Αγάπη, ελευθερία και πάθος για ζωή είναι τα βασικά συστατικά που συνθέτουν τη ρομαντική κωμωδία που ανεβαίνει για δεύτερη φορά στο Σατιρικό Θέατρο, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη, η οποία υποδύεται και το ρόλο της Μωντ, με συμπρωταγωνιστή τον Φώτη Φωτίου, στο ρόλο του Χάρολντ.

Το 1995 στην Ελλάδα, τοποθετείται η πρώτη «γνωριμία» της κας Μπεμπεδέλη με το έργο, σε μία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Ιορδανίνης, με τον Γιάννη Βούρο στο ρόλο του Χάρολντ.

Σχέση αγάπης

Μια αληθινή σχέση αγάπης συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές, παρόλο που τους χωρίζει ένα μεγάλο ηλικιακό χάσμα. Όπως ανέφερε στο ραδιόφωνο «Πολίτης 107,6» και στο πολιτιστικό ένθετο «τι παίζει», ο ηθοποιός Φώτης Φωτίου «ένας εικοσάχρονος ο οποίος νιώθει σαν ογδοντάχρονος και μία ογδοντάχρονη σχεδόν που νιώθει σαν εικοσάχρονη, γνωρίζονται για να εξελιχθεί αυτή η συνάντηση σε μια ουσιαστική και πολύ αληθινή φιλία- αν όχι και κάτι παραπάνω. Αυτό το έργο είναι ένας ύμνος στην αγάπη».

Στο πρόσωπο της Μωντ ο Χάρολντ βρήκε δείγματα αγάπης και φροντίδας που δεν είχε την τύχη να λάβει από το σπίτι και τη δική του μητέρα. Όπως ανέφερε η κα Μπεμπεδέλη μιλώντας για τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών «θα έλεγα ότι του Χάρολντ του λείπουνε πράγματα που αναζητεί και έχει ανάγκη ένας νέος για να αναπτύσσει την ουσία της ζωής του. Την αγάπη, τη φροντίδα, την τρυφερότητα, την έγνοια και τη χαρά του γονιού να δει το παιδί του να ανθίζει σαν λουλούδι και να μπαίνει στην κοινωνία, έχοντας όμως εφοδιαστεί με ουσιαστικά πνευματικά όπλα από το σπίτι του».

Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις την ίδια παράσταση, γιατί έχεις να κάνεις με διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά

Ιστορία για όλους

Αυτό που καθιστά το έργο τόσο ξεχωριστό και έχει μεγάλο αντίκρισμα στο κοινό είναι το γεγονός ότι «η ιστορία αφορά όλες τις ηλικίες. Είναι ένα έργο που απευθύνεται και στα νιάτα και στα τιμημένα γερατιά. Όταν το πρωτόπαιξα το '95 στην Έλλάδα, ερχόντουσαν παιδάκια μικρά με τους γονείς τους δυο και τρεις φορές και δε θα ξεχάσω ποτέ τα ποιηματάκια που έγραφαν στη γιαγιά Μωντ. Ταυτόχρονα με επισκέπτονταν ηλικιωμένοι άνθρωποι με τα μπαστούνια τους μες το καμαρίνι και νιώθανε απελευθερωμένοι και συμφιλιωμένοι με αυτή τη λιγοστή πορεία που τους είχε μείνει μέχρι την απέναντι όχθη», όπως ανέφερε η κα Μπεμπεδέλη.

Όσο έχω ενέργεια, θέλω να είμαι επάνω στη σκηνή

Με την ευθύνη και της σκηνοθεσίας αυτή τη φορά η κα Μπεμπεδέλη ερωτηθείσα κατά πόσο η «προϊστορία» που έχει με αυτό το έργο, επηρέασε τη δική της σκηνοθετική προσέγγιση ανέφερε ότι «Η επανάληψη αυτής της παράστασης με βοήθησε μόνο σε ότι αφορά το κείμενο, καθώς υπήρχε στο βάθος της μνήμης μου και δε χρειαζόταν να το αποστηθίσω από την αρχή. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις την ίδια παράσταση, γιατί έχεις να κάνεις με διαφορετικούς ανθρώπους, κάθε φορά. Έχεις ένα άλλο σκηνογράφο, που δημιουργεί ένα άλλο σκηνικό. Επίσης έχεις να κάνεις με άλλους ηθοποιούς, καθένας από τους οποίους φέρει την ατομικότητά του μέσα από το ρόλο».

Αν είχε ωστόσο να επιλέξει ανάμεσα σε σκηνοθεσία και υποκριτική, η κα Μπεμπεδέλη θα επέλεγε το δεύτερο, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, «όσο έχω πνευματική και σωματική ακμή και ενέργεια, θέλω να είμαι στη σκηνή επάνω. Άμα νιώσω ότι το μυαλό μου, η μνήμη και η συγκρότηση μου δε με βοηθούν πια, φυσικά θα περιοριστώ στη σκηνοθεσία, και πολύ περισσότερο στη διδασκαλία».

**Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 18:30 στο Σατιρικό Θέατρο, 24/02 στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας και 22/03 στο Θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό, στις 20:30. Πληροφορίες: 22312940, 22421609

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΟΣ

Σκηνοθεσία: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΕΜΠΕΔΕΛΗ

Σκηνικά/Κοστούμια: ΛΑΚΗΣ ΓΕΝΕΘΛΗΣ

Μουσική: ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗΣ

Βοηθός Σκηνοθέτη: ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Βοηθός Σκηνογράφου: ΜΙΚΑΕΛΛΑ ΚΑΣΙΝΟΥ

Σχεδιασμός Φωτισμού: ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΔΗΣ

Photo Credit:  ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΤΑΛΙΩΤΗΣ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΕΜΠΕΔΕΛΗ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΥΚΑΡΙΔΟΥ, ΦΩΤΙΟΣ ΦΩΤΙΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ, ΜΑΡΙΑ ΦΙΑΚΑ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΤΖΗΛΙΕΡΗΣ, ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΖΑΚΑΣ, ΠΟΛΥΣ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ, ΕΦΗ ΠΕΖΙΡΚΙΑΝΙΔΟΥ.