: Τα έργα μπορούν να είναι ζωγραφικά, γλυπτικά, φωτογραφικά, ψηφιακά, μπορούν να είναι σχέδια, υφαντά, κολλάζ, μεικτή τεχνική, εγκατάσταση στο χώρο και βίντεο. Οι καλλιτέχνες μπορούν να λάβουν μέρος  δημιουργώντας έργα ειδικά για αυτόν το σκοπό ή με ήδη υφιστάμενα έργα που εμπίπτουν στο θέμα. Οι καλλιτέχνες καλούνται να υποβάλουν έργα παραστατικά ή ανεικονικά στα οποία τα θέματα που υποβάλλονται να είναι το κύριο και σημαντικό στοιχείο της σύνθεσης και δημιουργίας και έμπνευσης.

4) Επιλεξιμότητα: Στην έκθεση μπορούν να λάβουν μέρος νέοι ή         πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες,  Κύπριοι ή και μόνιμοι κάτοικοι Κύπρου.

5) Κριτήρια επιλογής:  ποιότητα,  σχετικότητα με το θέμα, δημιουργικότητα και πρωτοτυπία.

6) Προθεσμίες: Οι καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος,   παρακαλούνται να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τις 03 Ιουλίου 2015 συμπληρώνοντας την επισυνημμένη αίτηση συμμετοχής και αποστέλλοντας την στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Ακαμαντίς, akamantis@akamantis.com. Η τελική προθεσμία για υποβολή του οπτικού υλικού (φωτογραφίες καλής ποιότητας του έργου/έργων που προτείνονται) θα είναι στις 7 Σεπτεμβρίου 2015. Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες θα κληθούν να υποβάλουν φωτογραφίες μέχρι και 5 έργων σε jpg μορφή ανάλυσης 300 DPI αποστέλλοντας τις στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Ακαμαντίς, akamantis@akamantis.com.

Τα  εγκαίνια της έκθεσης έχουν προγραμματιστεί για τις 20/11/2015 ημέρα Παρασκευή  και ώρα 7.30μ.μ.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα τελέσει ο Υπουργός Παιδείας και Δημόσιας Tάξης, Κύριος Κώστας Καδής.

Χορηγός Επικοινωνίας : Εφημερίδα «Η Καθημερινή»

 Για οποιεσδήποτε απορίες ή διευκρινίσεις παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε μαζί μας στα ακόλουθα στοιχεία:

 Akamantis Conference & Exhibition Center

 Αιγύπτου 10,

1097 - Λευκωσία

Φ/δι Έλενα - Αθηνά Καραολή

Tel : + 357 22 67 67 97

Fax: + 357 22 67 67 47

 E-mail: akamantis@akamantis.com,

Website: http://www.akamantis.com

 Ανάλυση των θεμάτων:

ΘΕΜΑ 1^ο :Μια πολύχρωμη σκέψη σε ασπρόμαυρο χρώμα

Το άσπρο και το μαύρο, ένας κόσμος που ακροβατεί προσπαθώντας να ισορροπήσει. Το αρνητικό και το θετικό, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, η αλήθεια και το ψέμα, η αρχή και το τέλος... δύο διαδρομές αντίστροφες που παλεύουν να μην συναντηθούν ποτέ... μα η μοίρα τις θέλει πάντα απέναντι, κι ανάμεσα τους οι γκρίζοι τόνοι μιας ζωής και της τέχνης που γράφει με χρώμα.

Θεωρείται ότι το άσπρο χρώμα είναι το "όλον", το χρώμα που περιέχει όλα τα άλλα χρώματα, στην ουσία του, πολύχρωμο. Αν περιστρέψεις με ταχύτητα, τα χρώματα από το ουράνιο τόξο, το αποτέλεσμα που θα δεις είναι το άσπρο χρώμα. Στον αντίποδα, το μαύρο θεωρείται το μη χρώμα, γιατί απορροφά το φως το λευκό, και το μετατρέπει σε σκοτάδι.

