Γράφει η Μερόπη Μωυσέως
* Από τις παραστάσεις που είδα το τελευταίο διάστημα, δύο είναι εκείνες τις οποίες ήθελα να κάτσω μετά και να συζητήσω: «Η καρδιά ενός σκύλου», σε σκηνοθεσία Πάρη Ερωτοκρίτου [παραγωγή Paravan Proactions, Μάριος Κακουλλής και Ειρήνη Ανδρονίκου] και «Ένας εχθρός του λαού», σε σκηνοθεσία Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς [παραγωγή ΘΟΚ].
* Δύο ολοζώντανες παραστάσεις, γεμάτες ρυθμό, διαφορετικές στη θεατρική τους φόρμα, αλλά με κοινή -έντονη- κριτική ματιά και επαναστατικότητα από την άποψη ότι προκαλούν την κριτική σκέψη χωρίς καμία διάθεση για συμβάσεις.
* Η «Καρδιά ενός Σκύλου» είναι ένα έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, τα γραπτά του οποίου ήταν απαγορευμένα στη Ρωσία μέχρι το 1965.
* Προσηλωμένη στους στόχους της όπως όταν ξεκίνησε, η Paravan Proactions κατάφερε [και] στη νέα της παραγωγή μετά το «Παλτό» να δημιουργήσει μια συνολική θεατρική εμπειρία για το κοινό της.
* Η «Καρδιά ενός Σκύλου» είναι ένα ανορθόδοξο κείμενο, για έναν γιατρό ο οποίος αποφασίζει να δώσει ανθρώπινη μορφή και ζωή σε έναν σκύλο. Με «ανορθόδοξες» θεατρικές πρακτικές το αντιμετώπισε και ο σκηνοθέτης του Πάρης Ερωτοκρίτου, σε μια από τις καλύτερες κατά την άποψή μου σκηνοθετικές του δουλειές: κατάφερε να εμπλέξει το κοινό ως μέρος της παράστασης, με ανώδυνο τρόπο.
* Το χιούμορ ήταν εκεί, ξεκάθαρο και εύστοχο, και κάθε πρόταση μετρούσε: «πάνω απ’ όλα, ευγένεια...». Κορυφαία η στιγμή με τις μολότοφ, που θύμισαν το βιντεοκλίπ του Ρ. Γαβρά για το «No Church in the Wild». Αναφορές από παντού για όλους μας και ένα ξύπνημα το οποίο χρειαζόμαστε για να γίνουμε από θεατές μέρος της δράσης.
* Δεν το συζητώ: καλύτερο κυπριακό στοιχείο της παράστασης, το μπουκάλι κρασιού Ζαμπάρτας που μετατράπηκε σε μολότοφ! Και, εκείνη η φωνή που έβγαινε από ντουλάπα μεταφέροντας το κοινό σε σκηνικό θρίλερ, προσωπικά θα μ’ άρεσε να γίνει στο πολλαπλάσιο.
* Ο «Εχθρός του Λαού» ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του την περασμένη βδομάδα. Ήταν μια παράσταση που κρίθηκε αρνητικά από πολλούς και θετικά από άλλους τόσους. Μια παράσταση, λοιπόν, ιδανική για γόνιμους διαλόγους.
* Προσωπικά τη βρήκα εξαιρετική: ένα πλήρως αποδομημένο κείμενο του Ίψεν, το οποίο νιώθω πως κατάλαβα καλύτερα απ’ όσο αν ανέβαινε αυτούσιο, με εμπνευσμένη σκηνοθεσία και πολύ -πάρα πολύ- καλούς ηθοποιούς επί σκηνής. Ο Προκόπης Αγαθοκλέους όχι μόνο παίρνει την παράσταση πάνω του, αλλά τη σώζει και από τις όποιες στιγμές θα θεωρούνταν κακόγουστες υπό άλλες συνθήκες.
* Ο «Εχθρός του Λαού» ήταν μια καθαρά πολιτική παράσταση, με ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα - κάποιες φορές πιο ξεκάθαρο απ’ όσο χρειάζεται [ειδικά τα αποφθέγματα στο τέλος, τόσο αχρείαστα].
* Προσωπικά, πάντως, εισέπραξα ευχάριστα την πολιτική θέση του σκηνοθέτη, κυρίως γιατί κατάφερε να την εκφράσει με απόλυτη ελευθερία, από το βήμα ενός δημόσιου -ας μην ξεχνιόμαστε- οργανισμού.
* Αναρωτιέμαι αν έδωσε το παρών του κανείς από τους κυβερνώντες και πώς εξέλαβε το βρίσιμο στον νεοφιλελευθερισμό. Αναρωτιέμαι, επίσης, πώς ένιωσε ο πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο που καθόταν στις πίσω θέσεις του θεάτρου, ακούγοντας το συναισθηματικά φορτισμένο ηχητικό απόσπασμα της τελευταίας εκπομπής της ΕΡΤ, πριν το κλείσιμό της από την ελληνική κυβέρνηση.
* Για τη χρήση του οποίου αντιλαμβάνομαι απόλυτα τις διαφωνίες: ήταν μελό και άσχετο. Ωστόσο, η αμηχανία στη φωνή και στα λόγια του Νίκου Τσιμπίδα αντικατοπτρίζει την αμηχανία όλων απέναντι σε κάθε βίαιη πράξη.
