Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο τίτλος στα αγγλικά γιατί την παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο Θέατρο Ριάλτο [13/9] δεν την είδε μόνο κοινό στην Κύπρο, αλλά ταυτόχρονα από το Βανκούβερ στο Γιοχάνεσμπουργκ κι απ' τη Στοκχόλμη στη Μελβούρνη, καθώς αποτελούσε την πρώτη παράσταση της σειράς απευθείας μεταδόσεων από το National Theatre, το κρατικό θέατρο του Λονδίνου (http://bit.ly/NThLive).

Η παράσταση είναι βασισμένη στο βιβλίο του Μαρκ Χάντον με ήρωα και αφηγητή τον 15χρονο ιδιοφυή, αλλά με μαθησιακές δυσκολίες, Κρίστοφερ, που αποφασίζει να διαλευκάνει τη μυστηριώδη δολοφονία διά της τσουγκράνας του σκύλου της γειτόνισσας.

Η σκηνοθέτης Μαριάν Έλιοτ δεν αρκέστηκε στο να μεταφέρει την πλοκή στη σκηνή, αλλά ενέταξε στην παραγωγή το αίσθημα της ανάγνωσης του βιβλίου: η αφήγηση γίνεται μέσα από διαγράμματα, εικόνες και... μαθηματικές εξισώσεις που χρησιμοποιεί ο Κρίστοφερ για να κατανοήσει τον ολοένα και πιο πολύπλοκο και τρομακτικό κόσμο που ανακαλύπτει έξω από τους τοίχους του ασφαλούς σπιτιού του, αλλά και στο παρελθόν της φαινομενικά απλής οικογένειάς του.

Δεν μιλώ μόνο για τη χρήση πολυμέσων με την οποία η σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον τρισδιάστατο χώρο της σκηνής, μεταμορφώνοντάς τον σε σπίτια, δρόμους, πλατφόρμες του υπόγειου σιδηρόδρομου, δημιουργώντας παράλληλα «καταιγίδες» ήχων, εικόνων και λέξεων, για να αποδώσει τις κρίσεις του Κρίστοφερ όταν τα ερεθίσματα του έξω κόσμου τον καταβάλλουν.

Η ίδια τοποθετεί τους ηθοποιούς και χτίζει τις σκηνές δίνοντας σε κάποιες στιγμές τη ψευδαίσθηση πως το έργο είναι μια ερασιτεχνική παραγωγή των συμμαθητών του Κρίστοφερ, βασισμένη στην ιστορία του, πριν περάσει ξανά σε τεχνικές blockbuster για να ζωντανέψει τη φαντασία του ήρωα. Ακόμα, όμως, και όταν ο Κρίστοφερ πετά στο διάστημα, σε μία από τις πιο δυνατές σκηνές της παραγωγής, οι ηθοποιοί που τον κρατούν για να δώσουν την ψευδαίσθηση της απουσίας βαρύτητας είναι ορατοί, πριν μετασχηματιστούν ξανά σε χαρακτήρες και μέρη του σκηνικού.

Και πρόκειται για καταπληκτικούς ηθοποιούς, από τον Κρίστοφερ μέχρι τον μικρότερο ρόλο, από τις στιγμές που παίζουν ρεαλιστικά τους χαρακτήρες τους μέχρι τα σημεία της υπερβολής -στον θυμό, κυρίως-, που αντικατοπτρίζουν το πώς βλέπει ο ίδιος ο αφηγητής τούς άλλους.

ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