Σε έναν τοίχο μέσα στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας [όπου παρουσιάζεται η έκθεση Terra Mediterranea in Action], στην εγκατάσταση για την Οθωμανική Κύπρο της Δέσπως Πασιά και του Αντώνη Χατζηκυριάκου με θέμα την εξουσία τριών ισχυρών Κυπρίων, ενός Αρμενίου, ενός μουσουλμάνου και ενός χριστιανού ορθόδοξου, διατυπώνονται ερωτήματα για τους επισκέπτες σε τέσσερις γλώσσες - τα ελληνικά, τα τουρκικά, τα αρμενικά και τα αγγλικά.

Οι απαντήσεις ξεκινούν από τις απλές και ενδιαφέρουσες, περνούν από τις προφανείς και καταλήγουν στις περισπούδαστες πολιτικές. Αν έγραφα ποιες είναι, θα πρόδιδα τις προκαταλήψεις μου και είναι πιο ενδιαφέρον να πάτε εσείς [αν δεν πήγατε] να βγάλετε συμπεράσματα και να καταγράψετε τη δική σας εκδοχή.

Κάποιες απαντήσεις δείχνουν προς το επίπλαστο και φαντασιακό της εξουσίας. Κάποιες τη βλέπουν ως μορφή καταπίεσης. Κάποιες αναγνωρίζουν την εξουσία στο χρήμα και στην επιρροή που αυτό προσδίδει στον κάτοχό του. Και ένας-δύο έχουν γράψει «Μόνο ΑΠΟΕΛ».

Θα επιστρέψουμε στον τοίχο αργότερα.

Στην κεντρική αίθουσα του Δημοτικού Κέντρου Τεχνών όπου φιλοξενείται το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης Terra Mediterranea in Action, θα βρείτε κρυμμένο μέσα στο κεντρικό δωμάτιο τη βιντεοεγκατάσταση Wonderland του Ερκάν Οζγκιέν, Κούρδου από την Ανατολική Τουρκία. Στο βίντεο που διαρκεί μόλις μερικά λεπτά αλλά νιώθεις πως διαρκεί ώρες, ο μικρός κωφάλαλος Μοχάμεντ από τη Συρία [φωτογραφία] διηγείται με χειρονομίες και ήχους, με σκηνικό τον τοίχο ενός παλιού σπιτιού, την ιστορία του πώς η οικογένειά του διέφυγε στην Τουρκία για να γλυτώσει από τις συγκρούσεις στο χωριό του.

Το θέμα και το θέαμα είναι σκληρό - ο μικρός μεταδίδει μια ένταση που μόνο καλλιτέχνες και περφόρμερ μπορούν να προσεγγίσουν και να αναπαράγουν. Τα σωθικά σου σφίγγουν λες και βλέπεις μπροστά σου την εκτέλεση των γειτόνων της οικογένειας και τους αποκεφαλισμούς των ξαδέλφων του. Γιατί κάνεις κάτι παραπάνω από το να τα βλέπεις - βιώνεις τη συναισθηματική αλήθεια και την αγωνία του μικρού να εκφραστεί και να μεταφέρει με τα πεπερασμένα του μέσα αυτά που βλέπει στο μυαλό του.

Τι θα έγραφε ο μικρός Κούρδος στον τοίχο; Είναι δίκαιο να περιμένει κανείς ανάλυση για το εναλλασσόμενο πρόσωπο της εξουσίας και τους φορείς του από τους κατοίκους ενός νησιού και μιας πόλης με τις συνθήκες της ειρήνης και την ψευδαίσθηση του αιώνιου; Ή η απάντηση για το τι εξουσιάζει τη ζωή μας είναι εκεί και περιμένει ερμηνείες;