Γράφει η Ελεάνα Αλεξάνδρου | χορογράφος - χορεύτρια

• Καλέσαμε ανθρώπους του πολιτιστικού τομέα να τοποθετηθούν απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα στήριξης του πολιτισμού, που ανακοινώθηκαν στις 7 Απριλίου

Η ανακοίνωση του ΥΠΠΑΝ, εκτός από βιαστική και άτσαλη, ήταν και πατροναριστική. Με μια ανακοίνωση μας είπαν πως δεν καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα της παιδείας, θα σκεφτούν αργότερα τι θα κάνουν μαζί μας και, ορίστε, αυτά που θα έκαναν ήδη αλλά τα παρουσιάζουν ως μέτρα στήριξης για να σωπάσουμε.

Ο πολιτισμός σε αυτό τον τόπο είναι αόρατος ακόμα και σε περίοδο κρίσης

Αν είμαι απότομη ή αντιδραστική είναι γιατί τις τελευταίες μέρες, μέσα σε όλη την κρίση, εμφανίστηκαν οι δυνατότητές μας ως κράτος να πάρουμε αποφάσεις γρήγορα, να βάλουμε σε πράξη, με καθυστερήσεις ή όχι, την αίσθηση ανθρωπιάς, γενναιοδωρίας και προστασίας σε τομείς υγείας, εκπαίδευσης, οικονομίας… Και αυτό τουλάχιστον δείχνει πως εκεί που το χρειαζόμαστε άμεσα, η δουλειά ξεκινά συλλογικά με καθαρό στόχο. Την ίδια στιγμή όμως, καμιά από αυτές τις πράξεις ή δυνατότητες δεν εφαρμόστηκε στο κομμάτι του πολιτισμού. Κι αυτό είναι πραγματικά λυπηρό. Ο πολιτισμός σε αυτό τον τόπο είναι αόρατος ακόμα και σε περίοδο κρίσης.

Οι Στέγες Χορού πώς ενισχύονται; Παίρνουν όσα θα έπαιρναν ήδη: τα λειτουργικά έξοδα και τις πρώτες δόσεις για τις δραστηριότητες της χρονιάς. Σε μια αναστολή όλων των εργασιών και δραστηριοτήτων, ένας κλάδος που ως επί το πλείστον απαιτεί ζωντανή παρουσία είναι από τους τελευταίους στους οποίους θα δοθεί πράσινο φως για επανεκκίνηση.

Στήριξη θα ήταν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για παρουσιάσεις live streaming, να δοθούν εξαιρέσεις ως προς τον τρόπο παρουσίασης των έργων αφαιρώντας τη φυσική παρουσία, στήριξη για πρόσληψη κινηματογραφιστών / προγραμματιστών και ενοίκια εξοπλισμού

Μια από τις δράσεις των δύο Στεγών είναι τα προγράμματα φιλοξενίας σε καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, η Στέγη Χορού Λεμεσού έχει φέτος τέσσερις resident artists που θα δούλευαν στους χώρους της Στέγης για περίοδο οκτώ μηνών. Τώρα είναι στα σπίτια τους, κάνουν ό,τι μπορούν στα σαλόνια τους, τα μπαλκόνια τους μην γνωρίζοντας αν θα μπορέσουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Στήριξη θα ήταν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για παρουσιάσεις live streaming, να δοθούν εξαιρέσεις ως προς τον τρόπο παρουσίασης των έργων αφαιρώντας τη φυσική παρουσία, στήριξη για πρόσληψη κινηματογραφιστών / προγραμματιστών και ενοίκια εξοπλισμού. Στήριξη θα ήταν να καλύψουν το πλήρες ποσό για το οποίο έχουν αιτηθεί στο πρόγραμμα Πολιτισμός και όχι με το ποσοστό που αναλογεί στη βαθμολογία που πήραν, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα για επιπλέον εισόδημα.

Ακόμα κι όταν ξεκινήσουμε να παίζουμε σε θέατρα, το κοινό θα είναι μειωμένο είτε από φόβο είτε γιατί ακόμα θα υπάρχουν μέτρα για κλειστούς χώρους. Οι δραστηριότητες που δεν επιχορηγούνται 100% δεν θα μπορούν να καλύψουν τους προϋπολογισμούς τους. Αυτά χωρίς να αναφερθώ στις δημιουργικές επιπτώσεις που θα έχουν οι ίδιες οι παραγωγές. Ταυτόχρονα, ένας ηθοποιός ή χορευτής ο οποίος είχε στον ετήσιο προγραμματισμό του τέσσερις ή πέντε δουλειές δεν θα μπορεί να τις διεκπεραιώσει σε μερικούς μήνες. Θα πρέπει να αφήσει δουλειά πίσω, να χάσει εισόδημα ή να εξαντληθεί.

Στήριξη θα ήταν να δοθεί πράσινο φως στους δημιουργούς που εξακολουθούν να γεννούν ιδέες σε περιόδους κρίσης, να διαφοροποιήσουν τις ήδη εγκεκριμένες προτάσεις τους, να τις πραγματοποιήσουν τώρα, αύριο, όχι μετά. Ο καλλιτέχνης δεν κάνει διακοπές, ψάχνεται, «τριβιτζιάζεται» και θέλει να παράγει.

Σκεφτόμενοι το μέλλον, είναι σημαντικό ως κράτος να συνειδητοποιήσουμε τη σημαντικότητα του κάθε ανθρώπου, της κάθε μορφής εργασίας, της διαφορετικότητας και της ικανότητάς μας να φτιάχνουμε όποιες συνθήκες και υποδομές χρειαζόμαστε. Βρήκαμε τρόπο να βάλουμε τέσσερα υπουργεία σε ένα για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν κράτος. Δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να φτιάξουμε μια τρίτη κατηγορία στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και να δημιουργήσουμε παραγωγικές και θρεπτικές συνθήκες για μια μερίδα του πληθυσμού μας;

ΕΙΚΟΝΑ: Η Ελεάνα Αλεξάνδρου στο έργο «10'» | Φωτογραφία: ©Παύλος Βρυωνίδης