Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Η δύναμη της τηλεόρασης έπρεπε να είναι ο τίτλος, αλλά δεν θα της κάνουμε τη χάρη.

* Ωστόσο, η μετάδοση ενός ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση απέδειξε την περασμένη βδομάδα πόσο επικίνδυνα πολωμένη ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να είναι η κοινωνία μας.

* Το ντοκιμαντέρ «Εν ονόματι της πατρίδας» [και όχι της «πατρίδος», ευτυχώς] προκάλεσε έντονες δημόσιες συζητήσεις, για την αλήθεια των γεγονότων του 1963-64.

* Έγιναν, πράγματι, έτσι τα πράγματα; Διαστρεβλώθηκε, μήπως, η αλήθεια; Προκαλούσαν, πράγματι, οι Ε/Κύπριοι ή ήταν θέμα «αυτοάμυνας», όπως ανέφερε με επιστολή του στον «Πολίτη» ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εθελοντών Αγωνιστών 1963-64.

* [Αλήθεια, παίρνουν κι αυτοί χορηγία από τις Πολιτιστικές υπηρεσίες; Ως «κοινωφελής» σύνδεσμος ίσως;]

* Πρόκειται για μια σειρά από συζητήσεις με τις οποίες μάλλον θα έπρεπε να έχουμε καταλήξει μέχρι τώρα. Έχει περάσει, άλλωστε, μισός αιώνας.

* Ωστόσο οι συζητήσεις εξακολουθούν να γίνονται ως εξής: το συζητώ εγώ με τους ομοϊδεάτες μου, οι άλλοι με τους δικούς τους ομοϊδεάτες και ποτέ μεταξύ μας. Κάπως έτσι, αντί να επιλύουμε τις διαφορές μας με διάλογο, παίρνουμε τα όπλα μια μέρα και «στ’ άρματα». Μην σφαχτούμε πάλι, δεν θα τ’ αντέξω.

* Ευτυχώς που υπάρχει το fb: κουτουλάμε ο ένας στον «τοίχο» του άλλου και καθαρίσαμε. Πολιτισμένα πράγματα.

* Σε κάθε περίπτωση, η μεγαλύτερη αξία του «Εν ονόματι της πατρίδας» βρίσκεται μάλλον στο πόσο ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να πυροδοτήσει γόνιμες συζητήσεις και να σταθεί αφορμή για να ξεκαθαριστούν επιτέλους κάποια πράγματα.

* Ας μεγαλώσουμε την εικόνα: όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε ντοκιμαντέρ έχει μια ιδιαίτερη αξία, ως μια ιστορία που κουβαλά τη δική της αλήθεια. Για κάποιους μπορεί να είναι ψέμα, ωστόσο είναι ένας καλός τρόπος αυτοί οι κάποιοι να δουν την αλήθεια του άλλου.

* Κι αν μεγαλώσουμε ακόμη περισσότερο την εικόνα, ένα ντοκιμαντέρ είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσουμε και ιστορίες που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν. Και έτσι κατανοούμε λίγο καλύτερα τον «άλλο».

+ Εδώ Λεμεσός: τελευταία μέρα της Πλατφόρμας Σύγχρονου Χορού, με τις νέες χορογραφικές δουλειές των Λίας Χαράκη, Χάμιλτον Μοντέιρο, Χλόης Μελίδου, Mιλένα Ugren Kούλας και Αλέξη Βασιλείου. H φετινή Πλατφόρμα είναι, θεωρώ, και η τελευταία ευκαιρία της κοινότητας των χορογράφων να αποδείξουν ότι το «θαύμα» που σημειώθηκε τα προηγούμενα χρόνια στον σύγχρονο χορό λειτουργεί ακόμα...