Είναι κάποιες παραστάσεις που ξεχωρίζουν με έναν μοναδικό τρόπο. Όχι τόσο για το περιεχόμενο τους αλλά περισσότερο για τις συνθήκες που τις οδήγησαν πάνω στην σκηνή. Μια τέτοια παράσταση λοιπόν πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη (29/11) στο Savino Live στη Λάρνακα.
Μια παράσταση — γιορτή που τίμησε την δυτικοαφρικανική κουλτούρα από ανθρώπους που πλέον ζουν στην Κύπρο. Μια βραδιά από ρυθμούς, ρίζες και μουσικό διάλογο, όπως το ονόμασαν οι συντελεστές.
Στα πλαίσια του φεστιβάλ Relate και υπό την αιγίδα του Visual Voices, ο Ibrahim Kamara και ο Pilot Jones γιόρτασαν την κουλτούρα των Mandinka, ενός λαού που ζει κυρίως στις χώρες της Δυτικής Αφρικής. Κάτω από την έμπειρη καθοδήγηση του Λευτέρη Μουμτζή στο μπάσο και στα φωνητικά και πλαισιωμένοι από καταξιωμένους μουσικούς, όπως η Nama Dama στα φωνητικά και κρουστά, ο Henry Walton στην κιθάρα και ο Thomas Lumley στο σαξόφωνο και ο Χρίστος Φούντος στα πλήκτρα.
Από τους αφρικανικούς ήχους της Κούκου μέχρι τη τζαζ, το πρόγραμμα ξετυλίχθηκε με εξαιρετική μαεστρία μέσα από αυτοσχεδιασμούς ταλαντούχων ανθρώπων από διάφορες χώρες. Κάπου είχα διαβάσει ότι η τζαζ είναι συνομιλία μεταξύ των μουσικών οργάνων. Και πραγματικά αυτό ακριβως ήτανε. Μια συνομιλία κρουστών, πνευστών, εγχόρδων και φωνής που πήρε το ρόλο του οργάνου, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στους στίχους. Δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία, ο μουσικός διάλογος από μόνος του είχε τόσα να πει.
Στα ταμπούρλα djembe, ο Ibrahim Kamara συνοδευόταν από τον Demba Kouyateh και την Amina D στον χορό Κούκου, μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς πάντρεψαν την παράδοση με τον ηλεκτρισμό και τον ατμοσφαιρικό ήχο. Δεν ήξερες που θα σε πάει αυτό το μονοπάτι, απλά πήγαινες.
Με τη σειρά του ο Pilot Jones, απήγγειλε και τραγούδησε, προσφέροντας μας ένα ρέκβιεμ στο αφρικανικό αίμα, τη γη που το γέννησε και τη γη που πότισε μέσα στους αιώνες, μέχρι σήμερα.
Εκείνη η βραδιά είχε μια ομορφιά που δεν είχα ξαναδεί ούτε ακούσει. Ήταν η ομορφιά δύο ή και τριών κόσμων που έσμιξαν σε μια μεγάλη μουσική γιορτή και για λίγο με έκαναν να ξεχάσω τι συμβαίνει έξω από τις κλειστές πόρτες της μουσικής σκηνής και να νιώσω έναν κόσμο όπου ο καθένας φέρνει κομμάτια από την κουλτούρα που κουβαλά και μαζί φτιάχνουν κάτι καινούριο και πιο όμορφο. Μια παρέα που μαζεύτηκε να παίξει απλά γιατί το γουστάρει και τυχεροί όσοι βρεθήκαμε εκεί.
