Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Πώς το λέει η κλισέ, πλέον, πιθανώς παρερμηνευμένη ατάκα του Μαρξ; Η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη φορά ως φάρσα.
Την Τετάρτη το πρωί ξαναζήσαμε το Μαρί, αλλά σε εκδοχή "φάρσας". Δεν μου "ξύπνησε νωπές μνήμες" κατά το ένα κλισέ, και δεν μου θύμισε τις "μαύρες μέρες του Ιούλη" κατά το άλλο. Απλώς υπήρξε κάποιος εκνευρισμός, αυξημένη κίνηση στους δρόμους, έπεσαν κάποιες τηλεφωνικές γραμμές και πιθανώς να κόλλησαν κάποιοι μέσα στο ασανσέρ. Κάποιων οι υπολογιστές έκαναν restart, και κάποιοι για λίγη ώρα δεν μπορούσαμε να ακούσουμε ραδιόφωνο εκτός κι αν είχαμε ένα με μπαταρίες.
Από την άλλη, έλειπε η πολιτική ένταση εκείνων των ημερών. Κανείς δεν βγήκε στους δρόμους. Άλλωστε έχουμε χωνέψει τόσο ότι ο Πρόεδρος εν τραβά όσο και ό,τι εν τραβούν οι υπόλοιποι. Άλλωστε δεν υπήρχαν νεκροί για να κανιβαλίσουν οι πολιτικοί και τα Μέσα, ούτε μεγαλόπνοες και επικές συνωμοσίες.
Αντίθετα, έγινε μια μικρή αποδιοργάνωση και ταλαιπωρηθήκαμε λίγο περισσότερο. Η Κύπρος δεν... βυθίστηκε ακριβώς στο σκοτάδι, κατά το άλλο κλισέ, καθώς εκείνη την ώρα κοιμόμασταν και λίγο μετά ξημέρωνε. Κάποιοι που προέτρεξαν να δουν συναρπαστικές συνωμοσίες από τα κατεχόμενα εξαφανίστηκαν λίγο αργότερα, όταν άρχισαν να προκύπτουν οι πεζές τεχνικές λεπτομέρειες από τις οποίες έβγαινε απλώς το συμπέρασμα πως η σύνδεση με τα κατεχόμενα δεν είναι ούτε θετικός ούτε αρνητικός παράγοντας. Απλώς βοηθά στην ομαλή λειτουργία του συστήματος ενέργειας όπως κατάντησε μετά το Μαρί, και λόγω της αναπόφευκτης αλληλοεξάρτησης, μια βλάβη στο βορρά ρίχνει και το νότο.
Το ρεύμα ξαναήρθε, η είδηση έπαιξε στα δελτία και τις εφημερίδες και χάθηκε μέσα σε μια θάλασσα από τεχνικές λεπτομέρειες και η επικαιρότητα επέστρεψε στις μικροκομματικές αντιπαραθέσεις.
Ήταν, αν θέλετε, ένα πρωταπριλιάτικο αστείο με καθυστέρηση. Το οποίο αυτή τη φορά δεν προσφέρθηκε για να εξελιχθεί από φάρσα σε φαρσοκωμωδία.