Η γκαλερί eins είναι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει την ατομική έκθεση του Φάνου Κυριάκου με τίτλο "Τώρα Μάτια μου, Μάτια μου, Διχαστήκαμε".

Γεια, Καλωσόρισες στην Έκθεση. Γνωρίζω ότι είσαι ο αναγνώστης, η αναγνώστρια, και εγώ είμαι η συγγραφέας, αλλά, για την ώρα, προτείνω να αφήσουμε στην άκρη αυτή τη δυαδική σχέση. Αναζητώντας κοινό έδαφος, είμαστε και οι δύο άτομα που έχουν σταθεί μπροστά από αυτά τα έργα, υποκείμενα μπροστά σε αντικείμενα, που γεμίζουμε εκείνον τον χώρο ανάμεσα στη δική μας και τη δική τους παρουσία με τις εμπειρίες, τις αναφορές, τις φαντασίες και τις επιθυμίες μας. Αυτές οι σύντομες ημερολογιακές σημειώσεις περιέχουν γεμίσματα και υποκειμενικά πλάνα, συναισθήματα, σκέψεις, και ανεκδοτολογικές ιστορίες που ενδεχομένως να προσθέσουν κάτι στην εμπειρία σου. Είναι ταξινομημένες σε συνδεδεμένες αλλά ταυτόχρονα κάπως ανεξάρτητες παραγράφους, και η κάθε παράγραφος φέρει το δικό της τίτλο, έτσι ώστε να επιλέγεις με ευκολία αυτές που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

-

Μέσα από την Πανταχού Παρούσα Οθόνη. Τα έχω δει ως νεογνά, νήπια και εφήβους.

Όταν μου ζήτησε να γράψω κάτι εκ μέρους τους, του ζήτησα να μου στείλει μερικές πρόσφατες φωτογραφίες τους στο WhatsApp. Ήθελα να τα έχω στην οθόνη μου, να μπορώ να τα μεγεθύνω τσιμπώντας τα, να τα κοιτάξω με τον τρόπο που βιώνουμε τα περισσότερα πράγματα αυτές τις μέρες.

-

Σχέδιο Δράσης. Μου ήταν απαραίτητο να τα κοιτάξω με φρέσκια ματιά, αφού τα γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό. Αποφάσισα να γράψω κάτω το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν μετά από αυτή την πρώτη ματιά στην οθόνη. Μου αρέσουν οι αυθόρμητες απαντήσεις. Είναι απόδειξη ότι οι επεξεργαστές μας είναι γρήγοροι· ότι συγκρατούμε λεπτομέρειες· ότι διαθέτουμε ένα εσωτερικό και αποδοτικό δίκτυο διαστρωμάτωσης πληροφοριών. Ότι τίποτα δεν πάει χαμένο· το κάθε ίχνος εμπειρίας, το κάθε θραύσμα πληροφορίας σφηνώνεται εκεί που πρέπει και ενεργοποιείται

όταν είναι ανάγκη. Αυτό, δεν είναι ελπίδα;

-

Hunk of Skin. Η πρώτη αναλαμπή σκέψης μόλις τα βλέπω ξανά. Κάπου αλλού έχω διαβάσει αυτή τη φράση, δεν την επινόησα. Το Hunk of Skin είναι μια ποιητική συλλογή του Πάμπλο Πικάσο, γραμμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στις 9 Ιανουαρίου του 1959. Πρόκειται για ένα σύντομο ανάγνωσμα, δύσβατο, γεμάτο ζωηρές, ασύνδετες, σουρεαλιστικές εικόνες. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι το πράγμα που πυροδοτεί αυτή την αντανακλαστική ανάκληση, δεν είναι το περιεχόμενο των ποιημάτων, αλλά η εικόνα που εμπεριέχει ο ίδιος ο τίτλος τους: μέσα από την οθόνη, δεν μπορώ παρά να διαβάσω τα έργα αυτά ως απομεινάρια ή υπολείμματα από κάτι…κομμάτια δέρματος που κρέμονται στον τοίχο.

.

