«Μπα, πώς και σου 'δωσε εσένα τσιγάρα; Εμένα πια δεν μου πουλά».

Κάτω στην είσοδο κόβει τσίλιες η Τουρκάλα. Η μπιτς. «Μπιτς είναι σου λέω. Τον καιρό της πανδημίας πήγαινα κάτω κι αγόραζα μπίρες, μια-δυο φορές με κέρασε ο άντρας της και μου 'κανε καβγά αυτή. Της μπήκε η ιδέα ότι η Εριφύλη τα 'χει με τον άντρα της. Μου τα 'λεγε η Ροζαλία που μένει στην μπροστινή πλευρά της πολυκατοικίας. Συναντηθήκαμε μια μέρα στην εσωτερική αυλή, εκείνη ξεσκόνιζε το ποδήλατό της κι ετοιμαζόταν να βγει έξω κι εγώ πέρασα και στο κινητό έπαιζε στο spotify ελληνική μουσική. Κινηματογραφική φιγούρα η Ροζαλία, την πρώτη φορά που την είδα σαν να ήταν ίδια η Ίνγκριντ Μπέργκμαν και βγήκε από το Καζαμπλάνκα. Λευκό πουκάμισο από μέσα και καφέ σακάκι που 'κοβε στενή μέση απέξω, το γιακαδάκι του πουκάμισου στρωμένο έξω στο γιακά του σακακιού, κι είχε το ύφος 'δεν αντέχω να ζήσω ακόμη μια ζωή'». «Ποια δύσκολη ζωή μωρέ», είπε η Εριφύλη όταν μου 'φυγε κι είπα «η καημένη η Ροζαλία» μια μέρα. «Δύο άντρες έθαψε και αν τα καταφέρει θα θάψει άλλο έναν. Γραμματέας ήτανε, μόνο τακ τουκ τη γραφομηχανή ήξερε να κάνει, έτσι τους γνώρισε. Ομοσπονδιακοί υπάλληλοι κι οι δύο, μια χαρά τα 'κονόμησε, και μας κάνει και τη σπουδαία». Μα είναι άλλης τάξης, ανώτερης η Ροζαλία. Μιλά στον πληθυντικό, τα λεπτά της χείλη είναι πάντα τέλεια γραμμωμένα κάτω από ένα κραγιόν κόκκινο βερμίλιο που δεν επιτρέπει ασάφεια, υπόνοια ή υπόθεση. Μου εξήγησε και την ιστορία της πολυκατοικίας. Στα μπροστινά μένανε οι ανώτεροι, στα πίσω μένανε οι υπηρέτες. Κι αυτό που τώρα το κλείσανε και το κάνανε προθάλαμο της πολυκατοικίας παλιά ήταν ανοιχτό ώς πάνω, ώς εκεί που φαίνεται τώρα γραμμούλα στον τοίχο το παλιό περίγραμμα της αψίδας, και περνούσαν μέσα τα κάρα με τα άλογα. «Εδώ στα μπροστινά μένω κι εγώ, έτσι έτυχε και τις άκουσα». «Orospu», φώναζε η μια. «Μωρή τρελή, τον άντρα σου βρήκα να ξελογιάσω που μοιάζει με τον Super Mario;» φώναζε η άλλη, «εγώ μωρή είμαι λεσβία».

Δεν νομίζω να κατάλαβε η Τουρκάλα τι της έλεγε η Εριφύλη διότι τις προάλλες που πέρασε από δω o Έζρα τον παρέλαβε. Σταμάτησε κάτω να πάρει τσιγάρα και τον ανέκρινε. Από πού είσαι, κι αν γεννήθηκε εδώ ή αν ήρθε από την Τουρκία, και τι δουλειά κάνει, κι αν είναι παντρεμένος. «Eξινουννούτισέ σε καλά», είπα στον Έζρα μετά που μας τα διηγόταν. «Μετάφρασε Εριφύλη στα γερμανικά του Έζρα τι λέω». «Τώρα να βάλω το Γκούγκολ να μεταφράσει», κι ανοίγει το app. «To Γκούγκολ δεν καταλαβαίνει κυπριακά», της λέω και λυνόμαστε στα γέλια. Aνοίγει το Γκούγκολ τρανλέιτορ, έχει έτοιμες τις ρυθμίσεις για ελληνογερμανικά, πατά το κουμπί να ενεργοποιήσει το μικρόφωνο και λέει, «το ζάμπα». Σταμάτα της λέω, θα πάθουμε χειρότερα από κείνη τη φορά που στείλαμε το φλυτζάνι του καφέ να μας το διαβάσει η καφετζού στο app. Άδικα πήγαν τα είκοσι ευρώ που πληρώσαμε με κάρτα. Κι ας διαλέξαμε τη Σέμα, την καλύτερη καφετζού της Κωνσταντινούπολης. Με αγαπά η Έμρου; Θα πάμε μαζί διακοπές; Θα ζήσουμε μαζί; Άδικα όλα τα προσωπικά στοιχεία κι οι λεπτομέρειες. Το «reading» ήρθε σε mp3 στα τουρκικά. Μας το μετάφρασε το Γκούγκολ. Eσύ αγαπάς άντρα πλούσιο. Αυτός πολύ ζηλιάρης.

