Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ήταν ένα που τα πρωινά του καλοτζαιρκού που ξεκινούν με πασιά ομίχλη που προφητεύκει πολλήν πυρά άμαν την είδαν. Είσιε φκει για τον πρωινό του καφέ. Η γειτόνισσα άπλωννε ρούχα. Οι κάττοι έκαμμαν πως εν τους είδαν, τηρώντας ανακωχή στην περίεργη σχέση που έχουν οι κάττοι της παλιάς πόλης με τους ανθρώπους.

Η αυλή δίπλα που το πελεκανειόν ήταν θεωρητικά μέρος της νεκρής ζώνης. Ουσιαστικά ήταν ένα χωράφι μεταξύ του κτηρίου του τζαι της δίπλα πολυκατοικίας, της οποίας κάποτε μπορεί τζαι να ήταν αυλή, μπορεί τζαι όι. Πάντως η αυλή άνηκε τζαι σε τζείνον τζαι στην γειτόνισσα που το μπαλκόνι της έβλεπε στο κενό μεταξύ των δύο κτηρίων τζαι μεταξύ των δύο οδοφραγμάτων – γιατί υπήρχε τζαι η άλλη θεωρία, πως το μιτσίν τζείνο τετράγωνο ήταν κάποτε μέρος του δρόμου πριν το ξικόψουν οι βαρέλλες τζαι οι σακκούλλες.

Κάθε πρωί, πριν αρκέψει δουλειά, έφκαλλε την καρέκλα του έξω που την παραθυρόπορτα, επέρναν το «σύνορο» ,όπως το ελάλε, τζαι εκάθετουν να πιει τον πρώτο του καφέ τζαι τον μόνον τσιάρον της ημέρας. Κατά το μεσωμέρι προς απόγευμα εθώρεν τζαι την γειτόνισσα, μια κυρία που είσιε περάσει πλέον τα 80, να φκαίννει να κάτσει στο μπαλκονούι με μιαν εφημερίδα τζαι ένα βιβλίο. Εσιαιρετούσεν τον τζαι εσιαιρετούσεν την, όι κάθε μέρα, αλλά τακτικά. Ο τόπος τζιαμαί ήταν ο ατομικός τους χώρος, για πέντε, δέκα λεπτά κάθε μέρα, τζαι υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία να τον μοιράζουνται, ο καθένας ξεχωριστά στη γωνιά του τζαι σε άλλες ώρες, χωρίς να ενοχλούν ή έστω να παρατηρούν ο ένας τον άλλον.

Εκοίταξε τον τοίχο απέναντι χωρίς να σκέφτεται τίποτε ιδιαίτερο τζαι αντίναξε την στάχτη που το τσιάρο. Έκαμε να δει κάτω μια στιγμήν για να σκουπίσει το πόιν του που τον λλίο σταχτόν που έππεσε πάνω του τζαι επέστρεψε το βλέμμα του στο ίδιο σημείο. Όμως ακριβώς τζαμαί τωρά εστέκετουν μια κοπέλλα, με καλοτζαιρινό φόρεμα, κότσινο με σχέδια πάνω. Εφόρεν ένα καππέλλο τζόκεϊ τζαι τα μαλλιά της ήταν τραβημένα σε κότσο. Εκούμπαν πάνω στον τοίχο απέναντι τζαι κάτι εθκιάβαζε καπνίζοντας. Καθώς έσυρε τον τσιάρον της κάτω τζαι επάτησέ το να σβήσει, εκοίταξε γυρώ της λλίο ένοχα τζαι είδε τον να την κοιτάζει.

Τζείνος αντράπηκε τζαι εκοίταξε πάνω, ξιχάννοντας προς στιγμήν πως το παράδοξο της σκηνής ήταν πιο σημαντικό που την στιγμιαία αντροπή. Η γειτόνισσα είσιε δει τζαι τζείνη την μιτσιά, τζαι άμα τον ένωσε εγύρισε τζαι τα μμάθκια τους εσυναντηθήκαν πάνω που το όφτζαιρο χωράφι. Εξανακοιτάξαν κάτω τζαι είσιε χαθεί. Ήταν ένα που τα πρωινά του καλοτζαιρκού που ξεκινούν με πασιά ομίχλη που προφητεύκει πολλήν πυρά.