Σκέφτομαι πως εκείνα τα ποιήματα είναι ζωγραφικά και αυτοί οι πίνακες γλυπτικοί·

τα ποιήματα μιας ζωγράφου, οι πίνακες μιας γλύπτριας.

.

Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει: Στην αρχική ισπανική έκδοση το σημείωμα αναφέρεται στο Trozo De Piel [κομμάτι δέρματος] ως η έκφραση της νοσταλγίας του «Πικάσο για την παιδική του ηλικία στη Μάλαγα· όλες οι αναμνήσεις του για τη γη όπου γεννήθηκε, ξαφνικά αναδύονται…».

-

Αναμνήσεις. Αυτά τα έργα είναι «πάρεργα» που σταδιακά κατέληξαν στο προσκήνιο, δεν ήταν πάντα το επίκεντρο. Ως ιδέες υπό εξέλιξη πέρασαν διάφορα στάδια, για παράδειγμα, θυμάμαι ότι στην αρχή, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα κουβαλούσαν μπουκάλια νερό και πορτοκάλια. Ξαφνικά, μια μέρα, τα φορτία τους εξαφανίστηκαν και ένα πλαστικό κουμπί εμφανίστηκε πάνω στο καθένα, σαν ένας τεχνητός ομφαλός. Θυμάμαι να διαμαρτύρομαι «Γιατί τα άλλαξες πάλι; Μια χαρά ήταν!» και να μου απαντά «Χρειάζονταν κάτι» και ίσως αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν ότι σκόπευε να αφαιρέσει αμείλικτα μέχρι να μείνουν τα απολύτως απαραίτητα.

-

Πρόσωπο με Πρόσωπο Ξανά. Σε αντίθεση με ό,τι υποδηλώνει ένα κομμάτι δέρμα [hunk of skin], αυτά τα αντικείμενα ούτε νεκρά είναι ακόμη, ούτε απευαισθητοποιημένα, αντιθέτως, υποδηλώνουν κίνηση, μεταμόρφωση.

[τελικά στην επιφάνεια της οθόνης υποβόσκει πάντα

ο κίνδυνος να παγιδευτούμε στην πρώτη ανάγνωση]

Το απογευματινό φως στο στούντιο του είναι γλυκό, όπως το παγωτό με ρούμι και σταφίδες, λωρίδες του σιροπιαστού ουρανού εισβάλουν στον χώρο από τα παράθυρα. Συζητάμε για λίγο την ιδανική απόσταση ανάμεσα σε κάθε ζευγάρι. Το δωμάτιο είναι σιωπηλό. Πάντα θεωρούσα την παρουσία της σιωπής ως μια ένδειξη ολοκλήρωσης.

[Ο Peter Greenaway, ο σκηνοθέτης που ζωγραφίζει με φιλμ

είπε κάποτε ότι τα έργα τέχνης δεν τελειώνουν ποτέ,

απλά τα σταματάμε και πιστεύω ότι και αυτή η δήλωση είναι αληθής].

-

Σύντροφοι. Τώρα ο κάθε καμβάς συνοδεύεται από ένα χυτό αντικείμενο πολυουρεθανικής ρητίνης,  που προσαρμόζεται στο ακανόνιστο σχήμα και στις καμπύλες του. Ένα γιγαντιαίο πόδι εδώ, ένα αφηρημένο πρόσωπο εκεί, ένας κορμός, ένα στήθος. Κανένα από αυτά δεν είναι εντελώς ανθρώπινο, ίσως μέλη ασύλληπτων οντοτήτων; «Είναι body parts ή το φαντάζομαι;». Δεν απάντησε στην ερώτησή μου, όμως επίσης δεν αντιτάχθηκε στο σχόλιο μου – ενώ συνήθως εκφράζει ένθερμα τα όχι του. Αυτοί οι σύντροφοι ενεργούν σαν άγκυρες που επαναπροσδιορίζουν τους καμβάδες ως αυτόνομα αντικείμενα, υφαίνοντας μια νέα αφήγηση, και δίνοντάς τους μια νέα ζωή που εκτείνεται πέρα από το λειτουργικό τους παρελθόν του ως χρηστικά αντικείμενα που συμμετείχαν στη δημιουργία άλλων αντικειμένων. Μου δείχνει τις λείες εσοχές που χάραξε πάνω σε κάθε σύντροφο.