Είναι το άσπρο η αρχή και το μαύρο το τέλος; Ή μήπως πρόκειται για όρια που εμείς βάλαμε για να αυτοπροσδιοριστούμε; Όρια που προσδιορίζουν ένα τέλος; Ένα προσωρινό τέλος... ένα σημείο επαναπροσδιορισμού της ζωής, ή ένας θάνατος; Πότε αρχίζουμε και πότε τελειώνουμε κάτι; Είναι το μαύρο ο φόβος του κενού και το λευκό η ναυτία της γέννας; Κι εμείς σε πιο σημείο στεκόμαστε; Ερχόμαστε ή φεύγουμε; Ή ένα ατέρμονο πήγαινε έλα, που μας βρίσκει πότε γονατιστούς, πότε όρθιους, πότε μετέωρους στο βάρος μιας απόφασης, να καούμε από την φωτιά ή να χαθούμε στην σκιά της σιωπής;

Είναι το άσπρο η νηνεμία της ψυχής, μια λιακάδα στο καταχείμωνο, και το μαύρο μια φουρτουνιασμένη θάλασσα σε καταιγίδα που παλεύουν σε ένα ασπρόμαυρο όνειρο; Ή μήπως απλά η μνήμη αυθαιρετεί χρωματίζοντας εν λευκώ; Άραγε αυτή η ασπρόμαυρη γραμμή πού ανεβοκατεβαίνει σε ένα τρελό καρδιογράφημα, είναι ο εφιάλτης της Ιστορίας που γράφεται με αίμα;

Λέγεται, πως το Ελληνικό φώς είναι τόσο σκληρό, (ή έτσι πιστεύεται) που σκοτώνει το χρώμα, και πως γι’αυτό άνθισε η γλυπτική στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτή η ακριβής ισορροπία, ανάμεσα στο φως και την σκιά πάνω στο σκαλισμένο μάρμαρο, είναι που ζωντανεύει την μορφή που μας χαμογελά μέσα από την αιωνιότητα.

Για να φτιάξουμε ένα πορτρέτο γράφουμε πρώτα την μεγάλη φόρμα και την μικρή φόρμα, το chiaroscuro, και μέσα εκεί μπορούμε να χωρέσουμε όλες τις γκρίζες διακυμάνσεις της ανθρώπινης φυλής. Είναι το chiaroscuro το τελευταίο καταφύγιο για να εγκλωβίσουμε το περίγραμμα της σκιάς του αγαπημένου μας; Ή μήπως είναι το φώς, που μέσα του καθρεφτίζει σκιές, από την μνήμη του σκοταδιού και της συνάντησης τους;

Άραγε τότε, το σκότος είναι ο γκρεμός όπου καταβαραθρώνεσαι, ή αυτή η καταβαράθρωση είναι αναγκαία για να ξαναβγούμε στο φώς; Το λευκό τελάρο είναι τόπος εξαγνισμού της σκέψης, που με μια μολυβιά, θα ανθίσει τον πόνο σε λευκό κρίνο;

 Ο θεός είναι το φως… η αγάπη, στον αντίποδα ο διάβολος είναι το σκοτάδι… το μίσος. Ή μήπως απλά είναι η αγκαλιά του θεού που ανοίγει διάπλατα, ορίζοντας τα ανθρώπινα μας όρια; Κι αν όλα αυτά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, ένας καθρέφτης που τυφλώθηκε από το φως και σκοτείνιασε; Εμείς, πού τοποθετούμε τον εαυτό μας;

Το άσπρο είναι το φως και το μαύρο το σκοτάδι. Στόχος να βγούμε στο φώς. Υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι; Κι’ αν όλα είναι φως, τότε πώς θα το δούμε αυτό το φως; Τελικά είναι δυο κόσμοι που η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου, έχοντας εξαναγκασθεί σε μια αέναη συνύπαρξη;

Αν το άσπρο και το μαύρο είναι τα όρια, η τέχνη πώς ανατρέπει αυτό το όριο;

