Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Θυμάμαι τη Λάρνακα από μικρός ως μια πόλη υποτιμημένη από θεούς και ανθρώπους, χτισμένη μόνο για τις διακοπές, ένα είδος φτωχού συγγενή της Agia Napa, που χωρίς το τρίπτυχο sex, sun and booze και την κραιπάλη φαινόταν να βασίζεται στον Κατακλυσμό μία φορά τον χρόνο και από ένα σημείο και μετά τον συνεχώς βελτιωμένο πόλο έλξης των Φοινικούδων.

Μεγαλώνοντας έμαθα και για την αστική ιστορία της Λάρνακας, το τι υπήρξε για τη χώρα και τι μπορούσε να είναι, χάρη στα όσα ήξερε η οικογένεια [λόγω διαμονής, αν και όχι καταγωγής] και χάρη στα ιστολόγια του Φοίβου Σταυρίδη. Και άρχισα να βλέπω την ιστορία μιας πόλης ξεχασμένης από την κυβέρνηση ενός κράτους που έτρεχε να αναπτυχθεί και έριχνε, και συνεχίζει να ρίχνει, το βάρος στη Λευκωσία και τη Λεμεσό.

Δεν μπόρεσα να είμαι στη διαδήλωση κατά της βιομηχανικής χρήσης του λιμανιού. Δεν είμαι σίγουρος αν η προσωρινή [εφόσον παραμείνει προσωρινή] χρήση για παραγωγή και αποθήκευση χημικών είναι από μόνη της κακή ιδέα, όμως σίγουρα είναι κακό πως κάτι τέτοιο προωθείται χωρίς να έχει δοθεί στη δημοσιότητα ανεξάρτητη περιβαλλοντική μελέτη.

Στη Λάρνακα, όμως, την Τετάρτη είδαμε κάτι άλλο. Είδαμε, ίσως για μία από τις λίγες φορές που θυμάται ο μέσος Κύπριος, τους κατοίκους της Λάρνακας να διεκδικούν οργανωμένα, ως δημότες, κάτι που νιώθουν πως θέλουν από κοινού. Κι ας λέει ο δήμαρχος "ουσσούτε να περάσουμε", ιεραρχώντας ενδεχομένως τα πιθανά πραγματικά οφέλη από την ανάγκη οι βάσεις για την πόλη του να τεθούν διάφανα, με τη συμβολή και τη συμμετοχή του κόσμου και βάσει συνολικού σχεδιασμού. Όμως τώρα η εμπλοκή του πολίτη στις καθημερινές αποφάσεις είναι θέμα με παγκύπρια προβολή και επιπτώσεις - και είναι από την Τετάρτη ένα κεντρικό τμήμα της ταυτότητας των πολιτών και στη Λάρνακα.