Άμα το HBO πάει να κάνει κωμωδία, θα την κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Και αποδείχθηκε άλλη μια φορά με τη σειρά "Barry", η οποία έχει μέχρι στιγμής έναν κύκλο 8 επεισοδίων, σίγουρη ανανέωση για δεύτερη σεζόν και πρόσφατα απέκτησε και μπόλικες υποψηφιότητες για Emmy Awards. Και κυρίως έχει εκείνα τα στοιχεία που θα πάνε την κωμωδία ένα βήμα παραπέρα. Μην ξεγελιέστε. Εδώ ο Barry δεν θα γίνει ο νέος σας... "Friend". Δεν θα αντικαταστήσει τη σειρά που βλέπεις, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο για νιοστή φορά σε επανάληψη. Τους "Friends" τους βλέπεις επειδή οι ΗΠΑ στέρεψαν από καλά sitcoms, αφού ακόμη και σε αυτά που ακολούθησαν τη λογική τους (τύπου "Big Bang Theory") υπάρχει κορεσμός.
Το "Barry" είναι λοιπόν ένα άλλο είδος κωμωδίας. Δεν περιγράφει κωμικές καταστάσεις, στις οποίες δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Δεν τη βλέπεις γιατί είναι η ξεκούραστη ώρα που τρως βραδινό φαγητό. Δεν είναι καν μια αυτοαναφορική κωμωδία αλά "Louis CK", ούτε έχει mockumentary αισθητική, όπως είναι το "Parks and recreation". Είναι μια νέα προσπάθεια που κάνει η αμερικανική τηλεόραση για να προσεγγίσει το είδος της tragicomedy με καλύτερα στάνταρ παραγωγής από τη sitcom και έχοντας ως επίκεντρο τις πραγματικές πλέον καταστάσεις που βιώνει ένας μέσος χαρακτήρας, έτσι ώστε να αγγίξει τη reality τηλεόραση από τη σκοπιά της μυθοπλασίας.
Εν ολίγοις, το "Barry" ακολουθεί τον... Barry, έναν μοναχικό, καταθλιπτικό πρώην πεζοναύτη που εκεί στα 40 του βαρέθηκε να κάνει τον δολοφόνο-εκτελεστή συμβολαίων θανάτου και βρίσκει αφορμή τη δολοφονία ενός νεαρού ηθοποιού για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην υποκριτική. Και είναι τόσο άθλιος και συνάμα τόσο αστείος στον καινούργιο του... ρόλο, αφού τόσα χρόνια πεζοναύτης έμαθε να αποβάλλει τον πόνο, τη χαρά, τη θλίψη, έμαθε δηλαδή να μην νιώθει τίποτα. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο να ξεφύγει από τη δουλειά του, την εκτέλεση συμβολαίων θανάτου, και έτσι όλα περιπλέκονται με έναν έξυπνο και συνάμα αστείο ή ακόμη και δραματικό τρόπο.
Δεν είναι μια μαύρη κωμωδία. Είναι κάτι πέραν αυτής, αφού θα σε ανεβοκατεβάζει τεχνη έντως σε μια πολυκατοικία, όπου στην ταράτσα είναι το δράμα και στο υπόγειο η κωμωδία. Και καταφέρνει να ισορροπήσει με ευκολία ανάμεσα στα δύο δύσκολα είδη, αφού ούτε οι δραματικές της σκηνές είναι επιτηδευμένες, ούτε οι κωμικές είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά εκβιάζοντας το γέλιο. Άλλοτε είναι φοβερά αστεία και ατακαδόρικη, άλλοτε θέλει -και είναι- πολύ σοβαρή, κυνική, ειρωνική.
Μεγάλο ατού της σειράς είναι φυσικά ο Bill Hader, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο (έχοντας showrunner τον Alec Berg), ο οποίος ξέρει πώς να χειριστεί το δύσκολο είδος της μείξης δράματος με κωμωδία που ο ίδιος δημιούργησε. Δύσκολο να περιγράψει κανείς τη σειρά, ακόμη πιο δύσκολο να πείσεις τη μάζα να τη δει. Αλλά εύκολο να πεις πως η νέα κωμική σειρά μπαίνει από την πρώτη κιόλας της σεζόν στις κωμωδίες που βάζουν μια άνω τελεία στα sitcoms. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