Το τραπέζι στρώθηκε με τα καλύτερα. Χταποδάκι ξιδάτο από την Κω, ρακί, γραβιέρα από το Νεφέλη στη Ζουαρέζ Στράσε, κάτι κρακεράκια από το EDEKA που μοιάζουν με μίνι τρεμιθόπιτες. Λέγε λοιπόν, τι σου είπε η κάτω. «Μου 'πε να προσέχω διότι αυτή πάνω κάθε νύχτα φέρνει κι άλλον». «Εσύ τότε να κάτσεις μέρες», του λέω με τα χαλασμένα μου τουρκικά, και γελάμε.

Ο Έζρα ήρθε να πάρει τον Θανάση. «Aθανάσιος» τον έλεγε σε όλες τις πτώσεις ο Νταμίρ που ήρθε τις προάλλες. Δεν ήταν εδώ όταν συνέβη και μετά. Μετά κανείς δεν ήθελε να μιλά για τον Θανάση, πώς έφυγε… Μόνο γοερή σιωπή. Ήρθε για να κλάψουν με την Εριφύλη. Ήθελε λεπτομέρειες, ήθελε να ξαναζήσει το σώμα του. Καρδιακό και μετά ανοξία, ξαφνικά. Στο νοσοκομείο που τον είδε ήταν γυμνός, μόνο ένα σεντονάκι τον κάλυπτε εκεί στα γεννητικά όργανα. Το χρώμα του ήταν καλό, τον άγγιξε κι ήταν ζεστός. Δεν θα ξυπνούσε, είπε η νευρολόγος. Την είχε ηχογραφήσει να μιλά και να εξηγά στα αγγλικά και μου το 'στειλε στο whatsapp με το μήνυμα «πες μου τι λέει». «Είναι εγκεφαλικά νεκρός», της έγραψα. Mε πήρε κλήση, τηλεφωνικά, «αυτό κατάλαβα», μου είπε, «αλλά είπα μπορεί να μην κατάλαβα», «μπορεί να λέγανε λάθος τα ιντελεξουέλ αγγλικά». Πόσους οδυρμούς να 'χει ακούσει το whatsapp; Μαζεύονται κάπου οι οδυρμοί με όλα τα άλλα ψηφιακά σκουπίδια ή υπάρχει χώρια μια δακρυδόχη; Κάτσανε με τον Νταμίρ και λέγανε όλη τη νύχτα ιστορίες για τον Θανάση. Και στο spotify έπαιζε ξανά και ξανά όλη τη νύχτα, «κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω. Αυτή η νύχτα μένει». Ήταν εκεί όταν τον αποσύνδεσαν. Το σώμα του ήταν γκρίζο, μου είπε, τη δεύτερη μέρα. «To μόνο που με πείραξε ήταν που εδώ στο προσωπάκι του», και μου 'δειξε εκεί στο κροταφικό, δίπλα στο μάτι, «που είχε λίγο αιματάκι». Για κάτι θα τον τρύπησαν και δεν το σκούπισαν.

Ο Έζρα θα πήγαινε Ελλάδα να δουλέψει το καλοκαίρι, και θα περνούσε πρώτα από Κυπαρισσία να πάρει τον Θανάση στους δικούς του. Την πιο πολλή στάχτη θα τη ρίξουν στη θάλασσα, όχι στο καρνάγιο, ούτε πάρα 'κει που 'ναι η καλή παραλία που λέγεται Kyparissia Beach. Πιο ψηλά, μετά την παραλία Σανί. «Tην αγαπούσε πολύ τη θάλασσα ο Θανάσης». «Λίγη θα θάψουν».

Κατά τις μία το πρωί έφυγε ο Έζρα. Κρατούσε το κουτί με τις στάχτες του Θανάση και περπατούσαμε πίσω του η μία πίσω από την άλλη. Έξω στο περίπτερο καθόταν η Τουρκάλα. Είχε κόψει καρπούζι και τσιμπούσανε δύο αγόρια που κάθονταν αγκαλιασμένα στην ίδια μεριά στο παγκάκι και πίνανε μπίρες. Εκείνη καθόταν απέναντι. Τα χέρια της ήταν απλωμένα, ακουμπημένα στην κοιλιά, κι οι αντίχειρες έκαναν εκείνο που κάνουν οι αντίχειρες της μάνας μου όταν κάθεται το καλοκαίρι στη βεράντα. Περιστρέφονται ο ένας γύρω από τον άλλο στη φορά που πάνε οι δείχτες του ρολογιού. Και σε λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουν φορά. Κινούνται αντίθετα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού. «Iyi aksamlar». «Iyi aksamlar», απάντησε.

Τον περπατήσαμε μέχρι τη στάση του U-Bahn, μέχρι που κατέβηκε τα σκαλιά ο Έζρα.