Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Ένας τρόπος υπάρχει να προσπεράσουμε τις μικροπολιτικές διαιρέσεις που ανησυχούμε πως θα καπελώσουν την πρώτη πραγματικά μαζική διαμαρτυρία της ε/κ κοινότητας που είδαμε τα τελευταία 50 χρόνια.
Κι αυτό είναι πως, πέρα από τις εγκληματικές ευθύνες του Προέδρου, του Υπουργικού Συμβουλίου και των επιτελείων τους, πέρα από την ημιμάθεια των μελών του ΓΕΕΦ, πέρα από την ανεπάρκεια της κοινοβουλευτικής επιτροπής Άμυνας και όλων των βουλευτών που είχαν δει την έκθεση της γενικής ελέγκτριας, πέρα από την ανυπαρξία του γενικού εισαγγελέα και των βοηθών του, η έκρηξη των 98 εμπορευματοκιβωτίων αντικατοπτρίζει σε μεγαλύτερη κλίμακα τους μικρούς συμβιβασμούς -στην ασφάλεια, στη μεθοδικότητα, στη σοβαρότητα- που κάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Τη βαρεμάρα του κάθε δημόσιου υπάλληλου που αρχίζει να κλείνει τα πάντα από τις 14:15 για να είναι έτοιμος να εξαφανιστεί στις 14:30 ακριβώς.
Την αδιαφορία του στρατιώτη και των αξιωματικών του σε κάθε στρατόπεδο, οι οποίοι μαζεύουν τα βιβλία ελέγχου των αποθηκών των πυρομαχικών από πριν και τα υπογράφουν προκαταβολικά για να μην κάνουν κανονική περιπολία.
Το ασυνείδητο θράσος κάποιου που γνωρίζει πως υπάρχουν περικοπές στο νερό αλλά επιμένει να ραντίζει αβέρτα με το λάστιχο το πεζοδρόμιο.
Την ευκολία με την οποία κάποιος δεν βάζει ζώνη ή κράνος όταν οδηγεί.
Την αδιαφορία με την οποία προωθούμε τον «δικό μας» με μέσο για μια θέση που δεν του αξίζει, έτοιμοι παράλληλα να ξεκατινιάσουμε όποιον άλλο το κάνει.
«Ο απλός κοινός νους καταλαβαίνει περισσότερα» είπε μια κυρία σε μια από τις διαδηλώσεις. Όχι όμως καλή μου κυρία, ο «απλός κοινός νους» ήταν αυτός που μας έφερε ώς εδώ γιατί βρίσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας αντί για ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς πέραν του μέσου όρου. Η ηγεσία μας είναι μέτρια – και εκεί είναι το πρόβλημα.
Μαζί τούς φάγαμε τους 13 της βάσης στο Ζύγι. Οι νοοτροπίες που οδήγησαν μέχρι εδώ είναι δικές μας, όχι μόνο των άλλων. Είναι η φυσική κατάληξη της στάσης του «άησ’ το για ύστερα». Της προσωρινότητας και του ερασιτεχνισμού των δομών μας, γιατί ζούμε με το όνειρο πως μια μέρα, όταν λυθεί το Κυπριακό, όταν έρθουν οι εξωγήινοι, όταν τελειώσει η πλατεία Ελευθερίας, θα τις ολοκληρώσουμε και θα τις δούμε σοβαρά.
Την Τρίτη, η μισοτέλειωτη πλατεία Ελευθερίας εγέμωσε. Ετελειώσαμεν την μόνοι μας. Η μισοτέλειωτη δημοκρατία μας μπήκε στο δρόμο της ολοκλήρωσης γιατί δεν έχουμε άλλο χρόνο να περιμένουμε. Διαφωνούμε σε όλα τα υπόλοιπα, αλλά στο Προεδρικό δεν παίρνουμε πολιτικές ταυτότητες, γιατί συμφωνούμε πως το κράτος μας το θέλουμε να λειτουργεί και να αποδίδει δικαιοσύνη ανεξαρτήτως αξιώματος. Και όποιος πάει με εμβλήματα για να προωθήσει το κόμμα του, την ομαδούλα του, καταλαβαίνει ότι δεν χωράει εδώ.
Η νέα μέρα της Κύπρου είναι οδυνηρή. Αναμένονται, ίσως, παροδικές νεφώσεις δακρυγόνων. Όμως ξημέρωσε.
Δημοσιεύθηκε στο «Π» στις 17 Ιουλίου 2011.