Δεν ξέρω αν πρέπει να σε ενθαρρύνω, αλλά πρέπει να τις αγγίξεις. Είναι τόσο λείες που καταπραΰνουν όπως μια πέτρα ανησυχίας.

[worry stone: λείος, στιλβωμένος, πολύτιμος λίθος, σε οβάλ σχήμα με εσοχή για τον αντίχειρα,

που χρησιμοποιείται για χαλάρωση και ανακούφιση από το άγχος]

-

Ποιητικό Φρένο. Ίσως τελικά να καταλαβαίνω γιατί απέκτησαν πλαστικούς ομφαλούς. Δεν με μπερδεύουν πλέον, τώρα απολαμβάνω και εκτιμώ την παρουσία τους. Τους αντιλαμβάνομαι ως μια τολμηρή χειρονομία συγκάλυψης. Ένα τέχνασμα που στρέφει την προσοχή μακριά από ρομαντικές αντιλήψεις σχετικά με την καλλιτεχνική δημιουργία, και μετριάζει την ποιητική διάσταση αυτής της ενότητας έργων, εισάγοντας την απατηλή αναγωγή τους σε έργα μηχανικής αναπαραγωγής.

-

Τα Παιδιά Μαζεύτηκαν Γύρω από την Κολόνα. Φαίνονται άνετα, οικιακά και οικεία, σπογγώδη και ευλύγιστα μέρη του πιο διαβολικού επίπλου στην ιστορία των επίπλων: του καναπέ. Ανάμεσα τους ένας όρθιος και ένας ξαπλωμένος σύντροφος-καμβά, οι οποίοι ξεφεύγοντας από την επιφάνεια του τοίχου, παρακίνησαν τη δημιουργία ενός εντελώς νέου συνόλου συντρόφων, αυτή τη φορά από χυτό αλουμίνιο.

-

Τι Ήρθε Πρώτα, η Κότα ή το Αυγό; Οι καμβάδες ή τα γύψινα έργα; Και αλήθεια, τι σημαίνει πρώτα σε αυτή την περίπτωση; Η μία ομάδα είναι υποπροϊόν της άλλης. Η κάθε ομάδα βλέπει την άλλη ως υποπροϊόν της. Ενδεχομένως να είναι ουσιαστικά ανταγωνιστικά έργα, τουλάχιστον αυτό υποδηλώνει η ομαδοποίηση και η διάταξή τους στο χώρο.

-

Όλοι και Όλα Αξίζουν Ένα (Καλό) Όνομα. Τα ποιήματα του Πικάσο ήταν άτιτλα. Τα διάβασε στον φίλο του, τον μυθιστοριογράφο και ποιητή Camilo José Cela στις 13 Ιουνίου το 1960 και του ζήτησε να τα βαφτίσει. Συμπτωματικά, σήμερα είναι η 13η Ιουνίου, 61 χρόνια μετά, και γράφω αυτό το κείμενο συνειδητοποιώντας ότι δεν γνωρίζω αν αυτά τα έργα έχουν όνομα ακόμα. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να είμαι καλή νονά για πραγματικά παιδιά, αλλά ίσως ιδανική για έργα τέχνης; Λοιπόν, Φάνο, τι θα έλεγες για τον τίτλο: «Now, Dear Eyes, Dear Eyes, A Split» [Τώρα Μάτια μου, Μάτια μου, Διχαστήκαμε»]; Είναι μια πρόταση από κάτι που γράφω αυτή τη περίοδο, θα σου το στείλω μόλις το τελειώσω!

Ναταλί Γιαξή, Λευκωσία, 13.06.21.



Εγκαίνια έκθεσης: 26.06.2021 (11:00 - 20:00)

Διάρκεια έκθεσης: 26.06.2021 - 24.07.2021 / Τετάρτη και Παρασκευή, 16:00 - 20:00 και Σάββατο, 11:00 - 14:00 ή με ραντεβού.

Πληροφορίες: https://einsgallery.com/