Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Πάνε μέρες, αλλά αφήσαμε ασχολίαστη τη συνέντευξη του Παύλου Παρασκευά στο Παράθυρο της 29ης Μαΐου, γι' αυτό επανερχόμαστε.

* Θεωρώ πως μια από τις κυριότερες θέσεις του διευθυντή των Πολιτιστικών Υπηρεσιών σε εκείνη τη συνέντευξη, που δυστυχώς ούτε αναλύθηκε, ούτε τονίστηκε, ήταν το ζήτημα του "συνασπισμού" των διάφορων και διαφορετικών ομάδων από τον χώρο των τεχνών, στην προσπάθεια διεκδίκησης των ζητούμενών τους.

* Πριν από πολλά χρόνια, οι χορευτές και χορογράφοι της χώρας ένωσαν δυνάμεις διεκδικώντας -και πετυχαίνοντας- μια σειρά από αιτήματα: την απόκτηση στέγης [σήμερα υπάρχει η Στέγη Σύγχρονου Χορού Λεμεσού και η Στέγη Λευκωσίας], τη δημιουργία θεσμών που να προωθούν την τέχνη του σύγχρονου χορού [μετράμε ήδη 16 χρόνια Πλατφόρμας Σύγχρονου Χορού ενώ υπάρχουν μια σειρά από φεστιβάλ για τον χορό στην Κύπρο] κ.ά.

* Μετά το "ταρακούνημα" που υπέστη ο τομέας του κινηματογράφου με την αποκοπή μεγάλου μέρους του κονδυλιού για την ανάπτυξη της 7ης Τέχνης, οι κινηματογραφιστές συνασπίστηκαν [βοήθησαν και οι αλλαγές στην ίδια την Ένωση Σκηνοθετών οπότε ανέλαβαν νέοι άνθρωποι με πολλή όρεξη για ανατροπές] και πέτυχαν τόσο την επαναφορά του κονδυλίου όσο και την απόκτηση στέγης στην παλιά Λευκωσία.

* Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από τη σχετικά πρόσφατη ιστορία του κυπριακού πολιτιστικού γίγνεσθαι όπου ο συνασπισμός πέτυχε.

* Για να επανέλθω στον κ. Παρασκευά, ο ίδιος είχε πει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτός ο συνασπισμός βοηθά τις ίδιες τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες να στηρίξουν τον κάθε τομέα.

* Όμως, "δεν υπάρχει σε όλους τους τομείς αυτός ο συνασπισμός".

* Ο οποίος μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους και να έχει διαφορετικά αιτήματα κάθε φορά.

* Είναι, όμως, σε κάθε περίπτωση καλός.

* Συνασπιστείτε, λοιπόν, γιατί χανόμαστε.

* Το αποδεικνύει κι η... μεγάλη εικόνα: Γιατί είναι τόσο αδιάφοροι οι πολιτικοί του δύσμοιρου τούτου τόπου απέναντι στα "θέλω" των πολιτών του; Μάλλον γιατί κι εμείς είμαστε εξίσου αδιάφοροι; Ίσως γιατί δεν πείθουμε αρκετά για αυτά τα "θέλω" μας;