27Μαίου 2015

Ελένη Νικοδήμου

ΘΕΜΑ 2^ο:Το τώρα σε διάλογο με το χθες στην τέχνη

Εν αρχή ην ο λόγος, είθισται να λέγεται (σαν λογική σκέψη). Αυτό όμως δεν είναι η απόλυτη αλήθεια. Η εικόνα προηγήθηκε του λόγου, μέσα από την πρώτη αρχέγονη χειρονομία που χάραξε  δειλά στον τοίχο ενός σπηλαίου, το περίγραμμα μιας αγαπημένης μορφής στην προσπάθεια να την απαθανατίσει. Η εικόνα λειτούργησε αρχικά σαν κώδικας επικοινωνίας. Με αρχέγονες μονοκοντυλιές που περιέγραφαν τα αντικείμενα. Ίχνη, που σιγά- σιγά έγιναν σύμβολα. Η εικόνα ήταν ο λόγος. Αυτό είναι και το πιο λογικό. Πρώτα βλέπουμε με τα μάτια, και μετά αρθρώνουμε σε λέξεις αυτό που είδαμε σε εικόνα. Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις λέμε!

Αυτό το πρωτόγονο εικονολεξιλόγιο, μέσα από την επικοινωνία και την παρατήρηση, αργά-αργά κωδικοποιήθηκε και ο λόγος απέκτησε σπονδύλους με άρθρωση και κάπου εκεί άρχισε να αυτονομείται, να σκέφτεται, να εκφράζεται. Το αλφάβητο ήταν πια μια πραγματικότητα. Εκεί χώρισαν και οι δρόμοι τους.

Η εικόνα άρχισε να ασχολείται με το κάλλος, με το να ευφραίνει τους οφθαλμούς και να φοράει μάτια στην ψυχή, χαρίζοντας έτσι την χάρη της στους ανθρώπους. Οι καλλιτέχνες θεωρούνταν ότι είχαν την χάρη των Θεών, ότι κατείχαν κάτι από την σοφία τους. Μετά άρχισαν να ταξιδεύουν, να γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, να αλληλοδανείζονται τεχνικές και ιδέες. Ένας διάλογος εικόνων ήταν πια ανοικτός. Έβλεπε το έργο ο ένας του άλλου, και του απαντούσε μέσα από ένα άλλο έργο. Έτσι είναι που έχουμε τόσο συχνά την ίδια ή παρόμοια θεματολογία.

Στην Ιστορία της τέχνης, αυτή η διαπίστωση είναι που επιτρέπει, να ανιχνεύσει κανείς τις διαδρομές, υπόγειες και φανερές, τις συγγένειες και τους δανεισμούς, τα διαφορετικά ρεύματα και τάσεις. Που επιτρέπει να ψηλαφίσει κάποιος την σκέψη, το ύφος, τους φόβους, τις εμμονές και τα πάθη που διαμόρφωσαν την εξέλιξη της τέχνης εν γένει.

Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς τα μάτια είναι κλεφτρόνια, που ταξιδεύουν χωρίς εισιτήριο εισόδου. Οι αναφορές αυτές είναι πια, σχεδόν δεδομένες. Το να θαυμάζεις ένα έργο τέχνης, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να σταθείς μπροστά του κριτικά. Πόσες φορές ο καθένας από μας δεν στάθηκε μπροστά από ένα αριστούργημα της τέχνης και δεν ένοιωσε τα σπλάχνα του να συνταράσσονται! Πόσες φορές αυτή η ενδόμυχη, και υγιής, ζήλεια δεν ήταν η κινητήρια δύναμη για μια σειρά από έργα; Πόσες φορές δεν διερωτηθήκαμε, πώς θα κάναμε εμείς αυτό το έργο, πώς θα χειριζόμασταν το υλικό, έτσι ώστε να προσθέσει στην σκέψη μας;

Αυτό είναι το ζητούμενο, σ´αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε με τον δικό μας τρόπο, σε μια εποχή που οι τέχνες έχουν χάσει τα όρια ανάμεσα τους, και σμίγει η μια με την άλλη, ψάχνοντας να διαμορφωθεί, να αποκτήσει ταυτότητα, και μέσα από την αναφορά στο παρελθόν να αφήσει το αποτύπωμα της στο μέλλον. Συνεχίζοντας αυτό το ατέρμονο γαϊτανάκι που δανείζεται για να δανείσει....

   28 Μαίου 2015

   Ελένη Νικοδήμου