Tο έργο «Γεθσημανή» του Ντέιβιντ Χέαρ θα δούμε από την Παρασκευή 5 Απριλίου 2013 στην Νέα Σκηνή ΘΟΚ.
Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη Κνούτσεν και πραγματεύεται την εμπλοκή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του επιχειρηματικού κόσμου στην πολιτική σκηνή.
Χαρακτήρες του έργου η Υπουργός Εσωτερικών, η έφηβη κόρη της, ο Πρωθυπουργός της χώρας, ένας δημοσιογράφος, ένας δημόσιος υπάλληλος με την ιδεολόγο καθηγήτρια σύζυγό του και ο αδίστακτος «συνεργάτης» του Πρωθυπουργού που εξασφαλίζει χρηματοδότηση για το κόμμα.
Μια ευφυής και έξοχα προκλητική ιστορία για τον ανελέητο κόσμο της πολιτικής που σπρώχνει τον ένα χαρακτήρα μετά τον άλλο στην προσωπική του Γεθσημανή.
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Διασκευή/Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη-Knutsen
Σκηνικά: Κική Πίττα
Κοστούμια: Stelios F. Stylianou
Μουσική διασκευή/Μουσική διδασκαλία: Γιώργος Χριστοδουλίδης
Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης
Επιμέλεια κειμένου: Μανώλης Δούνιας
Σχεδιασμός live video: Ευριπίδης Δίκαιος
Βοηθός σκηνοθέτη/Βοηθός μουσικού: Άννα Γιαγκιώζη
Ερμηνεύουν:
Λόρι Nτρισντέιλ: Μαργαρίτα Ζαχαρίου
Μάικ Ντρισντέιλ: Αλέξανδρος Παρίσης
Φρανκ Πεγκ: Μάριος Κωνσταντίνου
Όττο Φάλλον: Βαρνάβας Κυριαζής
Μέρεντιθ Γκεστ: Έλενα Παπαδοπούλου
Σουζέτ Γκεστ: Νίκη Δραγούμη
Μονίκ Τουσάιντ: Χριστίνα Χριστόφια
Τζέοφ Μπένζιν: Ανδρέας Κούτσουμπας
Άλεκ Μπίσλεϊ: Νεοκλής Νεοκλέους
Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Χριστοδουλίδης
Για τον συγγραφέα και το έργο του
Ο Ντέιβιντ Χέαρ γεννήθηκε το 1947 στο Σάσεξ της Αγγλίας. Φοίτησε στο Lancing College και στη συνέχεια στο Jesus College του Κέιμπριτζ, κοντά στον διάσημο μαρξιστή καθηγητή Ρέιμον Γουίλιαμς.
Μετά την αποφοίτησή του, μαζί με τον συμφοιτητή του Τόνι Μπίκατ, υπήρξε συνιδρυτής του Portable Theatre Company (1968), ενός πειραματικού περιοδεύοντος θεατρικού θιάσου, που έπαιξε ηγετικό ρόλο στο αντισυμβατικό θεατρικό ρεύμα της εποχής. Ο Χέαρ έγραψε τα πρώτα του έργα για το Portable Theatre και υπήρξε ο σκηνοθέτης του θιάσου από το 1968 έως το 1971.
Υπήρξε, επίσης, συνιδρυτής του Joint Stock Theatre Group, μαζί με τους Ντέιβιντ Όκιν και Μαξ Στάφορντ-Κλαρκ (1975), και σκηνοθέτης της ομάδας από το 1975 έως το 1980. Το Joint Stock Theatre Group υπήρξε μία πρωτοποριακή θεατρική ομάδα, που στόχευσε στη συλλογική εργασία ηθοποιών και συγγραφέων και στην παραγωγή θεατρικών κειμένων μέσα από τη διαδικασία του εργαστηρίου. Η ομάδα αυτή χαρακτηριζόταν από τον κοινωνικό και πολιτικό της προβληματισμό και τολμηρό πειραματισμό, τόσο σε επίπεδο φόρμας όσο και σε επίπεδο θεματικής.
Ο Χέαρ συνεργάστηκε, επίσης, ως μόνιμος δραματουργός με το Royal Court Theatre (1970-1971) και με το Nottingham Playhouse (1973) και είναι μόνιμος συνεργάτης του National Theatre από το 1984.
Το πρώτο του σημαντικό έργο, Slag (1970), του χάρισε ένα βραβείο για τον πιο πολλά υποσχόμενο νέο θεατρικό συγγραφέα (Evening Standard Drama Award).
Έγραψε, μεταξύ άλλων, τα έργα Knuckle (1974, βραβείο Mail on Sunday/John Llewellyn Rhys Prize), Fanshen (1975, βασισμένο σε βιβλίο του Γουίλιαμ Χίντον), Teeth’ n’ Smiles (1975), Plenty (1978), Pravda: A Fleet Street Comedy (1985, σε συνεργασία με τον Χάουαρντ Μπρέντον), The Secret Rapture (1988) κ.ά. Έγραψε την τριλογία Racing Demon (1990), Murmuring Judges (1991), The Absence of War (1993) και τα έργα Skylight (1995), Amy’s View (1997) The Judas Kiss (1998) κ.ά.
Τα πιο πρόσφατα έργα του Ντέιβιντ Χέαρ περιλαμβάνουν τα θεατρικά My Zinc Bed (2000), The Breath of Life (2002), The Permanent Way (2003), Stuff Happens (2004), The Vertical Hour (2006), Gethsemane (2008), The Power of Yes (2009), το σενάριο για την ταινία The Reader, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Μπέρναρντ Σλινκ και το σενάριο για την ταινία The Corrections, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Τζόναθαν Φράνζεν.
