Σε ένα χωριό των Καλαβρύτων κοντά στη μονή της Αγίας Λαύρας, λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, διαδραματίζεται η ιστορία του Σπύρου Περεσιάδη, με πρωταγωνιστές τον Δρόσο και την Εσμέ - τον Προκόπη Αγαθοκλέους και τη Χριστίνα Παπαδοπούλου αντίστοιχα. Ένα νεαρό ζευγάρι -έναν Έλληνα και μια Τουρκοπούλα- το οποίο θέλει να ζήσει τον έρωτά του, ωστόσο καλείται να αντιμετωπίσει τόσο τις αντιδράσεις των οικογενειών του όσο και προσωπικά διλήμματα που σχετίζονται με την πατρίδα και τη θρησκεία. Η Χριστίνα Παπαδοπούλου υποδύεται την «Εσμέ» στην ομώνυμη παραγωγή του ΘΟΚ που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 24 Ιουνίου στο αμφιθέατρο Μακαρίου Γ’ και μιλάει στο «Π» για το νέο αυτό επαγγελματικό εγχείρημα, που αποτελεί τη δεύτερη στη σειρά συνεργασία της με τον οργανισμό.

Ποια είναι η Εσμέ που καλείσαι να υποδυθείς;

Είναι μια κοπέλα η οποία ζει σ’ ένα χωριό των Καλαβρύτων και έχει καλές σχέσεις με τους Έλληνες, αλλά δεν υφίσταται τη σκλαβιά που υφίστανται αυτοί και ο Δρόσος. Ερωτεύεται αυτό τον άνθρωπο και είναι πάρα πολύ περίεργο το ότι με τα δεδομένα της τότε εποχής, που δεν μπορούσες εύκολα να εναντιωθείς στην οικογένειά σου για να ζήσεις με τον άνθρωπο που αγαπάς, η ίδια τολμά να το κάνει. Απαρνείται την πατρίδα της, τη θρησκεία της, δέχεται να αλλαξοπιστήσει και ξέρει ότι αυτό μπορεί να στοιχίσει τη ζωή της μητέρας της, ωστόσο το κάνει.

Είναι μια επαναστάτρια της εποχής εκείνης;

Σίγουρα. Το θάρρος, το ψυχικό σθένος που έχει αυτή η κοπέλα στην τότε εποχή εμένα πραγματικά με εκπλήσσουν. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους γονείς του Δρόσου και η αποφασιστικότητα που δείχνει να ζήσει τον έρωτά της με τον άνθρωπο που αγαπά, ακόμη κι αν αυτό θα στοιχίσει τη ζωή της μητέρας της, την καθιστούν πολύ γενναία και τραγική ηρωίδα συνάμα.

Η Χριστίνα θα μπορούσε να είναι η Εσμέ σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Ναι, θα μπορούσα πολύ εύκολα να ερωτευτώ κάποιον ο οποίος να πιστεύει σε άλλη θρησκεία ή να έχει άλλη καταγωγή.

Ένας τέτοιος έρωτας είναι πιθανόν να συναντήσει τα ίδια εμπόδια και εν έτει 2021;

Σίγουρα, γιατί ναι μεν προχωρούμε, τα χρόνια περνούν, δεχόμαστε «και καλά» εμείς τα πάντα και είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι, αλλά πιστεύω ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να μπορέσουμε να αποδεχτούμε ξεκάθαρα τον άλλον. Ακόμη και σήμερα αν εγώ ερωτευόμουν ή αν ερωτευτώ κάποιον αλλοεθνή στο μέλλον θα υπάρξουν άτομα που θα το κατακρίνουν και που θα νιώσουν άβολα με αυτήν μου την επιλογή.

Ποιες είναι οι δυσκολίες του έργου και του δικού σου ρόλου;

Όσον αφορά το έργο του Σπύρου Περεσιάδη, προσπαθήσαμε να αφαιρέσουμε πολλά πατριωτικά στοιχεία, γιατί αυτό που θέλαμε ήταν να εξυψώσουμε τον έρωτα μέσα από αυτή την ιστορία και όχι τόσο να υπογραμμίσουμε τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με πατρίδες και θρησκείες. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτά τα στοιχεία -δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε γιατί αυτά ήταν τα εμπόδια που αντιμετώπιζε το ζευγάρι- αλλά τα περιορίσαμε όσο μπορούσαμε γιατί πολύ εύκολα μπορούσαν να είναι παρεξηγήσιμα. Τώρα, η Εσμέ ως ρόλος είναι πάρα πολύ δύσκολος γιατί είναι μια ηρωίδα ακραία συναισθηματικά φορτισμένη. Φτάνει σε σημείο να απειλήσει ότι θα αυτοκτονήσει γιατί ο Δρόσος δεν δέχεται να την ακολουθήσει και να ζήσουν μαζί, λόγω του ότι θέλει να πολεμήσει για τη διεκδίκηση της ελευθερίας του. Επίσης δυσκολία υπήρχε και στο κομμάτι του λόγου, καθώς έπρεπε να ξεφύγουμε από τον ποιητικό λόγο του Σπύρου Περεσιάδη -που είναι πάρα πολύ όμορφος, παραμυθένιος, πομπώδης- και να βρούμε την προφορικότητα του λόγου, την αμεσότητα, να φέρουμε στο σήμερα τον δεκαπεντασύλλαβο σε σημείο που δεν θα κουράζει τον θεατή.

