13. Μια νεαρή μουσικός, η Della, παίρνει και επανοηματοδοτεί έναν αριθμό που φέρει αρνητικό «ηχόχρωμα». Η μουσικός που υπέγραψε με τη Louvana Records και σύντομα θα εμφανιστεί στον Φεστιβάλ Φέγγαρος, που πραγματοποιείται από τις 31 Ιουλίου μέχρι τις 2 Αυγούστου 2025, μιλά στο «Π» για το πρώτο της EP, καθώς μας ξεναγεί στο ταξίδι της δημιουργίας των πέντε νέων κομματιών της που κινούνται μέσα σε dark-pop ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικές υφές. Η Della μοιράζεται ακόμη τις ιδέες της για νεαρούς δημιουργούς αλλά και τη σύνδεσή της με τη γνωστή Κυπριακή δισκογραφική εταιρεία, Louvana Records, όπου πλέον ανήκει μουσικά.
13. Έτσι ονομάζεται το πρώτο σου EP. Γιατί επέλεξες αυτό το όνομα και να κυκλοφορήσει Παρασκευή και 13;
Είναι ο αγαπημένος μου αριθμός και είναι και ο αριθμός μου στο μπάσκετ. Για να είμαι πραγματικά ειλικρινής, όμως, δεν είναι και τόσο βαθύ. Ίσως αναγνωρίζω ότι έχουμε ένα «κόλλημα» γύρω από τον αριθμό 13, πως είναι ένας «κακός αριθμός». Κι όμως, είναι απλώς ένας αριθμός. Κυκλοφόρησε Παρασκευή και 13. Αν πιάσεις εμένα, τον Αντρέα και την Άλεξ, είμαστε και οι τρεις πολύ perfectionist. Ψάχναμε, λοιπόν, την ημερομηνία. Μετά από τέσσερις μέρες ηχογράφησης, «κρουσμένοι» και οι τρεις στο υπόγειο του στούντιο Eleven 63, της Louvana Records, στα Λατσιά, και ψάχναμε πώς θα ονομάζαμε τον δίσκο. Και είπα 13. Ξέρεις είναι μέρος της προσωπικότητάς μου, δεν μου αρέσει να κολλάμε σε πράγματα. Γιατί να μην το βγάλουμε 13 και να κυκλοφορήσει Παρασκευή; Θα γίνει κάτι κακό; Πρέπει να ζήσεις τη ζωή. Είναι εντάξει, βέβαια, εάν το νιώθει ή το πιστεύει κανείς. Απλώς είναι επίσης όμορφο να δείξεις και την άλλη πλευρά, ότι life is good και είναι εντάξει να είναι «Παρασκευή και 13» και είναι οκέι να κάτσεις στη θέση 13 όταν ταξιδεύεις με αεροπλάνο.
Μίλησέ μας για τα τραγούδια…
Τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν λίγο πριν το Fengaros Reacts, ήταν περίπου τον Αύγουστο. Ο Ανδρέας μας είχε κάνει την πρόταση και εμείς δεχθήκαμε, χωρίς να έχουμε έτοιμο υλικό. Αλλά καθίσαμε και γράψαμε τα περισσότερα, περίπου μία εβδομάδα πριν. Στο σπίτι, στο υπόγειο των γονιών μου, έπαιζα και τα ηχογραφούσα. Ήταν μία περίοδος χωρισμού, για μένα, και νομίζω εκφράζει, με κάποιον το ταξίδι που βιώνεις μετά από μια απώλεια ενός ατόμου λόγω χωρισμού ή του σκύλου σου. Αυτό το διάστημα είμαι με κάποιο άτομο, αλλά πριν από αυτό θεωρώ ότι ίσως πάθαινα infatuation [ερωτική τρέλα] και έφτανα στο σημείο που αγχωνόμουν, δεν κοιμόμουν κ.ά. Το «sick» μιλά για αυτές τις μπερδεμένες γραμμές όπου ο έρωτας και η αγάπη περιπλέκονται με το άγχος, τις ανασφάλειες και όλα τα συναισθήματα που περιβάλλουν τη φράση «αγαπάς τόσο πολύ που πονάει». Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι φταίει το άλλο άτομο. Κάποτε εμείς προβάλλουμε τις ανασφάλειές μας στο άλλο άτομο. Μετά, στη σειρά, είναι το Sunday, το οποίο ακολουθεί την επόμενη φάση της ζωής μας μετά το «sick», όποτε και αποφασίζεις ότι δεν θες να βιώνεις άλλο αυτή την κατάσταση και λες «don’t worry, there is Sunday» [μετάφ: μην ανησυχείς, υπάρχει η Κυριακή]. Μία φράση η οποία επαναλαμβάνεται στο τραγούδι και στην ουσία θέλει να δώσει ελπίδα στο άτομο που βιώνει κάτι: «Ό,τι κι αν γίνει, θα πάνε όλα καλά. Θα ξαναέρθει η Κυριακή». Στη συνέχεια, το «Ηοw do I» νομίζω πηγαίνει στο τρίτο στάδιο, όπου αναρωτιέσαι «πώς γίνεται να σε αγαπώ» και αυτό δεν αναφέρεται σε έναν άνθρωπο μόνο, αλλά και σε συμπεριφορές που τυφλά αγαπάμε, σε πράγματα και καταστάσεις που αγαπάμε όμως δεν μας κάνουν καλό. Ακολουθεί το «impending doom» το οποίο εκφράζει μία κατάσταση που περιμένεις το «κακό», αναγνωρίζεις τις άσχημες συνήθειες και χαρακτηριστικά αλλά δεν φεύγεις. Στέκεσαι εκεί και κοιτάζεις το σύννεφο, αλλά δεν ανοίγεις ομπρέλα για να προστατευτείς από τη βροχή που έρχεται. Τέλος, έχουμε το outro, το οποίο έφτιαξα μία νύχτα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ και πήγα στα στούντιο του Πανεπιστημίου. Έτσι βγήκε αυτό το κομμάτι. Φαντάσου ότι είναι αυτό το πιάτο που έρχεται στο τέλος για palette cleanser, και προσφέρει μια ανάσα ανάμεσα στις γεύσεις που καθαρίζει τον ουρανίσκο, μία σούπα ή ένα γλυκό. Είναι ένα κομμάτι που δεν έχει στίχους και μπορείς να το κάνεις δικό σου. Είναι ένα κέρασμα πριν τον αποχαιρετισμό.
Έχεις υπογράψει με τη Louvana Records, αλλά η κοινή σας πορεία ξεκινά λίγο αλλιώς. Πώς συνέβη;
Άρχισα να δουλεύω πριν περίπου 4-5 χρόνια στον Φέγγαρο, όπου γνώρισα τον Ανδρέα Τραχωνίτη. Έναν άνθρωπο που πάντα λειτουργεί με τη λογική, πρακτικά και την ίδια ώρα στηρίζει την ιδέα να βρεις και να ακολουθήσεις την κατάλληλη διαδρομή για αυτό που θες να δημιουργήσεις και να φτιάξεις. Να πάρεις τον χρόνο που χρειάζεσαι, δηλαδή ούτε με αργό ρυθμό αλλά ούτε και με βιασύνη. Μία μέρα, λοιπόν, δεν θυμάμαι πως συνέβη, έπαιξα τη μουσική μου στον Αντρέα Τραχωνίτη και του άρεσε. Έπρεπε, όμως, να βρω κόσμο γιατί δεν ήθελα να παίζω μουσική μόνη μου. Ήθελα να είμαι σε συγκρότημα. Βρήκα την Άλεξ που είναι δίπλα μου και τα κάνουμε όλα μαζί. Η Άλεξ παίζει κιθάρα και πλήκτρα και κάναμε μία μπάντα με τον Πέτρο Φίλιου και τον Ulaş Öğüç. Μετά ήρθε η πρόταση από τον Αντρέα για να παίξουμε στον Φέγγαρο το 2023, όπως και έγινε και πήγε πάρα πολύ καλά. Βγάλαμε κιόλας δύο singles, το Death Row St. και το Teef. Το τελευταίο δημοσιεύθηκε καταλάθος και το κατάλαβα ένα μήνα μετά ότι ανέβηκε στο Spotify. Το άλλο το βγάλαμε, μία τυχαία ημερομηνία, στις 22 Μαϊου το 2023-24. Τώρα η ένταξη μου στη Louvana, ως μουσικός, ήρθε στη συνέχεια. Συγκεκριμένα, θυμάμαι μία μέρα, πέρσι ή προπέρσι, ρώτησα τον Αντρέα: Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να υπογράψει συμβόλαιο με μία δισκογραφική; Ήθελα πολύ, προφανώς, να είμαι στη Louvana αλλά ντρεπόμουν και δεν θεωρούσα ότι είμαι σε εκείνο το επίπεδο για να υπογράψουν συμβόλαιο με εμένα. Ο Αντρέας, εντούτοις, άρχισε να μου λέει τι ακριβώς έπρεπε να κάνω σε πρακτικό επίπεδο και μετά, ένα εξάμηνο περίπου από τώρα, μου έκανε την πρόταση να είμαι με τη Louvana. Για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα μέσα μου ότι ήταν το σωστό, διότι νιώθω οικεία με τη Λουβάνα. Έτσι, υπογράψαμε, εγώ και η Άλεξ, και από εκείνη τη μέρα ήρθαν ευκαιρίες από το εξωτερικό. Ήρθαν όλα σε μια στιγμή.