Διασκεύασε έργα των Τσέχοφ (Ιβάνοφ, Πλατόνοφ), Σνίτσλερ (Το ερωτικό γαϊτανάκι), Μπρεχτ (Η ζωή του Γαλιλαίου, η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της), Πιραντέλο (Οι κανόνες του παιχνιδιού).
Το 1998 και το 2002 ερμήνευσε ο ίδιος το έργο του Via Dolorosa, ένα θεατρικό μονόλογο, με θέμα την επίσκεψή του στο Ισραήλ και στα Παλαιστινιακά εδάφη. Οι εμπειρίες του από τη συγγραφή και την ερμηνεία του έργου αυτού πήραν τη μορφή ενός ημερολογίου, το οποίο εκδόθηκε το 1999 με τον τίτλο Acting Up: A Diary.
Ο Ντέιβιντ Χέαρ εργάστηκε στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Έγραψε σενάρια για τις ταινίες του BBC (Licking Hitler, Dreams of Hitler, Heading Home, The Absence of War) και για το κανάλι Thames Television (Saigon: Year of the Cat). Για τον κινηματογράφο διασκεύασε το θεατρικό του έργο Plenty (1985). Έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε τις ταινίες Wetherby (1985), Paris by Night (1988), Strapless (1989). Έκανε, επίσης, τη διασκευή σεναρίου για τις ταινίες Damage (1992) και The Hours (2002), από τα ομώνυμα μυθιστορήματα των Τζόουζιφιν Χαρτ και Μάικλ Κάνιγχαμ, αντίστοιχα.
Τα βιβλία του Writing Left-Handed (1991) και Obedience, Struggle and Revolt (2005) αποτελούν συλλογές από κείμενα και ομιλίες του, με θέμα το θέατρο και τον κινηματογράφο, την πολιτική και την τέχνη.
Ο Ντέιβιντ Χέαρ ζει στο Λονδίνο. Το 1998 χρίστηκε ιππότης για την προσφορά του στο θέατρο. Είναι Μέλος της Βασιλικής Λογοτεχνικής Εταιρείας. Το αρχείο του αποκτήθηκε το 1993 από το Harry Ransom Humanities Research Center του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν.
Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με τα βραβεία: BAFTA Award (1979), The New York Drama Critics Circle Award (1983), The London Theatre Critics’ Award (1990), τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου (1985), και το Βραβείο Ολίβιε (1990).
Η σχέση του συγγραφέα με την πολιτική
(…) Τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν συνεχώς, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Η δουλειά του θεάτρου δεν είναι να παγιδεύει το κοινό σε μια μουχλιασμένη πολιτική ρητορική που σε δέκα μέρες θα έχει πεθάνει, αλλά να το απελευθερώνει απ΄ αυτήν παρουσιάζοντας ανθρώπινα όντα που δεν είναι σκέτα σλόγκαν, που έχουν σάρκα και οστά. Σε όλους τους συγγραφείς - αριστερούς και δεξιούς, κωμικούς και σοβαρούς, εμπορικούς και μη - ασκείται μόνο μία εξαντλητική και διαρκής πίεση: να μας κάνουν να δείχνουμε τα πράγματα απλούστερα από ό,τι είναι. Το θεατρικό έργο δεν είναι διάλεξη. Δεν είναι μήνυμα. Πολύ περισσότερο, δεν είναι άποψη. Ποια είναι η άποψη του Σαίξπηρ; Του Τσέχωφ; Μερικές φορές νομίζουμε ότι ξέρουμε την άποψη του Ίψεν, και στο επόμενο έργο μοιάζει να είναι η αντίθετη. Λέει ο Ίψεν ότι πρέπει όλοι να λέμε την αλήθεια με οποιοδήποτε τίμημα, ή ότι λέγοντας την αλήθεια πληρώνουμε τίμημα δυσβάσταχτο: Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που θυμάμαι. Ποιο είναι τελικά το θέμα του; Ότι δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας; Η μήπως επιμένει ότι πρέπει να ξεφύγουμε; Και ο Ο’Νηλ; Τι λέει ο Ο’Νηλ; Λέει ότι οι άνθρωποι ζουν καλύτερα με την παρηγοριά των ψευδαισθήσεων τους; Η μήπως λέει ότι είναι ζωτική ανάγκη να γκρεμίσουμε τις ψευδαισθήσεις μας; Ξέρω ότι λέει ένα απ΄ αυτά τα δύο. ΄Η, το πιθανότερο, και τα δύο. Τα μεγάλα θεατρικά έργα υφαίνονται γύρω από τις ιδέες τους, εισχωρούν απότομα μέσα τους και εξίσου απότομα απομακρύνονται, δίνοντας σ΄ αυτές τις ιδέες μιαν αισθησιακή έκφραση, αφήνοντάς μας να ανακαλύψουμε που ακουμπούν τα δικά μας συναισθήματα και προκαλώντας μας, μετά, να τα μετατοπίσουμε.(…) Γιατί τα έργα δεν εξισώνονται με τα συμπεράσματά τους.
μτφρ. Νίκος Χατζόπουλος
Από ομιλία του Ντέιβιντ Χέαρ στο φεστιβάλ του Τσέλτνχαμ (1990)
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Writing Left-Handed (1991)