Το νεαρό της ηλικίας σου δυσκολεύει τη διαδικασία να μπεις στη θέση της Εσμέ και να καταλάβεις τα βιώματά της ως ηθοποιός; Ή έχεις ζήσει έναν παρόμοιο έρωτα μετ’ εμποδίων;

Σίγουρα ερωτεύτηκα στη ζωή μου, όχι βέβαια σε σημείο που θα έφτανα στην αυτοκτονία. Είναι όμως πολύ όμορφο συναίσθημα ο έρωτας. Θέλω να ερωτεύομαι. Όχι μόνο ανθρώπους, αλλά γενικά τη ζωή. Από την ώρα που ξυπνούμε εγώ ερωτεύομαι το φως του ήλιου, τον καφέ που θα πιω το πρωί, τα πουλιά, τα χρώματα. Ο έρωτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, είναι όμορφο συναίσθημα και πρέπει να το ζούμε.

Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Προκόπη Αγαθοκλέους;

Γενικά με όλους τους ηθοποιούς, με τη Μαρίνα Βρόντη, αλλά και με τον Προκόπη, είναι απίστευτη η συνεργασία μας. Νομίζω ότι περνώ δεύτερη δραματική σχολή. Οι δύο μήνες πρόβας είναι τεράστιο σχολείο για μένα. Τον Προκόπη τον υπερθαύμαζα από παλιά και πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Μου δίνει πολλές συμβουλές, με βοηθά, με ακούει, όπως και όλοι οι ηθοποιοί. Είμαι πολύ τυχερή και πολύ ευγνώμων που έχω αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το ταξίδι, γιατί με κάνουν να νιώθω προστατευμένη.

Είναι ρίσκο ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στο αρχικό στάδιο της καριέρας σου;

Ναι, γιατί μπορεί πολύ εύκολα να εκτεθείς ανεπανόρθωτα, μπορεί να «καείς», αλλά όταν έχεις ανθρώπους που σε εμπιστεύονται και που σε καθοδηγούν σωστά και όταν δουλεύεις πολύ κερδίζεις το στοίχημα.

Πιστεύεις ότι θα σηματοδοτήσει την καριέρα σου αυτός ο ρόλος;

Σε σχέση με τον πρώτο ρόλο που έκανα στο θέατρο, είναι πολύ διαφορετικός, βιώνει πολύ πιο δραματικές καταστάσεις η Εσμέ. Θα μου μείνει σίγουρα ως ρόλος η Εσμέ. Νομίζω ότι εξελίχθηκα γιατί κλήθηκα να ανταπεξέλθω στη δυσκολία αυτού του χαρακτήρα και κέρδισα πολλά μέσα σε δύο μήνες πρόβας. Νιώθω ότι είναι χαραγμένη μέσα μου ήδη η Εσμέ.

Τι κράτησες από το έργο του Σπύρου Περεσιάδη;

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας, να δεχόμαστε αυτό που μπορεί εμάς να μας ξενίζει, να αγαπούμε τον άνθρωπο γενικά, να είμαστε άνθρωποι. Να αφήσουμε τις μικροπρέπειες και τα πρέπει και να βάζουμε τα όριά μας. Να έχουμε πυγμή να διεκδικούμε όσα θέλουμε. Να είμαστε ελεύθεροι.

Τελικά η αγάπη νικάει τα πάντα;

Η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα ναι, ο έρωτας όχι. Τα διαχωρίζω. Αν αγαπάμε δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτε. Να αγαπάμε εμάς, να αγαπάμε τον άλλον, να αγαπάμε τη φύση και να σεβόμαστε. Η αγάπη είναι συνυφασμένη με τον σεβασμό και νομίζω ότι μπορεί να τα νικήσει όλα. Ο έρωτας δεν μπορεί. Είναι πάρα πολύ όμορφο συναίσθημα, αλλά φέρνει μαζί του πολλές απώλειες και η λύτρωση δεν έρχεται πάντα. Ενώ η αγάπη είναι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό συναίσθημα. Αυτό είναι που μένει στο τέλος της ημέρας.

Γιατί μας γοητεύουν ως κοινό αυτές οι ιστορίες έρωτα μετ’ εμποδίων;

Έχουμε ανάγκη αυτό το πάθος, αυτή τη σπίθα του έρωτα, αυτή την αδρεναλίνη που ανεβάζει τους παλμούς της καρδιάς μας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μας γοητεύουν τέτοιες ιστορίες. Χρειαζόμαστε αυτό το συναίσθημα που μας βγάζει από τη ζώνη ασφαλείας μας. Το αποζητούμε.

Το θέατρο περνάει πάντα μηνύματα στον θεατή;

Ναι. Από τα πιο ασήμαντα, τα πιο επιφανειακά μέχρι και μηνύματα ζωής μπορεί να περάσει στον θεατή. Ακόμα και όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο ή βλέπουμε μια ταινία ασυνείδητα κατευθείαν επηρεαζόμαστε, μπαίνουν δηλαδή στο μυαλό μας μηνύματα και αλλάζει σε κάποιο βαθμό ο τρόπος σκέψης μας. Οπότε πιστεύω γενικά ότι όλες οι μορφές τέχνης μάς επηρεάζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Γιατί είναι σημαντικό να δούμε αυτή την παράσταση;

Για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει όπως θέλει, είτε ζει στο 1821, είτε στον 21ο αιώνα, είτε μετά από εκατό χρόνια. Έχει δικαίωμα να είναι ελεύθερος και να ζει χωρίς πρέπει και μη.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου / Φωτογραφία: Ελένη Παπαδοπούλου