Καμιά φορά από ντροπή, αλαζονεία ή σεμνότητα δεν ζητάμε "ηλεκτρονική" βοήθεια όταν πρέπει. Και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.

Πριν από λίγες μέρες μια φίλη μου χρειάστηκε να ταξιδέψει στο Μπέρμιγχαμ από την Αθήνα. Ποιος θέλει να πάει στο Μπέρμιγχαμ από την Αθήνα θα ρωτήσετε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Αντικαταστήστε το Μπέρμιγχαμ με Τουλούζη, Ρότερνταμ, Νάπολη. Μέρη που ανήκουν στον πολιτισμένο κόσμο αλλά δεν έχουν απευθείας αεροπορική σύνδεση με πρωτεύουσες. Το αεροδρόμιο της Λάρνακας εξαιρείται γιατί έχει 13 πτήσεις την εβδομάδα.

Αλέ-ρετούρ: Αν χρειάζεται, ας επιστρέψουμε στον ταξιδιωτικό πράκτορα γιατί στο διαδίκτυο δεν υπάρχουν συγκεντρωμένα όλα αυτά

Πώς θα πήγαινε λοιπόν; Το πρώτο που θα σκεφτόμουνα εγώ ήταν να πάω Λονδίνο και να πάρω το τρένο αντί να αλλάζω πτήσεις κάπου στην Ευρώπη. Δεν το σκέφτηκε, πάει καλά. Ούτε σκέφτηκε ότι από τα ελληνικά νησιά φεύγουν άπειρα τσάρτερ για Μπέρμιγχαμ. Πας Σαντορίνη, για παράδειγμα, και καθαρίζεις! Το ηλεκτρονικό πρακτορείο της έδωσε πτήσεις Αθήνα - Βαρκελώνη - Μπέρμιγχαμ και Μπέρμιγχαμ - Βαρσοβία - Αθήνα. Ούτε θα το σκεφτόμουνα ποτέ. Η Βαρκελώνη είναι νότια 3 ώρες κι άλλες 3 ώρες βόρεια για το Μπέρμιγχαμ. Και το αεροπλάνο έφευγε στις 4 το πρωί. Ούτε για πλάκα. Κι έκανε και 420 ευρώ. Το πήρε όμως. Γιατί έπρεπε να πάει. Και τυχαία εντελώς έπεσε το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα χέρια μου. Και είδα ότι το Αθήνα - Βαρκελώνη - Μπέρμιγχαμ δεν ήταν τόσο απλό. Το Αθήνα - Βαρκελώνη σε πήγαινε στο αεροδρόμιο El Prat στη Βαρκελώνη, όμως για να πάρεις το επόμενο αεροπλάνο για Μπέρμιγχαμ έπρεπε να πας στο αεροδρόμιο Reus που είναι 120 χλμ. μακριά, κοντά στην Ταραγόνα. Εγώ τα μέρη τα ξέρω από κει αλλά αυτό είναι εντελώς τυχαίο, δεν έχουν όλοι σόι στην Ταραγόνα. Από το El Prat με τρένο στην πόλη και μετά λεωφορείο για το Reus. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι για κάποιον που δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένος να ταξιδεύει. Οπλισμένη με θάρρος, κουράγιο και λεπτομερείς πληροφορίες για το πού και το πώς, η φίλη μου είναι αυτήν τη στιγμή στο λεωφορείο που θα την πάει στο Reus. Αλλά η ώρα είναι 11.00 το πρωί, έχει φύγει από τη 1.30 από το σπίτι της κι ακόμα δεν έχει πάρει το δεύτερο αεροπλάνο.

Και δεν είναι καμιά χαζή, ε; Φίλη μου δεν είναι άλλωστε. Απλώς τα τελευταία χρόνια δεν ταξιδεύει πολύ και τα παλιά εκείνα χρόνια έπαιρνες τηλέφωνο τον ταξιδιωτικό σου πράκτορα και τέτοιου είδους "επιλογές" δεν σου τις πρότεινε καν. Ναι, όταν χρειάζεται, να γυρίσουμε στους ταξιδιωτικούς πράκτορες. Κι εγώ σε αυτήν τη διαδικασία είμαι γιατί θέλω να ταξιδέψω σε μια απίθανη πόλη που μπορείς να πάρεις και λεωφορείο από ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ή να αλλάξεις δύο αεροπλάνα για να πας ή να πας με καράβι επίσης από ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και να γλυτώσεις και τη βίζα. Αυτά δεν θα μου τα πει το διαδίκτυο γιατί δεν υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένα. Και το κάνω εγώ που ξέρω επειδή την έχω πατήσει εκατό φορές και συνήθως όπως όλοι βιάζομαι ή είμαι κουρασμένη ή τέλος πάντων βρε παιδί μου δεν πάει το μυαλό μου ότι το δωμάτιο που μόλις έκλεισα στο Λονδίνο για 140 λίρες τη βραδιά δεν έχει τουαλέτα μέσα και βρέθηκα, κοτζάμ γυναίκα, να ξεροσταλιάζω στον διάδρομο να τελειώσει ο προηγούμενος (παρεμπιπτόντως είχε το καλύτερο πρωινό ever, σπιτικό εντελώς).

Και καταλήγουμε για μία ακόμη φορά ότι τα τεχνολογικά εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας χρειάζονται μεγάλη προσοχή. Έχουν περάσει 25 χρόνια κι ακόμα πρέπει να λέω μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει ότι στο βάθος-βάθος δεν είναι παρά διαολομηχανήματα.