Από εργασιακό περιβάλλον σε ένα περιβάλλον δημιουργίας της δικής σου μουσικής. Πώς νιώθεις γι’ αυτή τη μετάβαση;
Ξέρεις, το 2023 θα πήγαινα για σπουδές και τελικά δεν πήγα. Ήμουν σε μία φάση στην οποία ανακάλυπτα ακόμη τον εαυτό μου. Αποφάσισα, ωστόσο, να μετακομίσω Βερολίνο χωρίς κανένα πλάνο για το τί θα έκανα εκεί. Είχαμε κάποιους γνωστούς και μετακόμισα στην αποθήκη τους. Ήταν ένας πολύ μικρός χώρος αλλά για έξι μήνες ζούσα εκεί. Είχα στο μυαλό μου ότι σε εκείνη την πόλη θα είχα όλη την έμπνευση του κόσμου, τον χρόνο αλλά και την ησυχία για να γράψω κάτι. Εντούτοις, δεν μπορούσα να γράψω κανένα τραγούδι, ούτε στίχο, ούτε κάποια μελωδία. Πέρασα μία κρίση, οπότε φύλαξα λεφτά από τη δουλειά που έκανα εκεί, ταξίδεψα και μετά ήρθα πίσω στην Κύπρο. Με το που ήρθα πίσω, βρεθήκαμε με την Άλεξ στο υπόγειο του στούντιο της Louvana και γράψαμε το πρώτο τραγούδι. Αυτό ήταν το «how do I» και μετά δεν σταματήσαμε. Παίξαμε στο Fengaros Reacts και σκέφτηκα ότι χρειάζεται να έχεις ψηφιακό αποτύπωμα, δεν γίνεται να είμαι η Della που κάνει μόνο lives. Εάν θέλω, π.χ., να συμμετάσχω σε ένα φεστιβάλ, θα πρέπει να δείξω κάτι. Δεν μπορούν να με εμπιστευθούν ότι παίζουμε καλά. Χρειάζεται να τους δώσεις υλικό. Έτσι, κάναμε αίτηση στον ΟΝΕΚ, σε ένα πρόγραμμα για πρωτοβουλίες νέων, και πήραμε επιχορήγηση. Άρχισα, λοιπόν, να υλοποιώ πρακτικά τι χρειαζόταν και επικοινώνησα με τον Αντρέα, για να το κάνουμε μαζί. Στο μυαλό μου η ηχογράφηση ήταν ένα τεχνικό κομμάτι. Στην πορεία, όμως, ενόσω ήμουν στο στούντιο, ξαφνικά, άρχισα να πειραματίζομαι. Να πατάω κι ένα άλλο κουμπί, να αλλάζω λίγο τον ήχο της κιθάρας, ο Αντρέας να μετακινεί τα μικρόφωνα, η Αλεξάνδρα να παίζει τα κομμάτια τόσο σωστά και ξαφνικά το μηχανικό κομμάτι της ηχογράφησης, μετατράπηκε σε ένα οριακά πιο οργανικό αποτέλεσμα από αυτό των lives. Υπήρχε μια ενέργεια δημιουργικότητας και πειραματισμού. Στη συνέχεια, μπήκε στην μπάντα ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, μία νέα προσθήκη ο οποίος παίζει μπάσο και συνθεσάιζερ. Θα παίζει μας και στο εξωτερικό, μαζί με τον Chris Ero, ο οποίος ήρθε στην ομάδα εδώ και λίγο καιρό. Και κάπως έτσι το στούντιο από μαθηματικά γίνεται τέχνη και όλοι συμμετέχουν. Ο Chris που παίζει ντραμς λέει την άποψή του για την κιθάρα, ο Αντρέας που είναι sound engineer συνεισφέρει με ιδέες για τη μελωδία, ο Πέτρος έπαιζε πλήκτρα.
