Γράφει ο Ανδρέας Ψάλτης
Δεν είναι καιρός για μεγάλα όνειρα. Τα μεγάλα όνειρα θέλουν χρόνο για να διατυπωθούν σε μορφή σκέψης στο μυαλό του καθενός. Και χρόνο δεν έχουμε. Όσος χρόνος απομένει μέσα στη μέρα, φροντίζουμε να τον γεμίζουμε με κάτι που ενίοτε έχει σχέση με δουλειά, άρα θα έχει ένα έξτρα οικονομικό αντίτιμο. Εάν δεν συμβεί αυτό, μπορείς απλώς να καθίσεις στον καναπέ με το κεφάλι καρφωμένο στα ταβάνι. Μέχρι να περάσει. Και να προσπαθήσεις να γεμίσεις την ώρα (άντε να 'ναι 2-3) μ' ένα όνειρο, έναν στόχο εφικτό.
Όταν διάβασα, όμως, τυχαία μια συνέντευξη της κυπριακής ροκ μπάντας Nofreno πως θέλουν να ταξιδέψουν τη μουσική και τον ελληνικό τους στίχο στον κόσμο, χαμογέλασα. Συνέβη γιατί σκέφτηκα πως αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο. Και λέω, καλά πού βρήκαν αυτοί τον χρόνο να το σκεφτούν αυτό. Όταν ήρθαν στο στούντιο του ΠΟΛΙΤΗ 107.6, πριν λίγες μέρες, για να κάνουμε μία τύπου συνέντευξη εκπλήρωσα ένα δικό μου - μικρό όνειρο. Να κάνω κάτι, σαν μουσική εκπομπή. Ένιωσα όμορφα. Χωρίς ατζέντα και με μοναδική σκέψη το… λίγη κουβέντα και πολύ περισσότερη μουσική, το δίωρο 21:00-23:00 πέρασε όσο διαρκεί ένα τσιγάρο από αυτά τα νέα που φορτίζουν και είναι πιο υγιεινά και καλά…
Ο κοινωνικοπολιτικός στίχος πάντα έχει κάτι να σου πει. Πόσω μάλλον όταν σχηματίζεται από νέους. Και πάντα όποιος συνθέτει τέτοια στιχάκια έχει να σου πει πολλά. Όντως λοιπόν οι Nofreno είχαν και είπαν πολλά. «Το τραγούδι μας 'Είμαστε όλοι Μετανάστες' είχε την καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να έχει», μου είπε ο τραγουδιστής της μπάντας Δημήτρης Μύλης. Όταν τον ρώτησα γιατί· το έκανα καθαρά για δημοσιογραφικούς σκοπούς, αν και η αλήθεια ψιλιάστηκα τι έγινε. Και μάλλον και εσύ το ίδιο με το που διάβασες τον τίτλο. Όλα τα μέλη της μπάντας έτυχαν μιας τρολ διαδικτυακής επίθεσης με διάφορα συμπαθητικά επίθετα όπως άπλυτοι, βαλτοί κ.ο.κ. Το όμορφο αυτό τραγούδι όμως κατάφερε μέσω αυτού να επιβιώσει σαν ένα λουλούδι που άνθισε γιατί χρειαζόταν απλά δύο σταγόνες νερό. Όταν δε ρώτησα αν όντως είμαστε όλοι μετανάστες, ακόμα κι αυτοί που χτυπάνε, συχνά-πυκνά, διανομείς στη Λεμεσό, μου είπε ναι. Όλοι από κάπου ερχόμαστε και κάπου πάμε. Simple as that.
Οι Nofreno δεν βρίσκουν πολύ χρόνο για να βρεθούν, να πιούν μία (ή δύο) μπίρες και να μιλήσουν περί ανέμων και υδάτων. Δεν έχουν καμία διαφορά με τον κάθε 30άρη, 35άρη που ξυπνά το πρωί και ξεκινά τροχάδην λες και κάνει προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ αυτό που κατάλαβα σε εκείνο το δίωρο είναι πως όλα όσα έχουν στο μυαλό τους, εισχωρούν μαεστρικά σ' ένα τραγούδι διάρκειας σχεδόν τεσσάρων λεπτών, όπως τη «Γη Του Πυρός» που λέει:
Ταξίδι φεύγω για τη Γη του Πυρός
Εκεί που ο άνεμος φυσάει τώρα κόντρα
Αύριο σίγουρα θα είναι αλλιώς κι ας είμαι εγώ
Ο τελευταίος επιζώντας.
Το ίδιο βράδυ, δεν είχα πολύ χρόνο (εννοείται) να σκεφτώ όσα μου έμαθε η κουβέντα μας. Την επομένη όμως έβαλα άλλο ένα όνειρο-στόχο (εφικτό) στα σκαριά, για μένα. Και τους ευχαριστώ γι' αυτό.