Αναφέρθηκες σε νέες ευκαιρίες, μπορείς να μας πεις περισσότερα γι’ αυτές;
Ήρθαν ευκαιρίες για live εμφανίσεις. Τον Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, για παράδειγμα, θα γίνει μία μικρή περιοδεία [tour] στην Ευρώπη. Ακόμη, ήρθε ακόμη μια πρόταση για θέατρο στην Ελλάδα, λόγω της Louvana αλλά και της συμμετοχής μας σε ένα θέατρο, το «δωδέκατη νύχτα ή ό,τι προτιμάται» του Σαίξπηρ σε παραγωγή Open Arts και σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου. Ήταν το overlap, το θέατρο της Αθηνέττας, ξεκλειδώθηκε ένα νέο είδος κοινού. Προηγουμένως, είχα την ιδέα ότι μόνο η ηλικιακή ομάδα 20-30 χρονών θα εκτιμούσαν την μουσική μου ή ότι πρέπει να κάνουμε συχνά live εμφανίσεις με full band και loud ήχο. Εντούτοις, η συμμετοχή μας στο θέατρο, μας βοήθησε να αντιληφθούμε πως ο κόσμος μπορεί να ακούσει και να εκτιμήσει τη μουσική σου ενόσω παίζεις με ένα πιάνο και μία κιθάρα ως ένα κομμάτι θεατρικής παράστασης σε ένα χωράφι. Νιώθω ότι ίσως είναι μεγαλύτερο κομπλιμέντο να έρθει σε ένα χωράφι, να παίζει raw [χωρίς φτιασίδια] μουσική και να του αρέσει. Δεν έχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο, ως ένδειξη σεβασμού και εκτίμησης έρθεις κανείς σε ένα χωράφι, με 100 άτομα, και να κάτσει να σε ακούσει να παίζεις με ένα πιάνο, ένα μικρόφωνο και μία κιθάρα.
Πώς βλέπεις να εξελίσσεται η «Della»;
Νομίζω, μουσικά, υπάρχουν δύο Delles. Υπάρχει η «Della» που κρατάει μία ηλεκτρική κιθάρα, έχει έναν ντράμερ πίσω της, έναν μπασίστα στα αριστερά της και την Άλεξ στα δεξιά της, και παίζουν ροκ μουσική και ξεσηκώνει το κοινό στη σκηνή του Φέγγαρου. Αυτή είναι η «Della» που ξέρω καλά και είναι παρούσα και 5-6 χρόνια. Η νέα «Della», που αναπτύσσεται εδώ και περίπου δύο χρόνια, είναι πιο ευαίσθητη, που θα παίξει ένα τραγούδι μόνο με πιάνο ή κιθάρα και θα τραγουδήσει σε πιο χαμηλούς τόνους. Μια «Della» που η Άλεξ κυρίως με ενθάρρυνε να τη φανερώσω και τους τελευταίους 6 μήνες εξελίσσεται και με τη βοήθεια του Αντρέα και της Αθηνάς. Βέβαια δεν είναι ότι δεν υπήρχε προηγουμένως αυτή η «Della». Όταν άρχισα να μαθαίνω πιάνο μόνη μου, πριν 6-7 χρόνια, κάπως έτσι τραγουδούσα -απαλά, ήρεμα, τότε η μόνη που με παρακινούσε ήταν η Alys.
Ποιο είναι το επόμενο στάδιο;
Να βγάλω περισσότερη μουσική, να αφήσω το παιδάκι που βρίσκεται μέσα μου να παίξει. Η αλήθεια υπάρχει ένα τραγούδι το οποίο αγαπώ πολύ και έπαιξα μόνο στο θεατρικό, τη «Δωδέκατη νύχτα». Αυτό το διάστημα, όμως, εμφανιζόμαστε στον Φέγγαρο, που θα λάβει χώρα από τις 31 Ιουλίου μέχρι τις 2 Αυγούστου. Εμείς, την τελευταία μέρα, δηλαδή στις 2 Αυγούστου, θέλουμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε μία περφόρμανς - να είναι συνδέονται όλα μουσική, φώτα, ρούχα. Να δώσουμε ένα συνολικό αποτέλεσμα και όχι μόνο μουσική, και είμαι τυχερή που έχω αυτή την ομάδα που συμμερίζεται και θέλει να παρουσιάσει αυτή την ιδέα, μία επιμελητική πρόταση. Μετά, στην περιοδεία στην Ευρώπη θα συνεχίσουμε με πειθαρχία. Επίσης, θέλω να βοηθήσω λίγο νέους και νέες που θεωρώ ότι αξίζει να συνεχίσουν, π.χ. η μπάντα των buzz.
Φωτογραφία:Δημήτρης Λούτσιος
